ΘΕΟΙ,ΘΕΟΤΗΤΕΣ,ΜΟΥΡΛΟΙ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ!!!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕ!!!ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΗ ''ΔΟΥΛΕΙΑ''ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!!

Οι κατακτήσεις των Ατλάντων στη Μεσόγειο

Στη ΣΥΜΗ της Δωδεκανήσου, κάποιοι από το νησί των Μακάρων( ’αδη ) του Κρόνου (Εωσφόρου διαβόλου χάρου κλπ) έφτασαν στο νησί αυτό κι είχαν μαζί τους και τη νύμφη Σύμη, που έμενε εκεί κι έδωσε τ' όνομά της στο νησί. O Ποσειδώνας που πέρασε λίγο αργότερα, την έκανε δική του και γεννήθηκε ο Χθόνιος.Αργότερα έφτασε και ο Προμηθέας, αδελφός του ’Aτλαντα και δίδαξε πολλές τέχνες και τη μακροβιότητα.

Εκεί λέγεται έπλασε άνθρωπο από πηλό...

Ο Προμηθέας δύο τινά μπορεί να έκανε κατά την άποψή μας

1. Είτε κατάφερε να ενσαρκώσει ανθρώπινη ψυχή σε κάποιο προϋπάρχον ζώο, και στη συνέχεια το ζώο αυτό ανθρωποποιήθηκε βιολογικά

Αυτή την άποψη εκφράζει σήμερα η γνωστή αρχαιολογική ΄΄οικογένεια΄΄ των Εβραίων Λίκεη , που υποστηρίζει ότι ο πρόγονος του ανθρώπου είναι ο αφρικανικός πίθηκος ΛΟΥΣΙ , που ανεκάλυψαν σε σπήλαιο της Αφρικής. Ηλικίας 3,5 εκατομμυρίων ετών. Τους υποστηρίζουν μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι (πχ National geographic). Όμως στο σπήλαιο των Πετραλώνων Χαλκιδικής ο γνωστός σπηλαιολόγος ’Αρης Πουλιανός , έχει ανακαλύψει οστά ανθρώπων 11 εκατομμυρίων ετών.

Υπόψη ότι οι ψυχές περιφέρονται στον αιθέρα και μόλις γονιμοποιηθεί κάποιο ανθρώπινο ωάριο, με κάποιο τρόπο (ίσως άγγελος τη μεταφέρει εκεί) εισέρχονται σε αυτό και έτσι η ψυχή δημιουργεί το ανθρώπινο βιολογικό σώμα)

2. Είχε ο προμηθέας αποκτήσει ΄΄εμπειρίες΄΄ άλλου τύπου είχε μάλλον ξεπεράσει και την τέχνη της συνουσίας είχε μάθει την τέχνη της πλήρους διαβολοποίησης τωνανθρώπων τη μίξη δηλαδή της ουσίας πνεύματος των αγγέλων μετά της ουσίας πνεύματος των ανθρώπων.. αυτή ήταν η ΄΄φωτιά΄΄ , το θεϊκό πυρ, δηλαδή, που ΄΄έφερε΄΄ ο προμηθέας στους ανθρώπους η ΄΄αγγελοκαταληψια΄΄ του ανθρώπινου πνεύματος έτσι , ο Δίας ΣΕΜΙΑΖΑΣ , ανακάλεσε τον προμηθέα και τον έφερε στο αρχηγείο του , στον Όλυμπο για να του μάθει την τέχνη φυσικά

Η απάντηση εξαρτάται από την αποκρυπτογράφηση του τι ακριβώς ήταν το ΄΄ΠΥΡ΄΄ που ο Προμηθέας ΄΄έφερε΄΄ στους ανθρώπους.

Το πυρ , είναι η ΄΄ουσία πνεύματος΄΄ . Αλλά ουσία πνεύματος έχει και ο άνθρωπος (έχει επί πλέον και την ουσία ψυχής) και οι άγγελοι.

Η λέξη ΠΥΛΟΣ, από την οποία ο Προμηθέας φέρεται ότι έφτιαξε άνθρωπο , είναι απλή. Π + ΥΛΟΣ -> Π = πέρασμα πνεύματος ουσίας , στην, ΥΛΗ.

Η εκδοχή αυτή δε μας οδηγεί πουθενά γιατί καλύπτει και τις δύο υποθέσειςΣτα παραπάνω φαίνεται να ταιριάζει και ο μύθος για το ΚΗΡΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΕΡΜΗ. Τι συμβολίζει το Κηρύκιο ;

Το κηρύκειο του Ερμή, ή της Ίριδας, επίσης Ατλαντικής γενιάς, συμβόλιζε το δεσμό των προγόνων με τους απόγονους. Η Νίκη, κατά τον Ησίοδο, ήταν η θυγατέρα του Τιτάνα Πάλλαντα...

ΤΟ ΚΗΡΥ (ΤΕΙ) (ΟΤΙ) ΚΕΙ (ΕΙΝΑΙ) Ο ΑΓΓΕΛΟΣ. ΜΕΤΟΥΣΙΩΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ , ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ , ΣΩΜΑ.

Η΄ είναι η γνώση του πως ένας άγγελος εισάγει μία περιπλανώμενη στον αιθέρα , ανθρώπινη ψυχή σε κάποιο ανθρώπινο γονιμοποιημένο ωάριο και με τον τρόπο αυτό ενσαρκώνει μια ψυχή ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ σε ένα νεογεννημένο , αμορφοποίητο, άψυχο, άνθρωπο…..

Λένε πολλοί ότι σήμερα που γνωρίζουμε για την περίφημη έλικα του DNA των ανθρώπων, αυτό συμβολίζει το ΚΗΡΥΚΙΟ

Όμως το κηρύκειο κάλλιστα μπορεί να αποτελείται από τα δύο φίδια, που είναι τα χωροχρονικά ασυνεχή που ενώνουν ουρανό και γη.

Κατά τη μυθολογία, και οι τρεις αδελφοί του Ατλαντα τιμωρήθηκαν από το Δία, μετά τη νίκη των "θεών" στη τιτανομαχία. Ο Δίας κατακεραύνωσε τον Μενοίτιο και τον Επιμηθέα και τους ξαπόστειλε στο Έρεβος, ενώ τον Προμηθέα τον έβαλε στην Ανατολή καρφώνοντας τον πάνω στην υψηλότερη κορυφή του Καύκασου. Εκεί ο Ήφαιστος τον έδεσε σε ένα βράχο με δεσμά άθραυστα. Ένας αετός που τον έστειλε ο Δίας, πήγαινε κάθε μέρα και έτρωγε το ήπαρ του Προμηθέως το οποίο κατά την επόμενη νύχτα ανεγενάτο, επειδή ο Προμηθέας ήταν Τιτάνας αθάνατος. Ύστερα από τριάντα χρόνια έτυχε να περάσει από τα μέρη του Καύκασου ο Ηρακλής ο οποίος με το τόξο του σκότωσε τον αετό και απελευθέρωσε τα δεσμά του Προμηθέα. Όλα αυτά γίνονται βεβαίως με τη συγκατάθεση του Διός, που συνεφιλιώθη με τον Τιτάνα Προμηθέα. Μάλιστα ο Ζευς τον δέχεται στον Όλυμπο.

Ο Σεμιαζας Δίας , κάνει επίδειξη πυγμής και δύναμης στους 200 αγγέλους παραβάτες τους έστειλε να φυλάνε σε δύσβατα σημεία του σύμπαντος, μάλλον. Κάτι σαν ΄΄ξιφία΄΄ που λένε οι ναύτες δηλαδή περιπολία με πλοίο κατά μήκος των τούρκικων ακτών , σε όλο το Αιγαίο.

Τον τρίτο τον τιμώρησε αλλιώς, αλλά τον χρειαζόταν για κάτι είχε ο προμηθέας αποκτήσει ΄΄εμπειρίες΄΄ αλλού τύπου

Είχε μάλλον ξεπεράσει και την τέχνη της συνουσίας είχε μάθει την τέχνη της πλήρους διαβολοποίησης των ανθρώπων τη μίξη δηλαδή της ουσίας πνεύματος των αγγέλων μετά της ουσίας πνεύματος των ανθρώπων..

Αυτή ήταν η ΄΄φωτιά΄΄ , το θεϊκό πυρ, δηλαδή, που ΄΄έφερε΄΄ ο προμηθέας στους ανθρώπους η αγγελοκαταληψια του ανθρώπινου πνεύματος η ενσάρκωση των αγγέλων σε ανθρώπινο φορέα έτσι , ο Δίας Σεμιαζας , ανακάλεσε τον προμηθέα και τον έφερε στο αρχηγείο του , στον Όλυμπο για να του μάθει την τέχνη φυσικά

Ο ’Ατλας παρουσιάζεται επίσης στενά συνδεδεμένος και με την Αρκαδία (στη Πελοπόννησο). Στην Αρκαδία ο ’Ατλαντας λατρευόταν σαν "θεός". Τον ’Ατλαντα αυτόν η Ελληνική παράδοση από το 2000 μέχρι το 600 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης τον ταύτιζε με τους προηγούμενους ’τλαντες και τον αναγνώριζε σαν γεννήτορα των πλειάδων. Δέχονταν δηλαδή πως οι Πλειάδες γεννήθηκαν στο βουνό Κυλλήνη της βόρειας τότε Αρκαδίας. Σε μια σπηλιά μάλιστα του ίδιου βουνού γέννησε λέγανε και η Μαία τον Ερμή (ο πατέρας ήταν ο Δίας).

Οι αρχαίοι Αρκάδες αυτοονομάζονταν "απόγονοι των θυγατέρων του ’Ατλαντα" (F.H.G. Didot). Το βουνό Κυλλήνη παλιότερα ονομαζόταν "όρος ’τλας" προς τιμή του "θεού" (διάβαζε βασιλιά) ’τλαντα. Η Αρκαδία λεγόταν παλιότερα Γίγαντίς, γη των Γιγάντων.

Όταν όμως τον 6ο π.χ. αιώνα καταγράφηκαν στην τωρινή γλώσσα και ερμηνεύτηκαν τα έπη του Όμηρου και τα ποιήματα του Ησίοδου και λίγο αργότερα, όταν ο Σόλωνας έφερε τα στοιχεία από την Αίγυπτο για την Ατλαντίδα και ο Πλάτωνας τα δημοσίευσε, και όταν οι Έλληνες με τα ταξίδια διεύρυναν τον γεωγραφικό τους ορίζοντα, οι μυθιστορίες για τον ’Ατλαντα της Αρκαδίας άλλαξαν...Η καταγωγή του παλιού τοπικού θεού ’Ατλαντα μετατέθη από την Αρκαδία στη μακρινή δύση. Τώρα λοιπόν όλοι δέχονται ότι ο ’Ατλαντας της Αρκαδίας ήταν ο πρώτος βασιλιάς της περιοχής.

Ποιος όμως ήταν ο περίφημος ’Ατλας ?

Ατριηλ = ’Ατλας ένας δεκαρχης, παραβάτης άγγελος από την ιστορία του Ενωχ όπου πήγαινε αναγραμμάτιζε το όνομα του.

Η αλήθεια είναι οτι παρουσιαζόταν - όπως όλοι οι παραβάτες άγγελοι βλέπε είδωλα ή ολύμπιου θεοί σε πολλά μέρη της γης άγγελος ήταν όπου ήθελε πήγαινε

Ατριηλ , ήταν μάλλον το όνομα του ένας από τους 20 δεκάρχες.

Έβγαλε από το όνομα του το ΄΄ριη΄΄ . ρει = ρέει σαν ενέργεια ο άγγελος. γιατί αφαίρεσε αυτό το κομμάτι του ονόματος του ?

Στο βιβλίο του Ενωχ οι παραβάτες άγγελοι αποφασίζουν και μάλιστα ορκίζονται μεταξύ τους - να μείνουν στην ύλη γη όπου θα συνουσιάζοντο με τις γυναίκες των ανθρώπων επομένως δεν ήθελε να ρέει να μετακινείται δηλαδή εκτός της βαριάς κατάστασης της ύλης.. το υλικό σύμπαν

Οι άνθρωποι , οι εικόνες του ίδιου του θεού, λάτρευαν τον Ατριηλ και τους άλλους παραβάτες αγγέλους σαν θεούς μεγάλη κολακεία για ένα άγγελο και μεγάλο αμάρτημα κατά του ίδιου του θεού

Έτσι έμεινε μάλλον το ΄΄ατλ΄΄ όσο για το ας ?

ελατέ στη θέση ενός αγγέλου που εδώ στην ύλη έχει την ανιαρή Αποστόλη να φυλάει όλη του τη ζωή εμάς τους ανθρώπους , που αμαρτήσαμε δίπλα και στον ουρανό και στη γη , τις θεϊκές εικόνες

Τι ειρωνεία για εκείνον που υπηρετούσε πιστά το θεό γιατί να μην ήταν εκείνος η θήκη εικόνα ? γιατί ο θεός να ποιήσει τον άνθρωπο ?

Ειρωνευομενος , λοιπόν , ο παραβάτης άγγελος τους ανθρώπους, χλευάζοντας την νοημοσύνη τους..

Σκέφθηκε ας. με πούμε ατλ ατλ + ας = ατλας

Τι λέει για την Ατλαντίδα ο Πλάτων στον "Τίμαιο" #22-25:

α) Πως κατακλυσμοί έγιναν πολλοί στην γη και όποιος λαός ισχυρίζεται πως είναι ο αρχαιότερος στην γη και γνωρίζει μόνο έναν αυτοαναιρείται, αυτοδιαψεύδεται.

β) Η Θεά Αθηνά λατρευόταν και στην Αίγυπτο κάτω όμως από διαφορετικά ονόματα.

γ) Ο πολιτισμός των Αιγυπτίων είναι κατά χίλια χρόνια νεώτερος του Ελληνικού (Αθηναϊκού)

δ) η Αιγυπτιακή νομοθεσία μοιάζει με την Αθηναϊκή νομοθεσία

ε) Η ατλαντίς είναι εχθρική δύναμη προς τους Έλληνες

στ) Η οργάνωση της πόλης των Αθηνών είναι τουλάχιστον 9.000 π.Χ. ετών

...Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπεν ετιμήθη με εξαιρετικάς τιμάς από τους κατοίκους και ζητών πληροφορίας διά την παλαιάν ιστορίαν της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την εγνώριζον πολύ καλά, ανεκάλυψεν ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλλην εγνώριζε τίποτε σχεδόν διά τα παλαιά.

Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρη εις συζήτησιν διά τα παλαιά ήρχισε να τους λέγη διά τα αρχαιοτάτας παραδόσεις των Αθηνών, διά τον Φορωνέα, ο οποίος εθεωρήθη ως ο πρώτος άνθρωπος, και διά την Νιόβην, διηγήθη επίσης διά τον Δευκαλίωνα και την Πύρραν πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμόν και διά τους απογόνους των και προσεπάθησε να καθορίση πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει.

Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε: "Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων". Ο Σόλων άμα ήκουσε αυτά, του είπε: "Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λέγεις;". Και εκείνος απήντησεν: "Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιάν γνώσιν διά την αρχαίαν παράδοσιν, ούτε και κανένα μάθημα παλαιόν από την πολυκαιρίαν. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: Πολλαί καταστροφαί ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτεραι από πυρκαγιάς και κατακλυσμούς και αι μικρότεραι από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η "παράλλαξις" των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων. Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερον από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης.

Εις την χώραν μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων. Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντες την γην, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν.

Στη Β.Ευβοια υπάρχει σήμερα περιοχή που ονομάζεται ΡΟΒΙΕΣ. Η πραγματική ονομασία είναι ΟΡΟΒΙΕΣ , δηλαδή αυτοί που ζούσαν –ΒΙΟΣ- στα ΟΡΗ και γλύτωσαν κάποτε από τεράστιο παλοιριακό κύμα που έπληξε την ευρεία περιοχή ορμώμενο πιθανότατα από την απέναντι Στερεά Ελλάδα και την περιοχή της ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ (= ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝΕΤΑΙ !!) . Σήμερα εκεί υπάρχει το τεράστιο υποθαλάσσιο ρήγμα της ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ , γνωστό σε όλους τους γεωλόγους ..

Εις την χώραν μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γην, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ' αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών αι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιόταται. Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμών ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμον και άλλοτε ολιγάριθμον. Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ' οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει ήεις την χώραν σας ή εις την ιδικήν μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομεν εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθή.

