Οι «Ποντικοφάγοι» της Ινδίας Πίσω από τα φώτα

Πίσω από τα φώτα των εκλογών στην Ινδία, μια ομάδα ημίγυμνων παιδιών ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν κάτι να φάνε στον βάλτο δίπλα από το χωριό τους στην επαρχία Μπιχάρ. Τα παιδιά ανήκουν σε μια κοινωνικά αποκλεισμένη κοινωνία τοποθετούμενη στην βάση της ιεραρχικής δομής της Ινδίας. Η κοινωνία τους έχει ονομαστεί Μουσαχάρ, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει: Ποντικοφάγοι.

Περίπου 250 οικογένειες ζουν στο χωριό Καμπαούλ στην Νταρμπχάνγκα τα τελευταία 150 χρόνια. «Στο παρελθόν η διατροφή μας βασιζόταν στην υπάρξη των αρουραίων και στους σπόρους που βρίσκαμε στις τρύπες τους», δήλωσε στο Al Jazeera, η Μαλχού Σάντα, 74 ετών. «Παρόλα αυτά, πλέον καθώς οι νέοι φεύγουν για δουλειά σε άλλες πόλεις, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα πιάνουμε αρουραίους μόνο την περίοδο του θερισμού», πρόσθεσε.

Οι τοπικές αρχές τους έχουν αποδώσει το καθεστώς Μαχα Νταλιτ, που τους επιτρέπει να ανελίσσονται σε διάφορα κυβερνητικά σχήματα, αλλά αυτό έχει αποτύχει να τους βγάλει από τις φτωχές και οπισθοδρομικές συνθήκες στις οποίες ζουν.

«Η κατάσταση των Μουσαχαρς είναι η χειρότερη από όλες. Κάποιες από τις φτωχότερες κοινωνίες επιβιώνουν κάνοντας έπιπλα από μπαμπού, άλλοι καθαρίζοντας και άλλοι ως υποδηματοποιοί. Όμως οι Μουσαχαρς είναι ανειδίκευτοι εργάτες. Για αυτό τοποθετούνται ιεραρχικά χαμηλότερα και από τους τελευταίους», είπε στο αραβικό δίκτυο ο Ναραγιαν Τζι Κουντχαρι, ιδρυτής της ΜΚΟ, Μιθιλα Γκραμ Βικας Παρισαντ, που εργάζεται για την ευημερία της κοινωνίας αυτής.

Οι κάτοικοι του Καμπαούλ αποφάσισαν να απέχουν από τις εκλογές εξαιτίας της αντιμετώπισης που τυγχάνουν. «Όλα τα γειτονικά χωριά έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις βασικές ανέσεις, αλλά εμείς ζούμε ακόμη σε απάνθρωπες συνθήκες. Δεν έχουμε σχολεία – το κοντινότερο είναι 2 χιλιόμετρα μακριά», είπε ο 72χρονοςΚασουμ Λαλ. «Τα παιδιά πρέπει να διασχίσουν το ποτάμι για να φτάσουν στο σχολείο, που η στάθμη του είναι υψηλή καθόλη την διάρκεια του έτους. Όταν βρέχει το χωριό μας αποκόβεται από οτιδήποτε άλλο και δεν υπάρχει δρόμος για να φτάσει κανείς σε εμάς. Το σύνθημά μας είναι όχι δρόμος, όχι ψήφος», πρόσθεσε.

Η κοινωνία ζει σε ένα σημείο χωρίς πεδιάδες και δεν έχει ζώα. Κάποιοι καταφέρνουν να αγοράσουν φαγητό, αλλά οι περισσότεροι πρέπει να εξασφαλίσουν τροφή κάθε μέρα: είτε είναι μικρά ψάρια, είτε σαλιγκάρια, είτε κατσαρίδες. 

tvxs