Πυρηνική Φυσική aka delivery....

Υπάρχουν κάποια ερωτήματα που όσα χρόνια και αν περάσουν, όχι μόνο δεν μπορώ να τα απαντήσω, αλλά δυσκολεύομαι και να τα καταλάβω. Και επειδή μπορεί να μη βγάζω νόημα, να εξηγηθώ. Το προηγούμενο Σαββατόβραδο παρ' όλο που μας είχαν προτείνει κάτι φίλοι να συναντηθούμε, εμείς δεν είχαμε όρεξη για τίποτα. Αποφασίσαμε να κάτσουμε μέσα και να δούμε καμιά ταινία. Στα μισά της ταινίας, μας έπιασε μια πείνα και επειδή δυστυχώς τα σουβλάκια του κυρ Τάσου από την Λασκάρεως στα Εξάρχεια δεν ήταν επιλογή, έπρεπε να βρούμε μια άλλη λύση. Ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε ότι βρισκόμαστε στα μαύρα σκόταδια όσον αφορά τα delivery της περιοχής μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εδώ το παίζω πολύ νοικοκυρά και δεν έχει χρειαστεί να παραγγείλουμε. Μην έχοντας ούτε ιδέα, ούτε διαφημιστικά, επιστρατεύουμε το άγιο google να μας βρει τη λύση. Βάζοντας στην αναζήτηση την περιοχή μας, εμφανίζονται μπροστά μας, όλες οι επιλογές φαγητών και τα σχόλια άλλων όσον αφορά την ποιότητα, την ποικιλία, τη σπεσιαλιτέ, την ταχύτητα παράδοσης και το κόστος. Επίσης, συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε να κάνουμε την παραγγελία μας μέσω ίντερνετ χωρίς καν να πάρουμε τηλέφωνο. Κοιτάζουμε εκστατικά την οθόνη του υπολογιστή, θαυμάζοντας το πόσο εξελιγμένοι είναι εδώ όσον αφορά το delivery φαγητό. Μεταξύ μας τώρα η αλήθεια είναι ότι είμαστε ανακουφισμένοι που δεν χρειάζεται να το ρίξουμε κορώνα γράμματα για το ποιος θα πάρει τηλέφωνο και να τα βγάλει πέρα με τον Ινδό στην άλλη άκρη της γραμμής. Καταλήγουμε ότι θέλουμε να φάμε κινέζικο, κάνουμε την παραγγελία μας ιντερνετικά και όταν μας ρωτάνε τρόπο πληρωμής, ως γνήσιοι Έλληνες, πονηροί και καχύπτοτοι, διαλέγουμε τα μετρητά. Θεωρητικά τα έχουμε κάνει όλα σωστά και αυτό σημαίνει ότι σε 30 λεπτά η παραγγελία θα είναι στο σπίτι μας. Βάζουμε πάλι την ταινία και περιμένουμε να περάσει το μισάωρο. Και το μισάωρο περνάει και ούτε φωνή ούτε ακρόαση από το φαγητό μας. Μέχρι να σκεφτούμε τι να κάνουμε, να τους πάρουμε ή όχι τηλέφωνο, χτυπάει το κινητό. “Να δεις, αυτοί θα ναι”, λέω στο γκομενάκι μου, ενώ απαντάει στο τηλέφωνο. Τον ακούω να λέει “Μπράβο σου, αλλά εγώ είμαι στο 27.”, “Πού να ξέρω;” “Οκ, πήγαινε λίγο πιο κάτω, τι λέει; Ε, τότε γύρνα από την άλλη πλευρά.” Δεν μπορώ να βγάλω νόημα και τον ρωτάω τι συμβαίνει, για να μου πει ο delivery man, του είπε ότι είναι στο απ' έξω από το 19 και δεν ξέρει πώς να έρθει στο 27. “Και τι του πες;” “Του είπα να πάει στο επόμενο σπίτι, να δει τον αριθμό ήταν το 17, οπότε να πάει από την άλλη.” Μας έπιασαν τα γέλια. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να συνέβαινε αυτό στην Αθήνα; Οι δικοί μας έχουν μάθει να μην χτύπανε κουδούνια γιατί κοιμούνται μωρά, να φέρνουν τσιγάρα από το ψιλικατζίδικο, προφυλακτικά από το περίπτερο, να μπαίνουν από την γκαραζόπορτα για να μη φύγει ο σκύλος και να ανταποκρίνονται σε ένα σωρό απαιτήσεις. Και αυτός εδώ δεν μπορεί να βρει το σωστό αριθμό. Συγκριτικά ο Έλληνας είναι κάτοχος διδακτορικού και δεν εννοώ τώρα με την κρίση, που δυστυχώς θα υπαρχούν και τέτοιες περιπτώσεις, αλλά γενικά δε στερούμαστε εξυπνάδας. Πώς λοιπόν ένας τόσο έξυπνος λαός έχει μια χώρα που είναι τόσο πίσω, που δεν μπορεί να ορθοποδήσει με τίποτα και κυρίως δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητες των κατοίκων της; Ειλικρινά, δεν θα καταλάβω ποτέ... gr8media.gr