Εις την χώραν σας όμως καθώς και εις άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθή ώστε να είναι κατάλληλα διά τα γράμματα και διά τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καθωρισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανόν και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγραμμάτους και αμορφώτους από σας, ώστε γίνεσθε εξ αρχής πάλιν σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την ιδικήν μας είτε εις την ιδικήν σας χώραν. Όσαν λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, διά τας ιδικάς σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμόν της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώραν σας έζησε το πλέον ωραιότερον και το πλέον καλύτερον ανθρώπινον γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίται σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το εξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλάς γενεάς απέθνησκον χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.

Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλον κατακλυσμόν, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία. Εις την πόλιν εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομεν ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης". ’μα ήκουσεν αυτά ο Σόλων, όπως μου είπεν, εθαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλην προθυμίαν να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρειαν διά τους αρχαίους συμπολίτας του.

Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: "Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον (Η ΦΑΙΣΤΟΣ = Η ΛΑΜΠΟΥΣΑ, Η ΛΑΜΠΡΗ ΕΠΟΧΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΛΠ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΦΕΓΓΕΙ , ΑΥΤΗ ΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ) και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι' όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.

Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ. Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικόν γένος είναι τελείως ξεχωριστόν από τα άλλα, ύστερα απ' αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών. Ασφαλώς έχεις αντιληφθή ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμον. Θα παρετήρησες εξ' άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι 'απ' όλους τους Ασιάτας ωπλίσθημεν ημείς, διότι μας τα εδίδαξεν η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους. Όσον αφορά την μόρφωσιν, βλέπεις βέβαια πόσην φροντίδα κατέβαλεν εξ αρχής ο νόμος διά την τακτοποίησιν των πάντων μέχρι της μαντικής (ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΝΩΧ !!! ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΠΟΥ Ο ΤΙΤΑΝΑΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ , Η ΑΛΛΩΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΤΑΝ Η ΓΝΩΣΤΩΤΕΡΟΣ ΩΣ ΑΤΛΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ) και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τα ' ανΘρωπίνας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς.

Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτην την ιδικήν σας πόλιν, αφού 'εφήρμοσεν όλην αυτήν την οργάνωσιν και τακτικήν, εδιάλεξε τον τόπον όπου εγεννήθηκε, αφού επρόσεξε καλά την ευκρασίαν των εποχών του έτους και κατενόησεν, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς. Εζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών. Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν. Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόσην εχθρικήν δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονείαν, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας. Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάση, επειδή εις την είσοδόν του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ' αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκομένην γύρω από τον αληθινόν εκείνον ωκεανόν. Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που ανεφέραμεν, φαίνονται σαν λιμήν με κάποιαν στενήν είσοδον και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομασθή ήπειρος.

Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμις βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην (ΕΥΡΩΠΟΣ = Ο ΠΛΑΤΥΣ, Ο ΕΥΡΥΧΩΡΟΣ ..) μέχρι της Τυρρηνίας.

Με λευκό χρώμα φαίνονται οι κατακτημένες από τους άτλαντες περιοχές. Από την καταπληκτική σχετική μελέτη - βιβλίο του Κ. Σωκράτους

Ολόκληρος λοιπόν η δύναμις αυτή, αφού συνεκεντρώθη και ενοποιήθη, επεχείρησε τότε με μίαν εξόρμησίν της να υποδουλώση και τον ιδικόν μας τόπον και τον ιδικόν σας και ολόκληρον τον εντεύθεν του στομίου. Την εποχήν εκείνη, Σόλων η δύναμις της πόλεώς σας ανεδείχθη εξαιρετική μεταξύ όλων των ανθρώπων και εξ' αιτίας της αρετής της και εξ' αιτίας της ανδρείας της. Διότι αφού εξεπέρασεν όλους κατά την . ανδρείαν και τας πολεμικάς τέχνας, είτε αρχηγεύουσα των Ελλήνων είτε και τελείως μόνη της, κατ' ανάγκην, διότι οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασεν εις το χείλος της καταστροφής, κατενίκησε τους επιδρομείς, έστησε τρόπαια εναντίον των ημπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχον υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους ημάς τους άλλους που είμεθα εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών. Μετά παρέλευσιν αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις την γην και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις την Θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς.

ΓΕΩΛΟΓΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ για την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Υποχώρηση Παγετώνων , Χερσαία Μαλάκια Λάβα με Υαλώδη Μορφή , Πυθμένας Ατλαντικού

Δι' αυτό ακριβώς και τώρα το μέρος εκείνο του ωκεανού είναι αδιάβατον και αδιερεύνητον, διότι εμποδίζει ο πολύ ολίγον υπό την επιφάνειαν της Θαλάσσης πηλός, τον οποίον εδημιούργησεν η νήσος, όταν κατεβυθίσθη.

Τα παραπάνω σχόλια είναι από τον Κλεάνθη Γιαλουράκη.

H μεγάλη σύγκρουση Αθηναίων - Ατλάντων

O στόλος των Αθηναίων με 13 πλοία αποφασίζει κάποια στιγμή να περάσει το Γιβραλτάρ και να κινηθεί Β ΒΔ στον ατλαντικό ωκεανό. Δεν αναφερόμαστε σε συμβατικά ξύλινα πλοία με κουπιά. Μιλάμε για άλλες τεχνολογίες αδιανόητες σήμερα, κάτι σαν την Αργώ. Αυτό το σκάφος που περιγράφεται στην αργοναυτική εκστρατεία , ότι σταμάτησε πάνω από τα κύματα και οι ναύτες του έβλεπαν από κάτω τη Λιβύη (Αφρική). Ανοικτά της σημερινής Κορνουάλης είδαν κάποιο φως.. Ήταν βράδυ

Με το ξημέρωμα ένας τεράστιος στόλος οι άτλαντες επιτέθηκαν απροειδοποίητα στα 13 πλοία Τα 12 καταστράφηκαν ολοσχερώς Γλίτωσε μόνο η ναυαρχίδα, οδηγούμενη από την Αθηνά Οχι τη θεά Την ανθρώπινη Αθηνά, την κόρη του ανθρώπου Δια της οικογένειας των Αθηναίων που λένε ότι ήρθε από κάπου αλλού Και δίδαξε τους εδώ γηγενείς Στην πρώτη Αθήνα Οχι τη σημερινή ..Αυτή που εμείς ξέρουμε είναι η τρίτη Το πλοίο λεγόταν Πάρ-άλλος… άλλος είναι η αύρα. Το σκάφος φαίνεται εκείνο είχε αύρα ιδιαίτερη Η ίσως να υπονοείτο το ΠΑΡΑ ΛΛΗ ΛΟΣ.. Από παράλληλο κόσμο ίσως.

Οι Αθηναίοι ετοίμασαν αμέσως τον αποικιακό στόλο τους που αριθμούσε άνω των 400 σκαφών (δεν γνωρίζω περί του αριθμού του μητροπολιτικού στόλου που έμεινε στην Αθήνα σαν στρατηγική εφεδρεία.

Οι άτλαντες κάνουν το λάθος να εισέλθουν στη Μεσόγειο. Εξω από τη Μασσαλία συγκρούσθηκαν οι 2 στόλοι Αθηναίων ατλάντων. Οι Αθηναίοι καταστρέφουν ολοσχερώς τους άτλαντες , αλλά έχουν μεγάλες απώλειες. Και οι δυο αντιμαχόμενοι κατάλαβαν ότι δεν βγάζει πουθενά η διαμάχη.

Τότε η Μπλαβατσκυ αναφέρει χρονικά το 500.000 πχ - συμφώνησαν ότι κανείς δε θα ξαναδιέλθη το Γιβραλτάρ Ηράκλειες στήλες. Ετσι και έγινε . Μετά χρόνια ήρθε η καταπόντιση της Ατλαντίδος. Οι Αθηναίοι δεν είχαν καμία συμμετοχή σε αυτό. Οι 12 φυλές των ατλάντων που διασώθηκαν διασκορπίστηκαν γύρω από τον ατλαντικό. Μία μάλλον εγκαταστάθηκε στη γηραιά αλ-βιων-α (εκεί που βίωναν οι άλλοι).

Η 13η φυλή πήρε άδεια από τους Αθηναίους και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο. ήταν το λεγόμενο πυρόξανθο γένος. Καμία σχέση με τους σημερινούς Αιγυπτίους. Υπάρχουν και σήμερα στην Αίγυπτο Αυτούς μάλλον επεσκέφθη ο Μ. Αλέξανδρος, στη Σίβα ( -> Α-ΒΙΣ = άβυσσος ή απαγορεύεται να διαβείς). Ηταν φιλικοί με τους Αθηναίους. Είναι αυτοί που ο Μωυσής έβγαλε από την Αίγυπτο Οι πατριάρχες των σημερινών ισραηλιτών. Η περιούσια και αγαπημένη φυλή του θεού. Μέχρι που σταύρωσαν τον Ιησού και έγιναν τρισκατάρατοι και με το θράσος του λόγου τους.. και το αίμα του εφ΄ ημάς και επί των τεκνών ημών..

Ο Ιησούς διείδε τους περιουσίους και είπε το περίφημο ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, βλέποντας τους 2 έλληνες να τον πλησιάζουν. Δεν είναι τυχαίο που μόνο η Ελλάδα είναι χώρα ηρώων και ταυτόχρονα χώρα μαρτύρων. Ουδαμού υπάρχει αυτό στην ιστορία της ανθρωπότητας.Λέγεται ότι υπάρχει και μια άλλη φυλή που έφυγε προς τα άστρα αυτή λέγεται ότι θα επανακάμψει σύντομα. ίσως είναι οι 144.000 της αποκαλύψεως του Ιωάννη, με τη δωδεκάστηλη Σιών που θα καθίσει πάνω στο ναό του Σολόμωντα. (τελευταία σελίδα στην αποκάλυψη του Ιωάννου).

Γενικές πληροφορίες για την ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

«Η Ευρώπη συνδέετο τότε προσκαίρως-παροδικώς ίσως μόνο δια σειράς νησιών- με τη βόρεια Αμερική, και η Ισλανδία και οι νήσοι Φερόε είναι τα λείψανα αυτής της σειράς της ποτέ μυθώδους Ατλαντίδος» Schaffer

Αρχικές αναφορες δόθηκαν από ; Όμηρος , Ησίοδος, Αισχύλος, Αρίσταρχος, Απολλόδωρος και ΠΛΑΤΩΝ «Τιμαίος» και «Κριτίας», αναφέρουν για τη χαμένη ήπειρο.

ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ δόθηκαν από ; Βάκων , Φρασκάτωρ , Λεμερσιέ , Βερθακουέρ , Ντόνελυ , Έλενα Μπλατάβσκυ , Τζέιμς Τσέρτσουαρντ, Κίρχερ , Π. Καμπανάκης και Κ.Σωκράτους. 

.Για την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Υποχώρηση Παγετώνων Χερσαία Μαλάκια. Λάβα με Υαλώδη Μορφή, Πυθμένας Ατλαντικού, Μετανάστευση Πουλιών-Χελιών

Παρακάτω υπάρχουν πληροφορίες από τον ιστότοπο του ΄ Μουσείου Ατλαντίδας΄

Οι Ατλαντες ή Τιτάνες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν. Πηγές από τα πανάρχαια χρόνια επιβεβαιώνουν πως υπήρχε ένας λαός με το όνομα Ατλαντες. Ο λαός αυτός άφησε τα ίχνη του κατεσπαρμένα σε πολλά σημεία της γης. Η μνήμη του πέρασε σε πολλούς θρύλους, δοξασίες, λατρείες και παραδόσεις. Κανένας από τους αρχαίους συγγραφείς δεν αμφισβήτησε την ύπαρξη του λαού που ονομαζόταν Ατλαντες.

Οι μεταγενέστεροι συγγραφείς και ερευνητές παραδέχονται, επίσης την ύπαρξη των Ατλάντων, διαφωνούν όμως ως προς τον τόπο που κατοικούσε αυτός ο "περίεργος" λαός.

Από τα αρχαία χρόνια μπήκε το ερώτημα, που ζούσαν οι ’Ατλαντες; Αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες. Η γνώμη των πιο πολλών είναι πως ήταν θρονιασμένη σε ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό ωκεανό. Αυτή είναι και η άποψη του Μουσείου Ατλαντίδας, όπως αναλυτικά περιγράφεται πιο κάτω.

Αξιολογώντας το υλικό πoυ συγκεντρώσαμε για τους Ατλαντες, απογυμνώνοντάς το από τις μυθολογικές επικαλύψεις και δίνοντάς του άλλες διαστάσεις στην ερμηνεία, χωρίς να επιστρατεύουμε στοχαστικές παραισθήσεις, δεχόμαστε ότι:

Η Ατλαντίδα υπήρξε στov Ατλαντικό ωκεανό και ήταν η κυριαρχούσα οργανωμένη δύναμη τη 1Οη χιλιετηρίδα π.Χ.

Την άποψη αυτή δέχεται και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων στα βιβλία του "Τίμαιος" και "Κριτίας" (ή Ατλαντικός Λόγος), που έγραψε το 350 π.Χ. Οι περιγραφές του Πλάτωνα στα πιο πάνω βιβλία αποτελούν συγκλονιστικά ντοκουμέντα:

Στο "Τίμαιο" ο Πλάτωνας λέει, πως μπροστά στο στόμιο που ονομάζεται Στήλες του Ηρακλή (σημείωση: σήμερα πορθμός του Γιβραλτάρ) υπήχε μεγάλο νησί με ισχυρή δύναμη, που οναμαζόταν Ατλαντίδα. Η έκταση της γης που κατείχε το νησί αυτό μπορούσε να λέγεται ήπειρος. Ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) παρουσιάζει την Ατλαντίδα στενόμακρη, από ανατολή και δύση. Μπορούσε, γράφει, να τη διασχίσει, όποιος ήθελε, περπατώντας 18 μερόνυχτα. Περνώντας ύστερα με πλοίο από μερικά άλλα νησιά, να φτάσει στην απέναντι ήπειρο. Εννοεί την Αμερική. Ο Πλάτωνας βέβαια δεν ηξερε την Ατλαντίδα. Αυτά που περιγράφει στα βιβλία του, ήταν σημειώσεις που του τις έδωσε ο Κριτίας, ο οποίος τις είχε από το παππού του που τις πήρε από το Σόλωνα. Ο Σόλωνας (639 - 559 π.Χ.) είχε επισκεφτεί τη Αίγυπτο, όπου εκεί οι ιερείς της Σάιδας του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιοτάτης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα ότι οι ’τλαντες, ήρθαν από τα Δυτικά, από το μεγάλο ωκεανό.

Το ισχυρό έθνος των Ατλάντων, έγραφαν οι πλάκες που διάβαζαν οι ιερείς, κατέκτησε σχεδόν όλα τα παράλια των χωρών της Μεσογείου από βορρά και νότο κι΄ έφτασε μέχρι το Περσικό κόλπο. Οι ’τλαντες δεν κατόρθωσαν να κατακτήσουν την Αττική, γιατί τα στρατεύματά τους νικήθηκαν από τους Αθηναίους...

'Ολα αυτά τα μαρτυρεί και ο αρχαίος ιστορικός Πλούταρχος στο "βίο του Σόλωνα". Στο έργο του "Βίοι Παράλληλοι" και στη μελέτη του "περί Ίσιδος και Οσίριδος" ο Πλούταρχος μας δίνει αρκετά στοιχεία για την Ατλαντίδα και μάλιστα χρησιμοποιεί τη λέξη ιστορία όταν αναφέρεται σ' αυτήν. Επίσης σε πολλά σημεία των έργων του αναφέρεται σε διάφορες δοξασίες των αρχαίων που "καθώς λέει η παράδοση και τα γραπτά ξεκινάνε από τη χαμένη Ατλαντίδα"

Τις πλάκες αυτές ο Πρόκλος βαβαιώνει ότι τις είδε όταν ταξίδεψε στην Αίγυπτο κι επισκέθηκε το ναό της Νηήθ (Αθηνάς). Ο Πρόκλος στο βιβλίο του "Υπομνήματα στο Πλατωνικό έργο" προσθέτει:

"Υπήρξε νήσος παμμεγέθης του Ατλαντικού ωκεανού εις παρωχημένους χρόνους. Ήταν έθνος εκτάκτως πολιτισμένο και ισχυρόν. Κατέκτησε μέγα μέρος της Αφρικής μέχρι την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι Τυρρηνίας...". Ο Πρόκλος ισχυρίζεται ότι οι ιερείς της Νηίθ του έδειξαν αρχαιότατες στήλες με ιερογλυφικές επιγραφές και του είπαν ότι είναι αφηγήσεις για την Ατλαντίδα. Του επιβεβαίωσαν ότι κατά την τελευταία θεομηνία, όταν καταποντίστηκε η Ατλαντίδα, η Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας συγκλονίστηκαν από σεισμούς. Μερικά παράλια κατακλύστηκαν από τη θάλασσα και έγιναν καταστροφές.

Ήταν μεγαλύτερη από τη Λιβύη και την Ασία μαζί επιβεβαιώνει ο Κράντωρας (σχόλια στον Τίμαιο).

Οι ’Ατλαντες εξουσίαζαν πολλά νησιά γύρω από την Ήπειρό τους, στον Ατλαντικό ωκεανό, γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης στο έργο του "Βιβλιοθήκη Ιστορική" και επεκτάθηκαν και στις Μεσογειακές χώρες. Αυτά τα βεβαιώνουν, συμπληρώνει εκτός από τον Πλάτωνα και οι Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Αισχύλος, Φίλωνας, Αρίσταρχος, Κράτης, Απολλόδωρος

Ο Ποσειδώνιος, δάσκαλος του Κικέρωνα, γράφει: "υπήρχαν θρύλοι πως πιο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες βρισκόταν μια μεγάλη έκταση στεριάς που αποκαλούνταν "Ποσειδωνίς" ή "Ατλάντα", πλάτους 3000 σταδίων και μήκους 2000 σταδίων

Ο γεωγράφος Μάρκελλος στη "Συλλογή αφηγήσεων Ταξιδιωτών" μιλάει για 7 νησιά του Ατλαντικού ωκεανού, το ένα από τα οποία ήταν ιερό, του Ποσειδώνα. Οι κάτοικοι ενός από τα μικρά νησιά που σώθηκαν, διατηρουσαν από τους προγόνους τους την ανάμνηση ενός εξαιρετικά μεγάλου βασιλείου που αναμαζόταν Ατλαντίδα. Αυτό κυβερνούσε όλα τα άλλα νησιά του Ατλαντικού ωκεανού.

Ο Στράβωνας στα "Γεωγραφικά" του δέχεται ότι "η Ατλαντίς νήσος εις τα απώτατα δυσμικά μέρη..." ήταν πραγματικότητα.

Τα τοπωνύμια ’τλας - Αντιάτλας (βουνά Μαρόκου), Ατιτλάν (Γουατεμάλας), Τλακοπάν, Τενοτσιτλάν, Μίτλα, Έτλα (Μεξικού) κλπ είναι όλα παράγωγα του α-τλα.

Οι φυλές Αζτλάν, Ναχουατλακάτλοι, πρόγονοι των Αζτέκων, Τολτέκων και Μάγιας και οι Θεοί τους Κουετζαλκοάτλ (ιπτάμενος), Μιξκοάτλ και Τλαλόκ και οι παραδοσιακοί τους γίγαντες Ατλάν και Τείτάνι (Τιτάνες) γνωστοί από τα πανάρχαια χρόνια και στο Μεσογειακό χώρο.

Οι παραδόσεις των λαών της Κεντρικής Αμερικής και της Β.Δ. Αφρικής, για καταποντισμό ενός μεγάλου νησιού του Ατλαντικού.

Αλλά εκτός από τις μαρτυρίες παλαιότερων, τις παραδόσεις και τη μυθολογία των αρχαίων λαών, το γεγονός ότι η Ατλαντίδα υπήρχε στον Ατλαντικό ωκεανό επιβεβαιώνεται και από σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές και έρευνες.

Υπήρξε η Ατλαντίδα στον Ατλαντικό;

Συνοψίζουμε τα επιχειρήματα μας αναφέροντας και τα πιο σημαντικά ευρήματα για την Ατλαντίδα. Τα στοιχεία τ' αντλήσαμε από το Μουσείο Ατλαντίδας.

Στον πυθμένα του Ατλαντικού βρέθηκε ταχυλίτης, η οποία είναι βασαλτική υαλώδης λάβα ηφαίστειου της στεριάς κι όχι υποθαλάσσιου.

Το 1898 ειδικά μηχανήματα έβγαλαν στην επιφάνεια του Ατλαντικού ωκεανού, από βάθος 2800 μ., μία βραχονησίδα ηλικίας 15000 ετών που προερχόταν από ηφαίστειο στεριάς.

Το καλοκαίρι του 1927 μέσα στη ζούγκλα της Βρεττανικής Ονδούρας (Κεντρική Αμερική) ανακαλύφθηκε ένα κρυστάλλινο κρανίο από χαλαζία με κινητή σιαγόνα!

Το 1977 εντοπίστηκε με ηχοβολιστικό μηχάνημα, πυραμίδα, σε βάθος 300 μέτρα κοντά στο τρίγωνο των Βερμούδων.

Στα νησιά Μπίμινι στις Μπαχάμες βρέθηκαν (το 1969) καταποντισμένοι ογκόλιθοι, τετραγωνισμένοι ή ορθογώνιοι, έκτασης 600 τετραγωνικά μέτρα όμοιοι μ' αυτούς που βρήκε ο Κουστώ στο νησάκι Δία της Κρήτης (το 1976).

Σε βουνό του Περού, στο κόλπο Πίσκο, φιγουράρει πανάρχαιη τρίαινα (έμβλημα των Ατλάντων) από λευκές πέτρες με φωσφορική λάμψη μπηγμένες στην πλαγιά. Έχει 250 μ. μάκρος και σκέλη φάρδους 3,8 μ. Η τρίαινα αυτή οδηγεί σ΄ένα σημαδεμένο, με μορφή αεροδρόμιου, επίπεδο χώρο, στη πεδιάδα του Νάσκα που βρίσκεται 160 χλμ από το Πίσκο. Εκεί διακρίνονται φαρδιές πίστες και ακτινωτοί διάδρομοι που ξεχωρίζουν από μακριά γιατί λάμπουν. Είναι σχηματισμένοι από θραύσματα πετρωμάτων. Όταν τον χώρο αυτό τον βλέπεις από ψηλά σου δίνει την εντύπωση αεροδρόμιου με γεωμετρικές γραμμές και οδηγούς, όπως στους σύγχρονους αερολιμένες.

Η ταφόπετρα με σκαλιστό αεροπόρο που βρέθηκε στο Παλένκουε, κοντά στο ναό των Ατλάντων του Μεξικού..

Τα υποθαλάσσια ερείπια που βρέθηκαν από Σοβιετικές έρευνες, με επικεφαλή τον ακαδημαϊκό Ακσένωφ, κοντά στις Μαδέρες, και η από 9500 χρόνια λειασμένη μαρμαρόπλακα που ανέσυραν οι Ρώσοι από την υποβρύχια Κεντρική Ατλαντική ράχη (οροσειρά).

Πανάρχαια κτίσματα της Αμερικής είναι της αυτής τεχνοτροπίας των αρχαιότατων οικοδομημάτων της Ευρώπης και της βόρειας Αφρικής, καθώς και πολλά αρχιτεκτονικά διακοσμητικά σχήματα που είναι όμοια και στους δυο πολιτισμούς.

Οι γεωλόγοι παραδέχονται ότι ανάμεσα στις Μικρές και Μεγάλες Αντίλλες υπήρχε στεριά που βυθίστηκε. Επίσης ότι οι Αζόρες και στη προέκτασή τους η Μαδέρα και οι Κανάριες νήσοι, είναι αναδυόμενες κορυφές μιας μεγάλης υποβρύχιας ηφαιστειώδους οροσειράς και έχουν συχνά σεισμούς και εκρήξεις.

Γενικά συμπεράσματα

Όλα αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι το μεγάλο νησί της Ατλαντίδας περιβαλλόταν από τον Ατλαντικό ωκεανό. Η γεωγραφική έκτασή της πλησίαζε περισσότερο προς την Κεντρική Αμερική, τις Μικρές και Μεγάλες Αντίλλες και Μπαχάμες, περιλάβαινε το χώρο του Ατλαντικού μέχρι τη θάλασσα των Σαργασσών εκτεινόταν κανονικά μέχρι τις Βερμούδες και μια στενόμακρη προέκτασή της έφτανε μέχρι τις Αζόρες. Περιβαλλόταν φυσικά και από πολλά μικρά νησιά.

Ένας ηφαιστειογενής υποθαλάσσιος βράχος που σχηματίσθηκε στη στεριά!

Το 1898, στη διάρκεια της εγκατάστασης μιας τηλεγραφικής γραμμής, έσπασε ένα από τα καλώδια που είχαν τοποθετηθεί σε βάθος 2800 μ.στον πυθμένα του Ατλαντικού, στο σημείο που από τότε ονομάσθηκε "Πλατεία Τηλεγράφου". Καθώς ειδικά μηχανήματα προσπαθούσαν να απομακρύνουν από τα βάθη της θάλασσας τις άκρες του καλωδίου, έβγαλαν στην επιφάνεια ένα παράξενο βράχο. Λιγα χρόνια αργότερα ο Πολ Τρεμιέ, διευθυντής του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου της Γαλλίας, οργάνωσε ένα συνέδριο στο Παρίσι. Αυτός ο βράχος είχε καθαρά ηφαιστειακή προέλευση και το σπουδαιότερο δεν είχε στερεοποιηθεί στα βάθη της θάλασσας, αλλά στον αέρα. Θα πρέπει δηλ. να προήλθε από ένα ηφαίστειο του οποίου ο κρατήρας ήταν πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Επίσης είχε κοφτερές πλευρές που δεν είχαν διαβρωθεί ακόμη από το νερό. Αναλύοντάς τον ο Τρεμιέ υπολόγισε ότι θα πρέπει να είχε ηλικία 15000 ετών. Μεταγενέστερα υποθαλάσσια ευρήματα επιβεβαίωσαν ότι ο ίδιος τύπος πετρωμάτων, υπήρχε σε μια τεράστια περιοχή στα βάθη του Ατλαντικού.

Ένα καταποντισμένο, από εκρήξεις ηφαιστείων ή σεισμούς, βραχονήσι ηφαιστειακής προέλευσης που βρέθηκε στον Ατλαντικό ωκεανό (Η φωτογραφία είναι από το περιοδικό "MYSTIC-Μυστήρια του Κόσμου", τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2000) (Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το άρθρο της Αναστασίας Νάνου "Αναζητώντας την Ατλαντίδα" στο περιοδικό "MYSTIC-Μυστήρια του Κόσμου", τεύχος 13, Ιούλιος-Αύγουστος 2000)

Βυθισμένοι ογκόλιθοι σε αρχιπέλαγος στις Μπαχάμες

Τον Μάιο του 1969, στις Μπαχάμες και συγκεκριμένα στις ακτές των νησιών Μπίμινι και ’νδρος, ο αρχαιολόγος Μάνσεν Βαλεντάιν και ο ερευνητής των βυθών Ντιμίτρι Ρεμπίκωφ εντόπισε αρχιτεκτονικά κτίσματα σε βάθος 6 μ. μέχρι 30 μ. Επρόκειτο για μια σειρά από τεράστιους ογκόλιθους, άρτια κομμένους, οι οποίοι συνεχίζονταν πάνω στο αμμώδη πυθμένα για μερικές εκατοντάδες μέτρα. Δύο παράλληλοι τοίχοι ξεπερνάνε σε μάκρος τα 600 μ. Το βάρος μιας μόνο πέτρας μάκρους 5 μ., ενός κτίσματος, είναι περίπου 25 τόννοι!... Απομεινάρι από κάποιο τείχος της Ποσειδωνίας, της πρωτεύουσας της Ατλαντίδας, ή μήπως από κάποιο σατσέ, τον εορταστικό δρόμο των Μάγια; Οι επιστήμονες του πανεπιστημίου του Μαϊάμι που εξέτασαν τα κτίσματα αυτά έβγαλαν το πόρισμα πως κατασκευάσθηκαν ανάμεσα στα χρόνια 10000-7000 π.Χ., πράγμα που σημαίνει πως είναι πιο παλιά από τις πυραμίδες των Μάγιας.

Ορθογώνιοι ογκόλιθοι που βρίσκονται σε μεγάλο βάθος στο αρχιπέλαγος του Μπίμινι στις Μπαχάμες

Ο σκαλιστός σε πλάκα αεροπόρος στο Παλένκε Μεξικού

1927, ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. Στην περιοχή της βρετανικής Ονδούρας, κάπου μέσα στη ζούγκλα, μια αρχαιολογική αποστολή εργάζεται πυρετωδώς. Ξαφνικά, μια παράξενη λάμψη εκτινάσσεται μέσα από τα ερείπια της αρχαίας πόλης των Μάγια. Ο Φρέντερικ Μίτσελ Χέτζες που ηγείται των ανασκαφών ανακαλύπτει ένα από τα πιο παράξενα αντικείμενα που έχουν βρεθεί ποτέ: ένα κρυστάλλινο κρανίο φτιαγμένο από ορυκτό. Όταν αργότερα έφερε το εύρημά του στο φως της δημοσιότητας, η επιστημονική κοινότητα έμεινε έκθαμβη. Το εύρημα εντυπωσίασε βαθιά τους αρχαιολόγους. Ακόμα περισσότερο όμως εντυπωσίασε τους επιστήμονες, γιατί το παράξενο αυτό κρανίο είναι τόσο τέλειο που με κανένα σύγχρονο μέσο, ούτε καν με λέιζερ, δε θα μπορούσε να φτιαχτεί. Η ιδιαιτερότητα οφείλεται στον τρόπο κατασκευής του και στο υλικό. Είναι φτιαγμένο από ένα μόνο, καθαρό, διάφανο κρύσταλλο χαλαζία. Τα κοιλώματα των ματιών, οι αψίδες των παρειών, η κάτω σιαγόνα που είναι κινητή είναι τέλεια κατασκευασμένα... αλλά δίχως την παραμικρή γρατσουνιά ή σημάδι. Αυτό σημαίνει πως δε χρησιμοποιήθηκαν μεταλλικά εργαλεία για την επεξεργασία του. Οι ειδικοί που εξέτασαν με τις πιο σύγχρονες μεθόδους αυτό το κρανίο σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Για πολλούς το κρυστάλλινο κρανίο, που φιλοξενείται σήμερα στο Μουσείο του Ανθρώπου στο Παρίσι, είναι ένα αντικείμενο που προέρχεται από έναν πολιτισμό εξαιρετικά υψηλό που κατείχε ευρύτερες γνώσεις από τις δικές μας

"Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το κρυστάλλινο κρανίο κατασκευάστηκε στην εποχή της Ατλαντίδας", δηλώνει ο Φρανκ Ντόρλαντ, συντηρητής έργων τέχνης, που αφιέρωσε περισσότερα από 10 χρόνια στη μελέτη του.

Αναδημοσίευση από το άρθρο της Ιουλίας Πιτσούλη, στη σελίδα.95 του περιοδικό BEAUTE (ΣΕΠΤ.2000)

Σοβιετικοί επιστήμονες στο τέλος του Μάρτη 1979, σε μια ανακοίνωσή τους, για την επιτυχία έρευνάς τους στον Ατλαντικό ωκεανό, είπαν "0 Πλάτωνας μας έδειξε το δρόμο για τη χαμένη Ατλαντίδα". Το Σοβιετικό πλοίο υποβρύχιων ερευνών "Βιτγιάζ" αγκυροβόλησε στον ποταμό Τάγο της Πορτογαλίας. Ο Δρ. Αντρέι Ακσένωφ, αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών , κάλεσε απάνω στο πλοίο τους δημοσιογράφους της Λισσαβόνας και τους ανακοίνωσε μια ανακάλυψη.

Στη θαλάσσια περιοχή, 900 χιλιόμετρα από τις Πορτογαλικές ακτές επισημάνθηκε, σ' ένα υποβρύχιο βουνό, ένα οροπέδιο με παράξενους σχηματισμούς. Ύστερα από επισταμένη έρευνα, με τα επιστημονικά μας όργανα διαπιστώσαμε, πως στο χώρο αυτό υπάρχουν ερείπια, κατάλοιπα προφανώς βυθισμένης πόλης. Διακρίναμε σχεδόν καθαρά μισογκρεμισμένους τοίχους και γιγαντιαίες σκάλες. Παρά του ότι αυτά είναι σκεπασμένα σε πολλά σημεία με φύκια και άλλα θαλάσσια φυτά. Τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες, από τις οποίες οχτώ δείχνουν τις συμμετρικές τεράστιες κλιμακώσεις και θα σταλούν στη Μόσχα για ειδική επεξεργασία...

Στον κ. Βασκονσέλο, διευθυντή του ΕΘνικού Ινστιτούτου Αλιείας της Πορτογαλίας, οι Ρώσοι του "Βιτγιάζ" είπαν, πως, είναι βέβαιοι ότι ανακάλυψαν ένα βυθισμένο τοπίο της χαμένης Ατλαντίδας. Ο Δρ. Ακσένωφ συμπλήρωσε, πως αυτή η ανακάλυψη αποτελεί την αρχή μόνο ευρύτατης επιστημονικής έρευνας, που θα έχει επίκεντρο αυτή την περιοχή του Ατλαντικού ωκεανού. Στον τόπο αυτό. Εξάλλου ο Πλάτωνας προσδιόρισε την ύπαρξη και τον καταποντισμό της Ατλαντίδας.

Το ερευνητικό πλοίο "Βιτγιάζ" συνέχισε την αποστολή του, ανιχνεύοντας το βυθό της θάλασσας του Ατλαντικού, στο χώρο δυτικά της Μαδέρας. Σε πολύ μεγάλη έκταση, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, σ' εκείνη την περιοχή βρίσκεται απλωμένο το βουνό Αμπέρ. Είναι ένα περίεργο βουνό του πυθμένα του Ατλαντικού ωκεανού, που λόγω της μορφής του, αποτελεί πόλο έλξης των Ατλαντολόγων, που ερευνούν για την Ατλαντίδα, οδηγούμενοι από τα γραπτά του Πλάτωνα.

Οι Σοβιετικοί του "Βιτγιάζ" ύστερα από τις έρευνές τους, που είχαν διαρκέσει χρόνια, το 1984, έδωσαν την πληροφορία πως το υποβρύχιο βουνό Αμπέρ, ήταν κάποτε ένα μεγάλο νησί πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Δυστυχώς δεν ανακοίνωσαν λεπτομέρειες, με βάση ποια στοιχεία έφτασαν σ' αυτό το συμπέρασμα...

Το Σεπτέμβρη του 1985 σοβιετικές και ξένες εφημερίδες, δημοσίευσαν την πληροφορία, ότι οι Ρώσοι έβγαλαν από το βυθό του Ατλαντικού ωκεανού, από βάθος 4500 μέτρα, ένα περίεργο κομμάτι μάρμαρο. Την ανακάλυψη έκανε το σοβιετικό πλοίο "Ακαδημαϊκός Μπόρις Πετρόφ", που πραγματοποιούσε διάφορες ωκεανογραφικές μελέτες.

Το εύρημα προβλημάτισε ιδιαίτερα το επιστημονικό προσωπικό του σοβιετικού σκάφους. Από τις πρώτες μελέτες του ευρήματος, διαπιστώθηκε, πως πρόκειται για μια μαρμαρόπλακα λεία και από τις δυο επιφάνειες, με ασπρο-κιτρινωπό χρώμα. Το σχήμα της προδίδει, πως έγινε επεξεργασία πάνω της, κάποια λείανση, κι οπωσδήποτε είναι ανθρώπινο δημιούργημα. Προσδιόρισαν χρονικά, πως αυτό το αντικείμενο βρισκόταν στο βυθό του ωκεανού πολλές χιλιάδες χρόνια.Ο επιστήμονας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών Λέον χιτρόφ, αρχηγός της αποστολής, που έκανε τις έρευνες, είπε γι' αυτή την ανακάλυψη:

"Το εύρημα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Θα αναλάβω προσωπικό την ανάλυσή του στο Εργαστήριο Αναλυτικής χημείας και Γεωχημείας της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών. Η επιστημονική αυτή εξέταση θα δείξει, αν η πλάκα αποτελούσε τμήμα κάποιου οικοδομήματος, ενός άγνωστου λαού, ή αν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η καταγωγή της ανάγεται στο θρυλικό πανίσχυρο κράτος των Ατλάντων".

Δυστυχώς η Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών, από όσα γνωρίζουμε, δεν ανακοίνωσε τίποτα επίσημα. Διαρρέουν μόνο πληροφορίες, πως οι "μυστικές" έρευνες συνεχίζονται, στον Ατλαντικό ωκεανό, όχι μόνο από τους Ρώσους, αλλά και από τους Αμερικανούς.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΣΧΟΣ

Από τις περιγραφές των αρχαίων, για την θέση και την έκταση της Ατλαντίδας, διάφοροι Ατλαντολόγοι συγγραφείς και ερευνητές, γεωγράφοι, χαρτογράφοι, θαλασσοπόροι κ.λ.π. εκπόνησαν χάρτες για την Ατλαντίδα, που τους ονόμασαν "’ΑΤΛΑΣ" ή "ΑΤΛΑΝΤΕΣ". Τα διάφορα σχήματα των χαρτών αυτών εντάσσονται σε τρεις κύριες ομάδες. Η πρώτη, που είναι και επικρατέστερη μέχρι τώρα, παρουσιάζει σχήμα στενόμακρο από Α προς Δ, όπως περίπου περιγράφεται από τον Πλάτωνα.Η δεύτερη ομάδα παρουσιάζει σχήματα κυκλοτετραγωνικά, αστεροειδή και τραπεζοειδή, ογκώδη στο κέντρο Ατλαντικού.Η τρίτη ομάδα ακολουθεί το σχήμα της υποθαλάσσιας σημερινής οροσειράς που είναι γοργονοειδές, δηλαδή με ουρά, με τμήμα που στενεύει προς το Νότο.

Χάρτες του Πάτροκλου Καμπανάκη

Εκπονήθηκαν το 1891 και δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο του "Η προ του κατακλυσμού Συγκοινωνία των δύο Κόσμων δια της Ατλαντίδος" (Κων/πολη 1893). Είναι αντιπροσωπευτικά δείγματα της πρώτης μορφής.

Χάρτης του Βασίλη Πάσχου, ιδρυτή του Μουσείου Ατλαντίδας

Αντιπροσωπευτικός χάρτης της δεύτερης ομάδας είναι του Γερμανο-Νορμανδού Ιησουίτη ερευνητή Κίρχερ, που τον δημοσίευσε στο βιβλίο του "Ατλαντίς " το 1680.

Στην ίδια ομάδα ανήκει και ο χάρτης της Ατλαντίδας που φιλοτέχνησε ο εκδοτικός οίκος χαρτών του Λονδίνου "BUDCET" το 1912. Δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ιταλού G.D' AMATO "Αρχαιολογικά ντοκουμέντα της Ατλαντίδας", έκδοση 1924. Το χαρακτηριστικό του είναι το σχήμα των υδάτινων καναλιών και των ζωνών ξηράς, με τις γέφυρες που σχηματίζουν το "Σταυρό της Ατλαντίδας".

Χάρτης του εκδοτικού οίκου χαρτών BUDGET του Λονδίνου (17/11/1912)

Χάρτης του Ιγνάτιου Ντοννέλυ

Είναι δείγμα της τρίτης ομάδας. Ο Ντοννέλυ το δημοσίευσε στο βιβλίο του "Ατλαντίς" (Λονδίνο 1882). Στο χάρτη αυτό εμφανίζονται και οι αποικίες της Ατλαντίδας σε όλο τον κόσμο, ενώ ή ίδια η Ατλαντίδα παρουσιάζεται πολλή μικρή στο κέντρο του Ατλαντικού ωκεανού.

Χάρτης της γης του Ιγνάτιου Ντοννέλυ με την Ατλαντίδα και τις αποικίες της (σε λευκό χρώμα), 1882

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΤΛΑΝΤΩΝ

Οι ’Ατλαντες ήταν αυτόφωτοι και αυτοδημιούργητοι. Οι γηγεvείς αυτόφωτοι ’Ατλαντες ανέπτυξαν στη χώρα τους εξαιρετικό πολιτισμό, τον οποίο μετάδωσαν σε όλα τα μέρη που εγκαταστάθηκαν. Σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου, εκεί που πάτησαν το πόδι τους οι ’Ατλαντες, υπάρχουν μεγαλόπρεπα δείγματα του πολιτισμού τους. Αυτά είναι όσα από τη μυθολογία αλλά και από την αρχαία ιστορία αποδίδονται σε άγνωστους. Η παράδοση τους θέλει Τιτάνες στην υπεροxή (π.χ. ο Ιαπετός, ’Ατλαντας, Προμηθέας κλπ.), Γίγαντες στο πνεύμα και στο σώμα, Kύκλωπcς για βαριές δouλειές, Αρχηγέτες με κύρος και πυγμή, κατακτητές, ήρωες ακόμα και θεούς (Κρόνος - Κρόνoυ Πολιτεία - Ποσειδώνας, Ερμής - γιός της Μαίας θυγατέρας του ’Ατλαντα - Πρωτέας, Νηρέας, Τρίτωνας, Μιξκοάτλ - θεός των Μάγιας, Τλάλοκ και Ξιουχκοάτλ - θεοί των Αζτέκων κ.λ.π.). Όλοι αυτοί ήταν ’Ατλαντες που σήκωναν στους ώμους τους το βάρος του κόσμου, όπως συμβολικά παρασταίνεται ο ’Ατλαντας, και ο Πτολεμαίος έδωσε και στους γεωγραφικούς χάρτες τ' όνομά του.

Πάρα πολλά στοιχεία για τον πολιτισμό, τον τρόπο ζωής, τα τεχνικά επιτεύγματα, και την οργάνωση της πολιτείας των Ατλάντων μας παρέχει ο αρχαίος Αθηναίος φιλόσοφος Πλάτωνας στο έργο του "Κριτίας", υπό μορφή διαλόγου. Στο διάλογό του αυτό περιγράφει, το 350π.Χ., συγκλονιστικές λεπτομέρειες "για τον πολιτισμό ενός λαού που ονομάζονταν ’Ατλαντες", που ήταν παρμένες από τις σημειώσεις του Σόλωνα, οι οποίες κατέληξαν στο παππού του Κριτία, στον εγγονό Κριτία και μετά στον Πλάτωνα. Τις περιγραφές του Πλάτωνα τις χωρίζω σε τρεις ενότητες για τις ανάγκες αυτής της ιστοσελίδας.

Ο πολιτισμός των Ατλάντων από άλλες πηγές:

Αλλά εκτός από τη περιγραφή του Πλάτωνα (σημειώσεις του Σόλωνα), μαθαίνουμε για το πολιτισμό των Ατλάντων και από άλλες πηγές επώνυμες, ακόμη και από τις παραδόσεις και τους μύθους άλλων αρχαίων ιστορικών λαών μεταγενέστερων των Ατλάντων.

1. Πολλά στοιχεία της Κεντρικής Αμερικής προδίδουν την εγκατάσταση εκεί των Ατλάντων. Οι Αζτέκοι προέρχονται από τη φυλή Αζτλάν. Μια συσκευή τους που εκτόξευε ακόντια την έλεγαν ατλάτλ. Την πρώτη πρωτεύουσα τους την ονόμασαν Τενοτσιτλάν. Στο Μεξικό, τη Γουατεμάλα και τις Η.Π.Α. υπάρχει ένα πλήθος αρχαίων τοπωνυμίων Έτλα, Μέτλα, Ατιτλάν, Ατλάντα κλπ. με θέμα ή κατάληξη ατλ ή τλαν. Οι Μάγιας του Περού πίστευαν πως είναι "παιδιά των Πλειάδων" που ήταν θυγατέρες του ’τλαντα. Οι "θεοί" τους Τλαλόκ, Μιξκουάτλ, Κουετζαλκοάτλ και οι ευγενείς Ναχουατλάτλοι, με τις καταλήξεις τους προδίδουν την προέλευσή τους. Η τρίαινα του Πίσκου του Περού, ήταν το έμβλημα της Ποσείδιας - Ατλαντίδας. Το ηφαίστειο Αντιτλάν της Γουατεμάλας έστελνε χαιρετισμό στα βουνά ’Ατλα, Αντιάτλα και Σαχαρικό Μεσοάτλα του Μαρόκου της Βόρειας Αφρικής. Ο ίδιος πανάρχαιος πολιτισμός άφησε τα ίχνη του από την Αμερική μέχρι τον Περσικό κόλπο. Οι θρύλοι αυτοί γίνονται ιστορία με τα ευρήματα που ανακαλύπτονται κατά καιρούς στον Ατλαντικό ωκεανό.

2. Ο Πρώτος αστρονόμος της γης ήταν ο ’τλαντας, γράφει ο Ησίοδος, που είχε προσβάσεις στο Ιερατείο των Δελφών. Τα ονόματα “Πλειάδας θ' Υάδας τε, Ωρίωνος, ’ρκτον.. κ.λ.π. που ο Όμηρος τα ξεσήκωσε από απόκρυφες πηγές των Ιερατείων, ανήκουν σε ήρωες της Ατλαντίδας και προέρχονται από τον ’τλαντα. Οι "Γιοι του Ήλιου" και οι "Ηλιάδες" που ακολουθούν τους ’τλαντες σ' ανατολή και δύση, είχαν αστρονομικές γνώσεις. Το αστρονομικό ημερολόγιο των Αζτέκων έχει τov Ήλιο προσωποποιημένο, ζωδιακά εμβλήματα και άγνωστα σύμβολα και ιδεογράμματα. Δυο κτίρια τoυ Παλένκουε και τoυ Τιαχουανάκο μοιάζουν με αστεροσκοπεία. Ο Πρωτέας που οδήγησε τον Hρακλή στον ’τλαντα είχε αστρονομικές και ναυτικές γνώσεις. Στο αστρονομικό ωρολόγιο των Αντικυθήρων διακρίνονται οι λέξεις Πλειάς, 'Ηλιος, Εσπερία, πoυ θυμίζoυν την Ατλαντίδα. Όλα αυτά μας πείθουν για την πρόοδο των Ατλάντων στην αστρονομία και τους συγγενείς κλάδoυς.

3. Τα πλοία της γενιάς τoυ Ποσειδώνα (Ναυσίθοου κ.λ.π.) λεει ο Όμηρος, ήταν αυτοκινούμενα. Μπορούσαν να διαβούν την καταχνιά χωρίς πηδάλια και κυβερνήτες και δεν είχαν φόβο να χαθούν ή να βλαφτούν. Ο Αιολοκένταυρος χρησιμοποιούσε στο στόλο του τα αέρια των ασκών του Αιόλου. Ο Οδυσσέας αφηγείται σχετικές παλιές ιστορίες. Οι ’Ατλαντες διέθεταν στόλο από 1200 πλοία, γράφει ο Πλάτωνας. Ένα Αζτέκικο άγαλμα του Μουσείου του Μεξικού, μοιάζει σαν μηχανική συσκευή υγραερίων κι έχει πτυχές ασκού. Φέρει τίτλο Ξοτλότλ, θεός των ανέμων, λατρευτικό άγαλμα των Αζτέκων. Οι Ωάννες έβγαιναν με σκάφανδρα από τη θάλασσα, μέσα από ένα μεγάλο αυγό, και ο Ηρακλής ταξίδεψε στις Εσπερίδες μέσα σ' ένα χάλκινο πιθάρι. Το "αυγό" και το "πιθάρι" περιγράφονται, σαν πλοία ή υποβρύχια. Όλα αυτά μας πείθουν ότι οι ’Ατλαντες διέθεταν πολλά πλοία που τα κινούσαν με υγραέρια. Ο Αίολος ήταν ταμίας των αέριδων (αερίων) λεει ο Όμηρος. Ο Ξοτλότλ των Αζτέκων το ίδιο. Σύμπτωση;

4. Οι Πλειάδες έβγαλαν φτερά, πέταξαν κι έγιναν αστέρια; λεει η παράδοση. Ο Κουετζαλκοάτλ των Μάγιας, κατέβηκε από τις Πλειάδες μ' ένα μεταλλικό πουλί. O Φαέθων (ατλαντικής γενιάς) ανέβαινε στον .ήλιο με άρμα που το οδηγούσαν φτερωτά άλογα και κάηκε. Ο Ερμής ήταν πιο τυχερός, όπως και ο Κουετζαλκοάτλ. Ο Ερμής με τα φτερά του, τη ζώνη της Αφροδίτης και το κηρύκειο, πετούσε παντού. Ο Φρίξος τα κατάφερε κι αυτός να πετάξει με το ιπτάμενο κριάρι με το “χρυσόμαλλο δέρας. Ο χάλκινος Τάλως πετούσε γύρω στην Κρήτη. Ο Ενκιντού πέταξε κι αυτός με μπρούντζινο πουλί. Στο νησί του Πάσχα κατέβηκαν κάποτε από ιπτάμενες μηχανές άνθρωποι, που τους ονόμασαν πτηνάνθρωπους(το νησί αυτό πιστεύουμε πως ήταν τόπος εξορίας των Ατλάντων). Μια τρίαινα σε βουνό του Περού οδηγούσε στο αεροδρόμιο της Νάσκα. Πανάρχαια πιάτα που βρέθηκαν στο Θιβέτ περιγράφουν μια περιπέτεια ανθρώπων πoυ προσγειώθηκαν αναγκαστικά με τις πετούμενες μηχανές στα Ιμαλάια. Οι Στυμφαλίδες όρνιθες εκτόξευαν από ψηλά φλεγόμενα βέλη. Ο Δαίδαλος κι ο Ίκαρος (ατλαντικής καταγωγής - έζησαν μετά τον κατακλυσμό) προσπαθούσαν να φτιάξουν συσκευή με φτερά να πετούν. Όλα αυτά και άλλα στοιχεία, όπως είναι τα πανάρχαια σχέδια πou βρέθηκαν και μοιάζουν με αεροσκάφη, καθώς και ο αεροπόρος της ταφικής πλάκας του Παλένκουε; μας πείθουν πως οι ’Ατλαντες είχαν εφεύρει, ύστερα από πολλές αποτυχίες (Πλειάδες πoυ πέταξαν και χάθηκαν, Φαέθωνας που κάηκε) τέλειες ιπτάμενες συσκευές. Για καύσιμη ύλη πρέπει να χρησιμοποιούσαν τα υγραέρια, όπως και στα πλoία τους.

Πολλά στοιχεία που συγκεντρώσαμε και τα θεωρούμε σπoυδαία για επιστημονική ανακοίνωση, μας οδηγούν στην άποψη ότι οι Πυραμίδες της Αιγύπτου και της Κεντρικής Αμερικής φτιάχτηκαν από τους ’Ατλαντες και χρησιμοποιήθηκαν σαν δεξαμενές - αποθήκες υγραερίων. Μετά από χιλιετηρίδες οι Φαραώ στην Αίγυπτο τις χρησιμοποίησαν σαν τάφους και τις παρουσίασαν σαν έργα δικά τους. Τα επιτεύγματα της επιστήμης στον αιώνα μας, όμως, οδήγησαν τους ερευνητές στην αναθεώρηση της δοξασίας αυτής. Έτσι διατυπώθηκαν πολλές απόψεις. Ας προστεθεί και η δική μας άποψη...

ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

Η πολεμική σύγκρουση μεταξύ των πανάρχαιων Αθηναίων και των επιτιθέμενων Ατλάντων περιγράφεται στα δύο έργα του αρχαίου Αθηναίου φιλόσοφου Πλάτωνα "Τίμαιο" και "Κριτία", στα οποία αναφέρεται ρητά ότι όσα αναγράφονται "δεν είναι πλαστός μύθος, αλλά αληθινή ιστορία":

Ο διάλογος "ΤΙΜΑΙΟΣ" κατά Πλάτωνα

Στο διάλογό του "ΤΙΜΑΙΟΣ" ο Πλάτωνας (427 - 347 π.Χ.) αναφέρει μεταξύ των άλλων την ιστορία που τους διηγήθηκε ο Κριτίας την οποία γνώριζε από την παλιά παράδοση. Η ιστορία αυτή, όπως λέει ο Κριτίας είναι αληθινή, και ήταν καταγραμμένη από πολύ παλιά στις σημειώσεις του Σόλωνα. Ο Σόλων είχε επισκεφτεί την αρχαία Αίγυπτο (το 590 π.Χ.), όπου εκεί οι ιερείς τον οδήγησαν στην ιερή πόλη Σάιδα στο δέλτα του Νείλου ποταμού. Στη πόλη αυτή υπήρχε ο ναός της Νηίθ (στα Ελληνικά Αθηνά), που ήταν η θεά που πίστευαν οι κάτοικοι σαν αρχηγό τους και ιδρυτή της πόλης. Μέσα στο ναό αυτό του αποκάλυψαν τα πανάρχαια μυστικά που ήταν γραμμένα σε βιβλία και πλάκες με ιερογλυφικά αρχαιογράμματα. Μερικά από τα μυστικά που οι ιερείς μετέφρασαν στο Σόλωνα, ήταν τα εξής:

1. Ότι η πόλη της Σάιδας διοργανώθηκε και εκπολιτίστηκε στα ιερά γράμματα πριν από οχτώ χιλιάδες (8000) χρόνια. Οι τότε κάτοικοι της σημερινής πόλης των Αθηνών . Η ίδια θεά Νηίθ (ή Αθηνά) η οποία ήταν κοινή προστάτης και της τότε πόλης των συμπολιτών του Σόλωνα και της Σάιδας, ανάθρεψε ανθρώπους και έδωσε τα φώτα της πρώτα στη Αθήνα και ύστερα στη Σάιδα.

2. Ότι υπήρχε και μια ακόμη μεγάλη δύναμη την εποχή εκείνη, η Ατλαντίδα, που τα έβαλε με όλο το κόσμο, και τους τότε κατοίκους της σημερινής Αθήνας.

Αναφέρουμε, μεταφρασμένα στη Νέα Ελληνική γλώσσα, όσα οι ιερείς της Σάιδας είπαν για το δεύτερο θέμα που μας ενδιαφέρει, στο Σόλωνα (οι σημειώσεις εντός παρενθέσεων είναι δικές μας):

...."Πολλά λοιπόν και μεγάλα έργα της πόλης σας (Σημείωση: αναφέρεται στην πόλη της Αθήνας, όπως ήταν πριν τον κατακλυσμό) είναι εδώ γραμμένα (Σημείωση: εννοεί χαραγμένα στις πλάκες του ναού της Σάιδας) να θαυμάζεται (η πόλη), ένα όμως υπερέχει σε μεγαλείο και ηρωισμό. Γιατί οι γραφές μας λένε πως η πόλη σας αντιμετώπισε κάποτε μια μεγάλη δύναμη, που προχωρούσε εισβάλλουσα σύγχρονα σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, "έξωθεν ορμησθείσανεκ του Ατλαντικού πελάγους". Γιατί τότε το πέλαγος εκείνο μπορούσε να το περπατήσει κανένας, επειδή εις την είσοδο του, την οποία εσείς ονομάζετε στήλες του Ηρακλέους (σημείωση: εννοεί τα στενά του Γιβραλτάρ ή Ηράκλειες Στήλες), υπήρχε νησί (ξηρά). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και από αυτό οι ταξιδιώτες μπορούσαν να περάσουν σε άλλα νησιά,

(25) και από αυτά κατόπιν σε όλη την απέναντι ήπειρο την ευρισκομένη γύρω από τον αληθινό εκείνο ωκεανό. Γιατί τα μέρη αυτά, όσα είναι μέσα από το στενό που αναφέραμε, φαίνονται σαν ένα λιμάνι που έχει στενή είσοδο για τα πλοία, τα εκείθεν (έξω) όμως του στενού, είναι πραγματικό πέλαγος (ωκεανός), και η γη (ξηρά) που το περιβάλλει μπορεί αναμφίβολα και πολύ σωστά να ονομάζεται ήπειρος.

Στο νησί αυτό, λοιπόν, την Aτλαντίδα "τη Ατλαντίδι νήσω" σχηματίστηκε μεγάλη και θαυμάσια δύναμη από βασιλιάδες, που εξουσίαζε ολόκληρο το νησί και "πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου". Και εκτός από αυτά τα μέρη "επί πλέον" από τη μέσα μεριά προς τη Λιβύη κυριαρχούσαν μέχρι και την Αίγυπτο, και από τη μεριά της Ευρώπης μέχρι την Τυρρηνία (Σημείωση: έτσι λεγόταν η Δυτ.Ιταλία). Όλη αυτή η δύναμη αφού συγκεντρώθηκε κι αποτέλεσε μια ενότητα επιχείρησε με μια εξόρμηση να υποδουλώσει και το δικό σας τόπο και το δικό μας και όλους τους προς τα μέσα του στενού (των Ηράκλειων στηλών). Τότε, λοιπόν, Σόλωνα, η δύναμη της πόλης σας έλαμψε στα μάτια όλων των ανθρώπων για τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη της. Γιατί τους ξεπέρασε όλους στην ευψυχία και τις τέχνες που εφαρμόζονταν στον πόλεμο, στην αρχή σαν κεφαλή, ηγέτιδα, των Ελλήνων , αργότερα που έμεινε αναγκαστικά μόνη, όταν οι άλλοι αποστάτησαν, αφού έφτασε στους έσχατους κινδύνους, κατανίκησε τους επιδρομείς και έστησε τρόπαια. Έτσι, όσους, δεν υποδουλώθηκαν ακόμα, εμπόδισε να σκλαβωθούν και απελευθέρωσε γενναιόψυχα όλους τους άλλους, όσους κατοικούσαν όπου και μεις, στο εσωτερικό, από τα όρια των στηλών του Ηρακλή.

Δ. Αργότερα όμως επειδή έγιναν απαίσιοι και τρομακτικοί, σεισμοί και κατακλυσμοί, άρκεσε μια μέρα και μια νύχτα φοβερή να χαθεί ολόκληρος ο στρατός σας μονομιάς. ’νοιξε η γη και τον κατάπιε και το νησί της Ατλαντίδας τότε βούλιαξε στη θάλασσα κι εξαφανίστηκε. Γι' αυτό, μέχρι τώρα το εκεί πέλαγος είναι αδιάβατο και ανεξερεύνητο, επειδή εμποδίζει πραγματικά η μάζα της λάσπης στους ρηχούς βράχους (υφάλους) που απόμειναν σε κείνο το μέρος μετά την καθίζηση του νησιού....

Ο ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΣ

Α) Οι τρεις κατακλυσμοίΟι ιερείς της Σάιδας Αιγύπτου είπαν στο Σόλωνα τον Αθηναίο. "Εσείς ξέρετε έναν μόνο μεγάλο κατακλυσμό, του Δευκαλίωνα. 'Έγιναν όμως προηγούμενα πολλοί άλλοι μεγάλοι κατακλυσμοί, τους οποίους οι δικοί μας αρχαίοι τους κατέγραψαν.."(Βλ.Πλάτωνα "Τίμαιος" 23Β).

Όσοι ασχολήθηκαν με τους πανάρχαιους χαμένους πολιτισμούς της Λεμούρια, της Μου και της Ατλαντίδας, συνδέουν τους μεγάλους κατακλυσμούς, που μνημόνευσαν οι Αιγύπτιοι ιερείς , με τις "μυθικές" αυτές χώρες. Ο πρώτος μεγάλος κατακλυσμός, είναι αυτός που προήλθε από τον καταποντισμό της Λεμούρια, κάπου στον Ειρηνικό ωκεανό... Αυτό έγινε, ισχυρίζονται, το 25000 περίπου της παλιάς χρονοαρίθμησης (π.Χ.) (περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο βιβλίο, του W.SCΟTT -ΕLLΙΟΤ, ΤΗΕ LΟST LΕΜURΙΑ (1904), που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας).

Αιτία του δεύτερου μεγάλου κατακλυσμού υπήρξε ο καταποντισμός ενός μεγάλου νησιού του Ινδικού ωκεανού, γνωστό με το όνομα Μου. Η εξαφάνιση της Μου έγινε σε κάποιο χρόνο ανάμεσα στη χιλιετηρίδα 16-15000 π.Χ. (βλέπε στο βιβλίο "Ψάχνοντας για χαμένους κόσμους" (1975) του JΑMΕS WΕLLΑRD, που βρίσκεται στο Μουσείο Ατλαντίδας)

Η μυθολογία των αρχαίων λαών για τον τρίτο κατακλυσμό

Ο τρίτος μεγάλος κατακλυσμός ταυτίζεται με τον καταποντισμό στον Ατλαντικό ωκεανό της Ατλαντίδας, που χάθηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύχτα. Αυτό έγινε γύρω στο 9600 π.Χ., αν αποδόθηκε σωστά από το Σόλωνα, η χρονολογία του γεγονότος, την οποία του υπαγόρευσαν να τη γράψει οι ιερείς, γιατί η χρονολογία αυτή αμφισβητείται από πολλούς.

Γι' αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που πραγματικό συγκλόνισαν τη Γη, υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες, διεσπαρμένες στους μύθους , τους θρύλους και τις παραδόσεις των λαών της Ανατολής, της Μεσογείου και της Δύσης, οι οποίες διασώθηκαν από τα πανάρχαια χρόνια.

Δεν χωράει αμφιβολία, ως προς τον τρίτο πιο γνωστό μεγάλο κατακλυσμό, ότι υπήρξε γεγονός. Υπάρχουν πολλά στοιχεία, για άλλους ενδείξεις, για μερικούς αποδείξεις, ότι τον επέφερε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας. Με τον κατακλυσμό αυτό συσχετίζονται και ταυτίζονται, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, που σώθηκε στην Ελλάδα, του Ουταναπίστι των Ασσυρίων-Βαβυλωνίων, του Νώε των Ισραηλιτών , ενός Τέϊπι των Μάγιας και των προγόνων των Αζτέκων της φυλής Αζτλόν .

Ο τρόπος που διασώθηκαν , οι επώνυμοι αυτοί ήρωες και υστερότερα αρχηγοί λαών, από τον κατακλυσμό, σύμφωνα με τις καταγραμμένες σε αρχαιότατα ιερά κυρίως κείμενα περιγραφές που σώθηκαν, είναι σχεδόν παρόμοιος. Διέθεταν δυνατό και μεγάλο πλοίο-κιβωτό. Το σκαρί τους άντεξε τα δυνατά κύματα. Είχαν την τύχη, να μην προσκρούσουν σε βράχους και άραξαν ομαλά πάνω σε οροπέδια και βουνά, όταν καταλάγιασαν τα νερά κι αποσύρθηκαν στη θάλασσα. Τη γαλήνη της θάλασσας, το χαμήλωμα των υδάτων και την επανεμφάνιση της στεριάς, τη διαπίστωσαν με την απελευθέρωση των πουλιών, ενός περιστεριού, ενός χελιδονιού κι ενός κόρακα ή δυο απ αυτό. Το περιστέρι γύρισε με κλωνάρι θάμνου στο ράμφος του, το κοράκι δεν γύρισε, έτρωγε τις σάρκες των πνιγμένων ζώων! Αυτά ήταν περίπου τα στοιχεία με διάφορη μόνο τη διάταξη των περιγραφών στ' ανακαλυφθέντα κείμενα.

Για τις τρεις πρώτες προκατακλυσμιαίες προσωπικότητες, το Δευκαλίωνα, τον Ουταναπίστι και τον Τέϊπι, από τους ατλαντολόγους πιστεύεται, πως ήταν πλοίαρχοι καραβιών των Ατλάντων. Τα πλοία τους βρέθηκαν να ταξιδεύουν , τα δυο στη Μεσόγειο, το ένα κοντά στα παράλια της Ελλάδας και το άλλο κοντά στην Εγγύς Ανατολή, και του Τέϊπι πλησίαζε τις ακτές του Περού, όταν το μεγάλο νησί τους, του Ατλαντικού ωκεανού καταποντίστηκε κι έγινε κατακλυσμός. Γι' αυτό και σώθηκαν.

Για τα πλοία της φυλής Αζτλάν, το όνομα των κατόχων τους προδίδει την προέλευσή τους. Αυτοί πρόλαβαν να σωθούν, στο 48ωρο του καταποντισμού του νησιού τους, ενός ίσως που ήταν πιο κοντά στις ακτές του Μεξικού, από τα πολλά νησιά, που ανήκαν στην κυριαρχία των Ατλάντων.

Η ιστορία του Νώε, ίσως να είναι σύγχρονη, με τις άλλες τέσσερις, πιο πάνω ιστορίες, πραγματικότητα. Μοιάζει όμως τόσο πολύ με την ιστορία του Ουταναπίστι, όπως η ιστορία του τελευταίου περιγράφεται στο έπος Γιλγαμές των Βαβυλωνίων, ώστε πιθανολογείται ότι αντιγράφηκε από το έπος Γιλγαμές, από τους συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης και της Βίβλου των Ισραηλιτών. Εκτός αν η ιστορία του Νώε είναι αυθεντική και παραγεμίστηκε αργότερα από τους Εβραίους συγγραφείς, οι οποίοι θέλησαν τους γενάρχες των φυλών του Ισραήλ, τον Ιάφεθ, τον Ιαβάν ή Ιώναν, το Γαμάρ, το Θουβάλ και τον Μεσέχ, σαν γιους του Νώε. Αλλά η κιβωτός του Ουταναπίστι που διασώθηκε, του έπους Γιλγαμές, απέχει κατά μία χιλιετία τουλάχιστον, από τη μεταγενέστερη εμφάνιση των γιων του Νώε.

Βέβαια, όπως τα έπη των Ινδιών και η Βίβλος, παραγεμίστηκαν με μεταγενέστερες θρησκευτικές κυρίως ιστορίες και μυθιστορίες, γι' αυτό επικρατεί αυτή η σύγχυση.

Στο παλαιοβαβυλωνιακό επίσης έπος "Ατράμχαζις" (Ακρόσοφος, ελληνικά) περιγράφεται, πώς σώθηκε ο βασιλικός ιερέας Ζιουσούντρα από το μεγάλο κατακλυσμό. Το πελώριο καράβι του, όπου κλείστηκε με πολλούς άλλους μέσα και φόρτωσε και ζώα και όσο μάλαμα κι ασήμι μπόρεσε να μαζέψει, παράδερνε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες, στην αναταραγμένη επιφάνεια του νερού. Την έβδομη μέρα προσάραξε σ' ένα ξερό βράχο. Ο Ζιουσούντρα εξαπόλυσε τρία πτηνά και τα λοιπά γνωστά.... Το καράβι αυτό όρισαν να μεταφερθεί στην παραδεισένια χώρα Ντιλμούν...

Ο Ξίσουθρος βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο οποίος είδε, στον ύπνο του ότι θα γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός κι αρμάτωσε το πιο γερό καράβι, είχε παρόμοια περιπέτεια με το Νώε. Έτσι γράφουν πλάκες της εποχής του Ξίσουθρου που βρέθηκαν στη Μεσοποταμία...Στις ιστορίες αυτές, είναι φανερές οι διαδοχικές αντιγραφές και οι προσθήκες, οι αλλαγές ονομάτων κ.λπ.

Ο Φρειδερίκος Κλαίη, στο βιβλίο του "περί Κατακλυσμού" (1842), κάνει λόγο για τον τελευταίο μεγάλο κατακλυσμό και τον συνδυάζει με τους ’Ατλαντες και τους Τιτάνες...

Β) Οι αιτίες για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας

Αρκετοί ισχυρίζονται πως έπεσε θύμα αυτού του εξελιγμένου πολιτισμού της: μια από τις κολοσσιαίες μορφές ενέργειας (ακόμη και ατομικής) που είχαν τιθασέψει οι ’τλαντες, είτε από λάθος είτε σε μια μοιραία πολεμική αναμέτρηση, ξέφυγε από τα όρια ελέγχου προκαλώντας σαρωτική καταστροφή. ’λλοι υποστηρίζουν πως η αιτία του κακού ήρθε από τον ουρανό με τη μορφή γιγαντιαίου μετεωρίτη που έπεσε στη Γη προκαλώντας μετατόπιση του άξονά της, τεράστιας έκτασης σεισμούς και κατακλυσμούς, καταβυθίσεις τμημάτων ξηράς και αναδύσεις άλλων. Πράγματι στον κόλπο του Μεξικού έχει βρεθεί ένας τεράστιος κρατήρας που οι ειδικοί αποδίδουν σε πρόσκρουση μετεωρίτη. ’λλες ανασκαφές έχουν αποκαλύψει τμήματα αρχαίου λιμανιού -πάνω ψηλά στις ’νδεις, στα 3.000 και στα 4.000 μέτρα! Αυτό σημαίνει πως κάποτε οι περιοχές αυτές ήταν παραθαλάσσιες και υψώθηκαν ξαφνικά, ενώ άλλες καταβυθίστηκαν.

Άλλοι πιστεύουν ότι το 10000 χρόνια π.Χ, στη διάρκεια της τελευταίας παγετωνικής εποχής, έλιωσαν απότομα οι πάγοι των πολικών ακτών της Ισλανδίας, της Β.Αμερικής και της βορειοανατολικής Ευρασίας, λόγω του "φαινόμενου Χάινριχ", με αποτέλεσμα εκατομμύρια κυβικά πάγου να χυθούν στη θάλασσα, προκαλώντας μια ξαφνική και μοιραία άνοδο της στάθμης του ωκεανού, που προκάλεσε και την εξαφάνιση της Ατλαντίδας.

Η ακριβής αιτία για τον καταποντισμό της Ατλαντίδας παραμένει ακόμα απροσδιόριστη.

Τα νησιά του Αιγαίου και η Ατλαντίδα

(στοιχεία προϊστορίας)

Τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους, στο οποίο συμπεριλαμβάνουμε και την Κρήτη, έχουν συνδεθεί ιδιαίτερα με τις παραδόσεις για τη χαμένη Ατλαντίδα.

Ο Πλάτωνας, βέβαια, που ασχολήθηκε ειδικά στα βιβλία του "Τίμαιος" και "Κριτίας" με τον "Ατλαντικό λόγο", τοποθετεί την Ατλαντίδα "Δυτικά, πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή", δηλαδή στο χώρο του Ατλαντικού ωκεανού, Αρκετοί όμως, σύγχρονοι του 20ού αιώνα μας, ερμηνευτές του Πλάτωνα, τοποθετούν την Ατλαντίδα στο Αιγαίο και συγκεκριμένα στη Σαντορίνη (’γγελος Γαλανόπουλος, ή στην Κρήτη (J.V. LUCE ).

Η θεωρία του ’Αγγελου Γαλανόπουλου και του Σπ. Μαρινάτου

Η Αιγαιίς αποτελούσε μια συμπαγή μάζα ξηράς που εκτεινόταν από το Ιόνιο έως τη Μικρά Ασία και τις νότιες ακτές της Κρήτης

(από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών)

Η μορφή της Ελλάδας πρίν από 400.000 χρόνια. Η στάθμη της θάλασσας βρισκόταν 200 μέτρα χαμηλότερα από τη σημερινή. Πολλά νησιά ήταν ακόμη ενωμένα (από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών) ΔΕΞΙΑ

Η θεωρία του ’Αγγελου Γαλανόπουλου για την Αιγηίδα συσχετίζεται με τις παραδόσεις για τη χαμένη Ατλαντίδα, όπως την ανακοίνωσε ο Φωκίων Νέγρης το 1927 στην Ακαδημία Αθηνών. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή η Αιγηίδα αποτελούσε μια στεριά από την Κρήτη μέχρι το Σούνιο της Αττικής και την Εύβοια.Αργότερα θρυμματίστηκε, από ηφαίστεια και σεισμούς και τα μεγαλύτερα κομμάτια της ξηράς βούλιαξαν σε χάος της γης και το χώρο τους κατέλαβαν τα νερά που εισόρμησαν από τον Ατλαντικό ωκεανό και από τη θάλασσα της Αιθιοπίας, ή την Τριτωνίδα λίμνη της Σαχάρας (ο Ηρόδοτος, ο Ερατοσθένης και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς γράφουν πως η έρημος Σαχάρα κάποτε ήταν λίμνη και την έλεγαν Τριτωνίδα ή Τριτονίντ). Αλλά αν υπάρχουν γεωλογικά στοιχεία για όλα αυτά, η διαμόρφωση του Αιγαίου πρέπει να έγινε εκατοντάδες χιλιετηρίδες πριν. Δεν μπορεί να συσχετιστεί συνεπώς, με τη μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, που εντοπίστηκε στο χρόνο 1450 της παλιάς χρονοαρίθμησης. Το χρόνο αυτό υποστηρίχτηκε από το Σπύρο Μαρινάτο και άλλους, καταστράφηκε η Κνωσός και ο Μινωικός πολιτισμός της Κρήτης. Γιατί, εκτός από το ισχυρότατο παλιρροιακό κύμα που υψώθηκε από την έκρηξη, επακολούθησαν αλλεπάλληλοι σεισμοί που συγκλόνισαν το Αιγαίο και επέφεραν την καταστροφή.

Ο Σπ. Μαρινάτος δεν μπόρεσε ν' αποδείξει από τα ευρήματα των ανασκαφών στη θήρα, ότι η Ατλαντίδα βρισκόταν στο κομμάτι που καταποντίστηκε στο Αιγαίο πέλαγος. 'Ετσι ο Μαρινάτος στα γραφτά του αναφέρεται στο "Αίνιγμα", ή στο "Πρόβλημα της Ατλαντίδας".

Διάφορες άλλες θεωρίες για το χώρο του Αιγαίου

Οι ιερείς της Σάιδας, αρχαιότατης θρησκευτικής πρωτεύουσας της Αιγύπτου, είπαν στο Σόλωνα, που μετέφερε τα στοιχεία για τον "Ατλαντικό λόγο" του Πλάτωνα, ότι τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη κατακτήθηκαν από τους ’τλαντες, που ήρθαν από δυτικό, από το μεγάλο Ωκεανό. Το ισχυρό έθνος των Ατλάντων, έγραφαν οι πλάκες που διάβαζαν οι ιερείς, κατέκτησε σχεδόν όλα τα παράλια των χωρών της Μεσογείου, από βορρά και νότο κι έφτασε μέχρι τον Περσικό κόλπο. Οι ’τλαντες δεν κατόρθωσαν όμως να καταχτήσουν την Αττική, γιατί τα στρατεύματά τους νικήθηκαν από τους Αθηναίους... (Δηλαδή τους τότε κατοίκους της Αττικής που φαίνεται είχαν κάποια ακμή).

Οι περισσότεροι από τους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, όπως οι 'Ομηρος, Ησίοδος, Εύμηλος, Αισχύλος, Πίνδαρος, Ηρόδοτος, Ελάνικος και οι μετά τον Πλάτωνα, Κράντωρας, Ερατοσθένης, Απολλώνιος Ρόδιος, Αρίσταρχος, Απολλόδωρος, Ποσειδώνιος, Πλούταρχος, Οβίδιος, Πλίνιος, Στράβωνας, Παυσανίας, Πρόκλος κ.α. συμπορεύονταν στο θέμα της Ατλαντίδας έμμεσα ή άμεσα με τον Πλάτωνα. Οι περισσότεροι επίσης, από τους νεότερους Ατλαντολόγους, από τα χρόνια της Αναγέννησης μέχρι σήμερα, με κεφαλή τον Ιγνάτιο Ντόνελλυ, δέχονται την τελευταία αυτή άποψη, ότι δηλαδή τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη κατακτήθηκαν τα πανάρχαια χρόνια από τους ’Ατλαντες. Η άποψη έχει πολλά στηρίγματα, αν παραδεχτούμε πως υπήρξε κάποτε η Ατλαντίδα και χάθηκε, από αιτίες φυσικές βέβαια και όχι από την οργή του Δία, όπως μετέφρασαν τα ιερογλυφικά στο Σόλωνα οι ιερείς της Σάιδας .

Τα στοιχεία των παραπάνω θεωριών αναφέρονται σε πανάρχαιους χρόνους της παλιάς χρονοαρίθμησης, πριν το μεγάλο κατακλυσμό που συνέπεσε, όπως παραδέχονται πολλοί, με τον καταποντισμό της Ατλαντίδας.

Πως προήλθε το όνομα "Αιγαίο"

Οι ερευνητές του θέματος Ατλαντίδα και Αιγαίο, μελέτησαν κυρίως τα στοιχεία της Κρήτης και της Σαντορίνης. Αντίστοιχα στοιχεία και παραδόσεις υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου. Ακόμα και το όνομα Αιγαίο αποδίδεται σε ήρωες και αρχηγέτες, που έχουν σχέση με τους Τιτάνες-’Ατλαντες.

Ο Αιγαίων ήταν κατά τη μυθολογία μας γίγαντας, γιος του Ουρανού και της Γαίας. Πρόγονος των Τιτάνων. Κατοικούσε στα βάθη του Ωκεανού. Θεωρούνταν θαλάσσιος θεός αλλά και εφευρέτης των πλοίων. Από μερικούς ταυτίζεται με τον Ποσειδώνα, που ήταν κυρίαρχος του Αιγαίου Πελάγους και αποκαλούνταν "Αιγαίος" και "αιγί-οχος", γιατί εξαπέλυε τα ορμητικά κύματα. Αυτά τα έλεγαν "αίγες" (βλ. λεξικό Σουίδα), ενώ το επαιγίζω σημαίνει σφοδρώς πνέω. Στην αγριότητα των κυμάτων, καταλήγει, οφείλεται το όνομα Αιγαίο. ’λλη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από τις παραθαλάσσιες πόλεις Αιγαί της Εύβοιας και της Αχαϊας, όπου λατρευόταν ο Ποσειδώνας. Τέλος λέγεται, το Αιγαίο πέλαγος πήρε το όνομά του από τον Αιγέα, βασιλιά της Αθήνας, που έπεσε στη θάλασσα, περιμένοντας το γιο του Θησέα να γυρίσει από την Κρήτη.

Ευρήματα και παραδόσεις στη Θήρα

Τα ευρήματα των ανασκαφών της θήρας από το Μαρινάτο και το Χρ. Ντούμα, ανάγονται στις περιόδους του κλασσικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, του Μυκηναϊκού, του Μινωικού και ενός άλλου αρχαιότερου πολιτισμού, που ονομάστηκε Αιγαίος, Αιγαϊκός ή Αιγαιικός πολιτισμός. Ο όρος Αιγαιοπελαγίτικος πολιτισμός που καθιερώθηκε τελευταία, δείχνει τη συνέχεια του παμπάλαιου πολιτισμού με τον κλασσικό της αρχαίας Ελλάδας και το νέο πολιτισμό των κατοίκων των νησιών του Αιγαίου. Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τους πολιτισμούς. Υπάρχουν όμως και άλλα που δείχνουν την αλληλοεπίδραση των πολιτισμών αυτών και αρκετά στοιχεία κοινής ρίζας της τεχνοτροπίας τους. Όσα ευρήματα μελετήθηκαν, από τα παλιότερα ανάγονται στα χρόνια 2700-2000 της παλιάς χρονοαρίθμησης. Βρέθηκαν και άλλα που δε μελετήθηκαν ακόμα. Νομίζουμε πως μερικά και από αυτά που μελετήθηκαν είναι αρχαιότερα του 3000 παλιάς χρονοαρίθμησης, όπως πυξίδες, πρόχοι, “κιγονοειδή σκεύη” κ.α.. Η χρήση των τελευταίων είναι ακόμα άγνωστη...

Εκείνο από τα ευρήματα του Μαρινάτου που δεν προσέχτηκε πολύ, ήταν μια ανθρώπινη οδοντοστοιχία, που βρέθηκε στο Ασπρονήσι της θήρας. Το μέγεθός της προδίδει πως ανήκε σε άνθρωπο γίγαντα, δυόμισι τουλάχιστο μέτρα ύψος με ανάλογα σωματικά μέλη. Προέρχεται από κάποιον ’τλαντα από τους αποικιστές της θήρας;

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών και στο Μουσείο Θήρας εκθέτονται ωραίες τοιχογραφίες της Σαντορίνης της 3ης χιλιετίας μέχρι το 1600 της παλιάς χρονοαρίθμησης. Δεσπόζει μια χρωματιστή τοιχογραφία στην οποία παρασταίνονται εφτά πλοία, που περιστοιχίζονται από δελφίνια. Η διάταξη των πλοίων θυμίζουν αποβίβαση, ύστερα από ναυμαχία, σε μια καλοχτισμένη πόλη. Είναι ασφαλώς απεικόνιση γεγονότος, αλλά άγνωστης χρονολογίας.

Δυο ωραιότατα χρωματιστά αγγεία της θήρας, έχουν ζωγραφιές ζευγάρια δελφινιών. Σ' ένα τέμενος της θήρας βρέθηκε ένα ανάγλυφο πελεκημένο μεγάλο δελφίνι σε πέτρα (και άνω αρχαία μορφή). Μην ξεχνάμε ότι ο Πελάγιος Ποσειδώνας, πατέρας του ’τλαντα, κατά τον Πλάτωνα κλπ, συμβολιζόταν και απεικονιζόταν με το Δελφίνι, που λατρευόταν σαν τοτέμ σε νησιά πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες και θεωρούνταν ιερό ζώο (Δελφίνος Απόλλωνας κλπ). Μια άλλη παράδοση αναφέρει πως ο Ποσειδώνας πήγαινε συχνά στη Θήρα, κι εκεί στο νησάκι Σφαίρα συναντήθηκε με την Αίθρα και γεννήθηκε ο Θησέας.

Στη Θήρα βρέθηκαν επίσης είδη από οψιανό, που τον χρησιμοποιούσαν οι πελασγοί και πιθάρια με ανάγλυφους σταυρούς. (Σε δυο βρέθηκαν υπολείμματα μπύρας). βρέθηκαν ακόμα, κτίσματα, μονώροφα, διώροφα και τριώροφα με παράθυρα από μεμβράνες-κατεργασμένα δέρματα ζώων λευκά λεπτά, ώστε να εισχωρεί το φως ...

Ένας πανάρχαιος θρύλος, που τον διέσωσε ο Απολλώνιος Ρόδιος, αναφέρει ότι το νησί Καλλίστη σχηματίστηκε από ένα βώλο χώμα, που πέταξε στο Αιγαίο ο Θήρας, γιος του Τρίτωνα, ανεψιός του Ποσειδώνα. Απ' αυτόν το νησί αργότερα ονομάστηκε Θήρα. Ο Θήρας και ο αδελφός του Εύφημος πήραν μέρος και στην αργοναυτική εκστρατεία. Ο Εύφημος μάλιστα είχε σεβασμό στην ατλαντίδα Μαία, μητέρα του Ερμή και επέβαλε τη λατρεία της στη Θήρα, γιατί κρατούσε από τη γενιά της. ’λλες παραδόσεις αναφέρουν πως στη Θήρα υπήρχε στα πανάρχαια χρόνια και ναός του Κρόνου και άλλος ναός του Ασφάλειου Ποσειδώνα. Στα Περισσά υπήρχαν ιερά του Ερμή, του Ηρακλή, του Σεράπιδος και της Ίσιδας. Όλα τα στοιχεία αυτά πείθουν πως πολύ πριν κατακτηθεί η Θήρα από το Μίνωα, είχε αποικιστεί από άλλους θαλασσινούς λαούς από τους πελασγούς και παλιότερα προφανώς από τους ’Ατλαντες...

Οι ’Ατλαντες και η Κρήτη

Η Κρήτη έχει μακραίωνη ιστορία που προηγήθηκε του Ομηρικού κόσμου κι έλαμψε με τον πολιτισμό της που ανάδειξε από τα πανάρχαια χρόνια. Έγινε πρώτα ξακουστή με τα ονόματα, Δολιχή, από το μακρόστενο σχήμα της, Λερία, Μάκαρις ή Μακαρόνησος (νησί των Μακάρων), Αστερία, Τελχινία, Ιδαία, Χθονία (στεριά), Κουρίτης. Καπταρά ή Κάφτορ και Κεφτιού. Το όνομα Κρήτη, που επικράτησε, προέρχεται, κατά την παράδοση, από το όνομα μιας Νύμφης Εσπερίδας, που έφτασε στο νησί από τη δύση με τους Ταλαίους (Ταλαία όρη Κρήτης), ή τους Τελχίνες, ή τους Κουρήτες, που ήρθαν με τη Ρέα, για να γεννήσει το Δία, μακριά από την Κρόνου Πολιτεία των Τιτάνων (την Ατλαντίδα). Η νύμφη Κρήτη έμεινε στο νησί και οι ξένοι την επέβαλαν στους ντόπιους σαν την πρώτη βασίλισσα τους. Μια παράδοση λεει, ότι η Κρήτη είχε αδελφή την Ομόνοια και μητέρα της ήταν η Πραξιδίκη, θυγατέρα του Ωγύγη, Ατλαντικής επίσης γενιάς. Μπορεί τ' όνομα Κρήτη, να προέρχεται και από τους Κουρήτες, που χτυπούσαν τα χάλκινα κύμβαλα να μην ακούγεται το κλάμα του Δία, γιατί τη φέρουν και σαν κόρη ενός Κουρήτη.

Αλλά και οι Κουρήτες ήταν "επήλυδες" (ξένοι που ήλθαν απ' έξω), όπως και οι Τελχίνες και οι Κάβειροι. Αυτοί έφεραν τη μεγάλη ανακάλυψη, δηλαδή την επεξεργασία του χαλκού, στην Κρήτη και στ' άλλα νησιά του Αιγαίου και τη δέχτηκαν οι ντόπιοι (βλέπε Μανόλη Ανδρόνικου: Μουσείο Ηρακλείου). Η Κρήτη αναφέρεται και σα θυγατέρα του Δευκαλίωνα...

Από κείνα τα χρόνια αρχίζει η πολιτιστική ακμή της Κρήτης. Τη συνέχισαν οι Πελασγοί και οι Αιγαίοι, που κατάκτησαν την Κρήτη, για να ενωθούν με τους προκάτοχους και τους ντόπιους, οπότε παρουσιάζονται οι Ετεόκρητες.

Βρέθηκε επιγραφή του προϊστορικού αυτού Κρητικού λαού, με Ελληνικά γράμματα σε άγνωστη γλώσσα (φυλάγεται στο Μουσείο Ηρακλείου Κρήτης). Κατάλοιπα σκελετών της Κρήτης δείχνουν τη βιολογική ανάμειξη των αρχαιότατων Κρητών, Πελασγών κλπ, γράφει ο Μ. FINLEY στο βιβλίο του "ΟΔΥΣΣΕΙΑ".

Ο Αστερίων, ο γνωστός βασιλιάς της Κρήτης, που προέρχεται κι αυτός από τη γενιά των Τιτάνων, θεωρείται μυθικό αλλά και ιστορικό πρόσωπο. 0 Αστερίων νυμφεύτηκε την Ευρώπη κι έγινε πατέρας του Μίνωα, του Ραδάμανθου και του Σαρπηδόνα.

Ακολουθούν τα χρόνια της δυναστείας του Μίνωα και η θαλασσοκρατία των Κρητών στο Αιγαίο. Για την περίοδο αυτή έγραψαν όλοι σχεδόν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και οι γνωστότεροι Λατίνοι και βρέθηκαν σχετικά στοιχεία στη Μέση Ανατολή, στην Αίγυπτο και αλλού.

Ο J.V. LUCE στο βιβλίο του "Το Τέλος της Ατλαντίδας", ισχυρίζεται ότι η παλιά Κρήτη ήταν η κοιτίδα του πολιτισμού των Ατλάντων. Οι "λαοί της θάλασσας" και "η φυλή των χαλκέων" είχαν ορμητήριο την Κρήτη, δέχεται ο LUCE, και οι φυλές αυτές ήταν απόγονοι των Ατλάντων της παλιάς Κρήτης. Ο Ησίοδος όμως γράφει, ότι ήρθαν από τη δύση από τον έξω Ωκεανό, και ο Όμηρος δέχεται ότι ο Ωκεανός είναι γεννήτορας όλων αυτών.

Η πιο σωστή άποψη, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι οι ’Ατλαντες αποίκησαν την Κρήτη, όπως και όλα σχεδόν τα νησιά του Αιγαίου. Τα σχετικά με την Κρήτη που αναφέραμε ως τώρα συνηγορούν υπέρ της άποψης αυτής. Θα την ενισχύσουμε με τη μνημόνευση μερικών από τα πάρα πολλά ευρήματα της Κρήτης, που θυμίζουν την Ατλαντίδα και μερικών σχετικών παραδόσεων:

Ο ’Ατλας με τον Ηρακλή και τον Περσέα

Όταν ο Ηρακλής, εκτελώντας έναν από τους άθλους του, χρειάστηκε να φέρει στον Ευρυσθέα, βασιλέα των Μυκηνών, τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, συναντήθηκε στη μακρινή δύση με τον ’Ατλαντα, και δέχτηκε να κρατήσει αυτός για λίγο τον ουράνιο θόλο, ώσπου να του φέρει τα μήλα ο γίγαντας.

Στην επιστροφή ο ’Ατλαντας αρνήθηκε να ξαναπάρει τον ουρανό στους ώμους του και προθυμοποιήθηκε να φέρει αυτός τα μήλα στον Ευρυσθέα. Ο Ηρακλής υποκρίθηκε ότι δέχεται την επιθυμία του ’Ατλαντα, τον παρακάλεσε όμως να πάρει πάλι για λίγο τον ουρανό πάνω στους ώμους του για να κατασκευάσει ένα "μαξιλαράκι" για την κεφαλή του. Ο ’Ατλας έπεσε στη παγίδα, και ο Ηρακλής πήρε τα μήλα και έφυγε. Έτσι ο ’Ατλας ανέλαβε και πάλι το καθήκον του. Κάτοχος των μήλων, ο ήρωας επέστρεψε στις Μυκήνες, εκεί τα παρέδωσε στον Ευρυσθέα. αυτός όμως του τα δώρισε. Κατόπιν τούτου ο Ηρακλής τα έδωσε στη "θεά" Αθηνά, η οποία τα επανέφερε στο κήπο των Εσπερίδων" διότι δεν επιτρέπονταν να ευρίσκονται πουθενά αλλού". Όλα τα παραπάνω τα αναφέρει ο Ησίοδος. Επίσης ο ίδιος αναφέρει στη "Θεογονία" ότι ο Ηρακλής ταξίδεψε στις Εσπερίδες, μέσα σ' ένα χάλκινο πιθάρι που έπλεε στη θάλασσα. Οδηγός του ήταν ο Νηρέας, γιος του Πόντου ή του Ποσειδώνα, που παρέλαβε τον Ηρακλή από τη Μεσόγειο, πέρασαν από τις Κρόνου Στήλες (έτσι έλεγαν τότε το Γιβραλτάρ, αργότερα τ' ονόμασαν Στήλες του Ηρακλή), έπλευσαν στον Ατλαντικό, κι' έφτασαν στα νησιά των Εσπερίδων.

’Αλλοι όμως είπαν πως ο Ηρακλής κατάφερε να σκοτώσει τους ληστές που είχαν αρπάξει τις κόρες του ’τλαντα , τις Εσπερίδες, και να τις ξαναφέρει σώες στο πατέρα του, που από ευγνωμοσύνη δίδαξε στον Ηρακλή τα μυστικά του ουρανού και την αστρονομία.

Στη μακρινή δύση, πήγε και βρήκε τον ’Ατλαντα και ένας άλλος μεγάλος ήρωας, ο Περσεύς γιος της Δανάης(κόρης του Ακρίσιου και της Ευριδίκης) και του Δία. Όμως ο ’Ατλαντας δεν τον καλοδέχθηκε και πήγε να τον ξεκάνει. Τότε ο Περσέας του έδειξε τη κεφαλή της Μέδουσας (ή γοργώς) και τον απολίθωσε. Έτσι ο ’Ατλαντας μεταμορφώθηκε σε ένα μεγάλο βουνό που είναι στη Αφρική ή κάπου μακρύτερα, που το ονόμασαν ’Ατλας

Ιστορική ανάλυση - σχόλια

Ένας άλλος "ημίθεος" που απόκτησε σχέσεις με τους ’Ατλαντες ήταν ο Ηρακλής. Ο Πλούταρχος από το υλικό που συγκέντρωσε, έβγαλε το συμπέρασμα πως ήταν ιστορικό πρόσωπο, ασχέτως αν δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι για αυτόν. Ο Ηρακλής λοιπόν ταξίδεψε στην Ατλαντίδα με "χάλκινο πιθάρι που έπλεε στη θάλασσα". Τον οδήγησε ο Νηρέας, ο οποίος ήταν γιος του Πόντου και είχε στενές σχέσεις με τον Ποσειδώνα. Ο Όμηρος γράφει για τον Νηρέα ότι: "υπό τον Ποσειδώνα διατελών ήρχε της Μεσογείου" (Ιλιάς στ.141). Ο Νηρέας έκανε με τη Ωκεανίδα Δωρίδα τις 77 Νηρηίδες (που ήσαν κόρες (νύμφες) της θάλασσας δηλ. θεωρούνταν θαλασσινές "θεές"). Εδώ ο μύθος προδίνει κατά τη γνώμη μας και την ιδιότητα του Νηρέα, ότι ήταν ναύαρχος ο οποίος κάτω από τις διαταγές του Ποσειδώνα κυβερνούσε ένα ολόκληρο στόλο από 77 καράβια (Νηρηίδες-θαλασσινές "θεές"). Ο Νηρέας λοιπόν, ο ναύαρχος των Ατλάντων, οδήγησε τον Ηρακλή στον ’Ατλαντα με ένα πλοίο.

Από τη διήγηση της συνάντησης του ’Ατλαντα με τον Ηρακλή φαίνεται καθαρά πως ο ’Ατλαντας συμμάχησε με τον Ηρακλή, ο οποίος τον βοήθησε για λίγο χρόνο στη διακυβέρνηση της Ατλαντίδας ("σήκωσε για λίγο τον ουράνιο θόλο, το φορτίο του ’Ατλαντα"). Δεν αποκλείεται να έγινε κάποια συμφωνία ή μοίρασμα εξουσίας μεταξύ Ελλήνων και Ατλάντων με όριο τις Ηράκλειες στήλες δηλ. τους δυο βράχους του στενού του Γιβραλτάρ. Έτσι ίσως εξηγείται και η μετονομασία του στενού αυτού από "Κρόνου στήλες" σε "Ηράκλειες στήλες".

Το γεγονός ότι ο Ηρακλής είχε ταξιδέψει στον Ατλαντικό ωκεανό πιστοποιείται και από την νεότερη ιστορία των Φοινίκων οι οποίοι όταν ταξίδεψαν στο νησί Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού βρήκαν ένα ναό αφιερωμένο στον Ηρακλή. Πως λοιπόν έφθασε ο Ηρακλής με στρατό στο νησί Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού όπου αργότερα (σε άλλη εποχή) οι Φοίνικες βρήκαν ναό του;

Τα χρυσά μήλα στις Εσπερίδες νήσουςΤα "χρυσά μήλα των Εσπερίδων" ήταν γαμήλιο δώρο τη Γαίας στην Ήρα και αυτή τα φύτεψε "στου ωκεανού την άκρη". Ερμηνεύουμε πως πρόκειται για καρπούς της γης. Αν ήταν απομιμήσεις μήλων φτιαγμένες με χρυσό δεν θα φυτεύονταν. Χρυσίζοντα μήλα δεν υπάρχουν. ’ρα ήταν τα χρυσοκιτρινωπά ωραία φρούτα, τα κίτρα, τα λεμόνια , τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια, τα οποία ευδοκιμούσαν στα νησιά των Εσπερίδων, στην άκρη του Ατλαντικού ωκεανού, και τα ονόμασαν από τότε Εσπεριδοειδή...

Μυθικοί λαοί, τόποι και τέρατα

Νησιά Μακάρων ή Ηλύσια πεδία:

Τα Ηλύσια πεδία και το νησιά των Μακάρων στη φαντασία των αρχαίων ταυτίζονταν, με τη διαφορά ότι στη πρώτη περίπτωση πρόκειται για κάμπους και στη δεύτερη για ευλογημένα νησιά (ή για ένα μόνο νησί). Ήταν παραδεισένιοι τόποι που βρίσκονταν στα πέρατα της γης, δυτικά, κοντά στο Ωκεανό, που τους χάιδευαν οι αύρες, ή τους δρόσιζαν οι απαλές πνοές του Ζέφυρου που έφθαναν από τον Ωκεανό, χωρίς μήτε να τους παγώνουν μήτε να τους ζεσταίνουν πολύ. Τα νησιά αυτά τα κυβερνούσε ο Ραδάμανθυς που εκτελούσε τις εντολές του Κρόνου. Στους παραδεισένιους αυτούς τόπους, πήγαιναν οι αγαπημένοι ήρωες των αρχαίων Ελλήνων, όταν πέθαιναν. Εκεί οι "θεοί" τους χάριζαν την αθανασία και περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν ούτε χιόνια, ούτε βαρυχειμωνιές, ούτε νεροποντές. Οι εκλεκτοί που πήγαιναν εκεί χαίρονταν όσα δεν μπορούν να χαρούν οι κοινοί άνθρωποι πάνω στη γη. Περνούσαν τις ώρες τους χωρίς καμιά βιοτική έγνοια, γυμνάζονται, τρέχουν πάνω στα άλογά τους, παίζουν πεσσούς, συνοδεύουν τα τραγούδια τους με την κιθάρα και φυσικά τρωνε όλοι μαζί στεφανωμένοι. Κάθονται παρέες - παρέες και κουβεντιάζουν ώρες πολύ, μέσα σε μια ατμόσφαιρα που μοσκοβολάει από το θυμίαμα που καιει πάνω από τους βωμούς των θεών.

Από τις πηγές που ξέρουμε μαθαίνουμε ότι τα Ηλύσια φιλοξενούσαν τον Μενέλαο, τον Κάδμο, τον Πηλέα, τον Διομήδη, τον Λύκο (που ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πλειάδας Κελαινώς) και τον Αχιλλέα

Στον ευλογημένο εκείνο τόπο ό ήλιος λάμπει μέρα και νύχτα χωρίς να σκοτεινιάζει. Η γη χαρίζει εδώ τρεις φορές το χρόνο τους καρπούς της. Ολόγυρα από την πολιτεία παντού λιβάδια και δάση από πανύψηλους κέδρους και δέντρα με χρυσούς καρπούς. Τα ποτάμια κυλούν χειμώνα καλοκαίρι ήσυχα χωρίς να ξεχειλούν και να ρημάζουν τις καλλιέργειες, ούτε πάλι να ξεραίνονται.

Γοργόνα Μέδουσα:

Η Μέδουσα ήταν ένα φρικτό τέρας που αντί για μαλλιά είχε φίδια, δόντια τεράστια σαν του αγριόχοιρου, χέρια χάλκινα και πτερύγια χρυσά για να πετάει. Τα μάτια της ήταν τόσο τρομακτικά που απολίθωναν όποιον τολμούσε να τα κοιτάξει. Ήταν μια από τις Γοργόνες, μιας φυλής γυναικών για τις οποίες ο Ησίοδος έγραφε ότικατοικούσαν πέρα από τον Ωκεανό, στην άκρη της γης, κοντά στη Νύχτα.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης ισχυρίζεται ότι οι Γοργόνες ήταν πολεμικός λαός, όπως και οι Αμαζόνες και κατοικούσαν όπου και οι ’Ατλαντες. Η Μέδουσα Γοργώ ήταν αρχηγός του λαού αυτού. Η Γοργώ γέννησε με τον Ποσειδώνα τον γίγαντα Χρυσάορα, που κατοικούσε πέρα από τον Ωκεανό. Αργότερα ο Χρυσάορας έγινε βασιλιάς του κόκκινου τόπου, του νησιού Ερύθεια του Ατλαντικού ωκεανού.

Η Ελληνική παράδοση αναφέρει την εκστρατεία του Περσέα στα βορειοδυτικά της Αφρικής, όπου η οροσειρά του ’Ατλαντα. Εκεί αντιμετώπισε τον εχθρικό στρατό των Γοργόνων, συνέλαβε τη βασίλισσα της Μέδουσα Γοργώ και την αποκεφάλισε.

Αμβροσία

Στην αρχαία εποχή αμβροσία (Ανθρώπινης Μήτρας Βρώση)ονομαζόταν η τροφή των Ελλήνων θεών, όπως νέκταρ ονομαζόταν το ποτό τους. Στη γεύση αυτών των δύο ή και του ενός μονάχα στηριζόταν η ιδιότητα της αθανασίας των Ολυμπίων θεών. Οι παλιές μάλιστα παραδόσεις μας παρουσιάζουν και θνητούς ακόμη να γίνονται αθάνατοι μόνο όταν τους άλειφε κανείς με αμβροσία, όπως έγινε με τον Δημοφώντα, τον Αχιλλέα κ.α. Εξ' άλλου και η ίδια η λέξη δεν φανερώνει τίποτα άλλο παρά την αθανασία, μερικοί συγγραφείς τη μεταχειρίζονται σε ορισμένες περιπτώσεις αντί γι' αυτήν.

Η αμβροσία τίθεται καμιά φορά και με τη σημασία της αλοιφής για να θεραπεύει πληγές ή του καθαριστικού. Π.χ η Ήρα καθαρίζει το δέρμα της με αμβροσία για να φαίνεται πιο ωραία

’Αλλοι όμως συγγραφείς θέλουν την αμβροσία σαν μια πηγή στο κήπο των Εσπερίδων. Από την παράδοση αυτή προκύπτει ότι είναι ο ίδιος τόπος από τον οποίο κατά τον Όμηρο (Οδύσεια η.,62) τα περιστέρια έφερναν την Αμβροσία στον Δία κατά την νηπιακή του ηλικία και ήσαν υποχρεωμένα να περάσουν πετώντας από τις Πλαγκτές πέτρες, που ήσαν βράχοι στα δυτικά της Σκύλλας και της Χάρυβδης (σημείωση: θεωρείται ότι είναι το στενό της Σικελίας)

Η Ατλαντίδα στην Ελληνική μυθολογία

Μύθος είναι μια πλαστή ιστορία που αναφέρεται στους θεούς, ημίθεους, ανθρώπινους ήρωες, στη φύση και στο νόημα του σύμπαντος. Οι μύθοι αποτελούν τα πρώτα δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας, γι' αυτό και υπάρχουν σ' όλους τους λαούς της Γης. Πρώτοι μυθοπλάστες όμως θεωρούνται οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι έχουν και τους περισσότερους μύθους. Με τους μύθους ασχολήθηκαν κατά την αρχαιότητα ιστορικοί και φιλόσοφοι, και ποιητές. Από τους ποιητές οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη καταγραφή των μύθων, στη τοτινή καθομιλούμενη Ελληνική γλώσσα, ήταν ο Όμηρος στην "Ιλιάδα" και "Οδύσσεια" και ο Ησίοδος (750-700 π.Χ.). στο έργο του "Θεογονία". Ο Όμηρος και ο Ησίοδος δεν ήταν απλοί ποιητές. Ήταν και μέλη (μύστες) των ιερατείων και αποκάλυψαν πολλά από τα μυστικά που ήταν καταγραμμένα σ' αυτά. Τα ιερατεία ήταν αυτά που κατέγραφαν, από πολύ παλιά όλες τις ιστορίες, τις μυθιστορίες, τα συμβάντα και τα γεγονότα, σε γλώσσες ακατάληπτες από τους λαούς. Πολλές φορές ανακάτευαν τα δρώμενα με τις δοξασίες, τις επιθυμίες και τα όνειρα ή σκόπιμα άλλες φορές συγκάλυπταν ή διαφοροποιούσαν τα γεγονότα. Πρόσωπα υπαρκτά που είχαν κάνει ένα επιβλητικό έργο, παρουσιάζονταν, σαν μυθικοί ήρωες, όπως λόγου χάρη οι οικιστές αρχαιοτάτων πόλεων που φέρουν τα ονόματά τους και βρέθηκαν ερείπια αυτών των πόλεων ακόμα και επιγραφές (π.χ. Τροία). Έτσι έγινε ένα αξεδιάλυτο μπέρδεμα ιστορικών και μυθικών προσώπων, φαινομένων και θεών. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι, όπως θα δούμε παρακάτω, για τα ίδια πρόσωπα και περιστατικά υπάρχουν διαφορετικοί μύθοι.Από τους ιστορικούς ο πιο γνωστός είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος γνωρίζει τις θρησκευτικές και μυθολογικές παραστάσεις και των πολιτισμένων ανατολικών λαών και συγκρίνει αυτές με των Ελλήνων. Από τους φιλοσόφους αξιομνημόνευτοι είναι οι στωικοί, οι οποίοι ερμήνευαν τους μύθους τους σχετικούς με τους θεούς ως σύμβολα θρησκευτικών ή φυσικών εννοιών. Αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, ο Ευήμερος επιχείρησε να μεταβάλει τη μυθολογία σε ιστορία. Δίδασκε ότι και οι θεοί και οι σχετικοί μ' αυτούς μύθοι αποτελούν απήχηση ιστορικών γεγονότων. Ο Ευήμερος (4ος - 3ος αιώνας π.Χ.) έγραψε για τους "θεούς" πως δεν ήταν υπερφυσικά όντα, αλλά ονομαστοί πολεμιστές που πέρασαν στο θρύλο και έγιναν "θεοί".Μελετώντας τους Ελληνικούς μύθους που σώζονταν μέσα στους κατοίκους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, από το 2000 π.Χ. και εντεύθεν θα ανακαλύψουμε πολλούς θρύλους που δέχονται ότι αρκετοί παλιοί ήρωες της Ελλάδας και άλλων λαών της Μεσογείου, ακόμα και θεοί, μυθικά και ιστορικά πρόσωπα, γενάρχες και βασιλιάδες διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, είχαν προγόνους τους ’τλαντες από τη γενιά των Τιτάνων. Οι άγραφες παραδόσεις (μύθοι) για τον ’τλαντα, τον Ποσειδώνα, τον Κρόνο, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες και όλη τη γενιά τους, τις γοργόνες, τις αμαζόνες, αλλά και για "θεούς" όπως Δία, Ερμή, Αθηνά κ.α. που διατηρούνταν στη μνήμη μιλούν για τη σχέση τους με ένα παραδεισένιο, στη φαντασία των αρχαίων, νησί στα πέρατα της γης, δυτικά, στον Ωκεανό.Το νησί αυτό δεν ήταν παρά η Ατλαντίδα. Οι Έλληνες, και οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, διατηρώντας (σώζοντας) μερικές μνήμες από τη μεγάλη αυτή χώρα και την ιστορία της, προχώρησαν να μετατρέψουν πολλούς βασιλιάδες και ήρωες της σε "θεούς". Αυτό συνέβη γιατί οι λαοί πολλών χωρών και πόλεων είχαν αποικισθεί και εκπολιτιστεί από τους ’τλαντες ή άλλοι ήλθαν σε επαφή μαζί τους, χωρίς αυτό να εννοεί ότι δεν υπήρχαν και άλλοι πολιτισμένοι λαοί την ίδια εποχή ή σε προηγούμενες εποχές. Στη θεοποίηση αυτή συνετέλεσε πάρα πολύ ο καταποντισμός της "μητρόπολης" (Ατλαντίδας) από ένα κατακλυσμό παγκόσμιο (αναφέρεται στις παραδόσεις όλων των λαών με τον ίδιο σχεδόν τρόπο), γιατί χάθηκαν τα γραπτά ντοκουμέντα, καταστράφηκαν τα περισσότερα μνημεία, τα τεχνικά έργα κ.α.. Ο παγκόσμιος κατακλυσμός δεν έπληξε με την ίδια ένταση όλα τα μέρη της γης, γι' αυτό σε πολλά σημεία διατηρήθηκαν ορισμένα έργα (π.χ. πυραμίδες). Έτσι ξεκίνησε μια νέα γενιά ανθρώπων, και ένας νέος πολιτισμός, από τους διασωθέντες. Οι ’τλαντες κατακτητές που επέζησαν στις αποικίες, χάνοντας τη δύναμη της μητρόπολης που τους προστάτευε, σιγά -σιγά αφομοιώθηκαν από το γηγενές στοιχείο. Μετέδωσαν όμως προφορικά στις νέες γενιές την ιστορία του νησιού τους, τα κατορθώματα των αρχηγών τους και τον καταποντισμό. Η ιστορία των Ατλάντων και οι παραδόσεις της μυθοποιήθηκαν, συνδέθηκαν άρρηχτα με τις παραδόσεις των ντόπιων και αρκετοί ήρωες των Ατλάντων θεοποιήθηκαν.Θεωρούμε ότι η ιστορία της Ατλαντίδας είναι το κλειδί της Ελληνικής μυθολογίας. Σήμερα δυναμώνει η πεποίθηση ότι οι "θεοί" της Ελλάδας ήταν ανθρώπινες υπάρξεις. Η τάση να προσδίδεις θεϊκές ιδιότητες σε μεγάλους αρχηγούς της γης είναι βαθιά φυτεμένη στην ανθρώπινη φύση. Ο Ηρόδοτος (Ιστορία βιβλίο β') βεβαιώνει ότι οι ιερείς των Θηβών της Αιγύπτου του έδειξαν 341 καλοσιαία αγάλματα αρχιερέων που το καθένα αντιπροσώπευε μια γενιά από το παρελθόν και καλύπτουν όλα μαζί ένα διάστημα από 11340 χρόνων. Και του είπαν μάλιστα ότι πριν από αυτές τις γενιές "οι θεοί ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους".

Η ιστορία των "θεών" κατά την Ελληνική μυθολογία

Κατά την αρχαία Ελληνική θρησκειολογία και μυθολογία μας, το Χάος προϋπήρχε των θεών. Από το Χάος σχηματίστηκε ο Ουρανός, που ήταν ο πρώτος "θεός", και η Γαία - Γη, καθώς και ο Ωκεανός και η μεγάλη θάλασσα Τηθύ. Απ' αυτό το φυσικό περιβάλλον γεννήθηκαν αργότερα οι θεοί και οι άνθρωποι, το ζωικό και το φυτικό βασίλειο της γης. Σύμφωνα μ' αυτές τις Ελληνικές δοξασίες ή ύλη προϋπήρχε και ύστερα δημιουργήθηκε το πνεύμα.

Τα ονόματα αυτά του φυσικού περιβάλλοντος ταυτίζονται, κατά την Ελληνική παράδοση, με τα ονόματα των πρώτων "θεών", που θεωρούνται συγχρόνως και γενάρχες των Προατλάντων - Tιτάνων.

Ο Ουρανός με τη μεγάλη μητέρα Γαία - Γη γέννησε τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Τιτάνες ήταν ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ιαπετός και ο Κρόνος. Τιτανίδες ήταν η Τηθύς, η Θεία, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη και η Ρέα. Τους Τιτάνες ο Ησίοδος τους θεωρεί ρίζες της γης και ανώτερα όντα.(βλ. Θεογονία 727 επ.) και τους κατατάσσει στην πρώτη γενιά των "θεών".

Οι ίδιοι γενάρχες ο Ουρανός και η Γαία τεκνοποίησαν και τη δεύτερη γενιά που ονομάστηκαν Κύκλωπες που ήταν ο Βρόντης, ο Στερόπης και ο ’Αργης. Αυτοί ήταν ασύγκριτοι τεχνίτες και κατασκευαστές όπλων, φτιάξανε τον κεραυνό, την βροντή και την τρίαινα, και σ' όλα τ' άλλα ήταν όμοιοι με τους "θεούς", αλλά ξεχώριζαν γιατί είχαν μόνο ένα κυκλικό μάτι στο μέτωπο, όπως λεει και το όνομά τους. . Ακολούθησε η τρίτη γενιά των Ουρανιδών που ονομάστηκαν Γίγαντες και ήταν ο Αιγαίων, ο Βριάρης, ο Κόττος και ο Γύγης. Αυτοί οι 4 αργότερα ονομάστηκαν Εκατόγχειρες.

Από τον Τιτάνα Ωκεανό και την Τηθύ γεννήθηκαν οι Ωκεανίδες και οι Γοργίδες. 

Οι Ωκεανίδες ανέρχονται σε τρεις χιλιάδες κατά τις γραφές. Ο Όμηρος γράφει πως οι ονομαστότερες απ' αυτές είναι: Η Ευρυνόμη, η Πέρση, η Καλλιρόη, η Μελίβοια, η Πλειόνη, ή Φιλύρα (γέννησε το Χείρωνα με τον Κρόνο), η Δωδώνη, η Δωρίδα, η Ηλέκτρα (μητέρα της Ιριδας), η Διώνη, η Ευρώπη, η Ασία, η Μήτις, η Ησιόνη, η Καλυψώ, η Κλυμένη και η Στύγα. Όλες αυτές έγιναν μητέρες διάσημων ανδρών.

Οι μεγάλες γενιές από το παραπάνω προγονικό δένδρο που ιδιαίτερα μας ενδιαφέρουν είναι η γενιά του Τιτάνα Ιαπετού και η γενιά του Τιτάνα Κρόνου, που επονομάστηκαν και επικράτησαν ως γενιές των Ατλάντων.

Ο Τιτάνας Ιαπετός, λένε οι πηγές, πως νυμφεύτηκε με δυο Ωκεανίδες, την Κλυμένη και την Ασία. Με την Κλυμένη γέννησε τον ’Ατλαντα, τον Μενοίτιο, τον Επιμηθέα και τον Προμηθέα τους επονομαζόμενους από τον πατέρα τους Τιτάνες. Ο ’Ατλαντας αυτός έγινε αρχηγός των Τιτάνων και υπήρξε γενάρχης πολλών απογόνων οι οποίοι απ' αυτόν ονομάστηκαν ’Ατλαντες.

Η γενιά του Τιτάνα Κρόνου ονομάστηκε "δεύτερη θεϊκή δυναστεία". Οι Τιτάνες και ο Κρόνος, όπως δέχονται όλοι οι αρχαίοι, είχαν την έδρα τους κάπου στη Δύση, στη χώρα των Μακάρων, στα Ηλύσια πεδία, στα νησιά της Εδέμ, στη "χρυσή πολιτεία του Κρόνου", που καρποφορούσε δυο φορές το χρόνο και θέριζαν δυο φορές. Γι' αυτό και έμβλημά του ο Κρόνος είχε ένα χρυσό δρεπάνι.

Τ' ότι η χώρα τους ή τα νησιά τους ήταν στον Ατλαντικό Ωκεανό επιβεβαιώνεται και από την ονομασία στα πολύ παλιά χρόνια του σημερινού στενού Γιβραλτάρ, "Κρόνου Στήλες". Κάποιες εποχές τ' ονόμαζαν "Στήλες Βριάρεω" και "Γαδειρίδες Πύλες". Ύστερα από το ταξίδι του Ηρακλή στη δύση και την συνάντησή του με τον ’Ατλαντα στις Εσπερίδες νήσους, το στενό ονομάστηκε για πολλούς αιώνες "Στήλες του Ηρακλή".

Ο Κρόνος ξεσήκωσε τους άλλους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Γίγαντες να τα βάλουν με τον πατέρα τους τον Ουρανό, ο οποίος με το παραμικρό παράπτωμά τους τους "γκρέμιζε" στα Τάρταρα (ερμήνευε ανήλιαγες φυλακές). Ο Κρόνος αφού αποδυνάμωσε τον πατέρα του τον κατακρεούργησε με το δρεπάνι και ανέλαβε αρχηγός αυτός, με τους λοιπούς Τιτάνες τη διακυβέρνηση του "Σύμπαντος". Νυμφεύτηκε τη Ρέα και μαζί της γέννησε την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον ’Αδη, τον Ποσειδώνα και το Δία.

Όταν μεγάλωσε ο Δίας, εκθρόνισε με τη σειρά του τον πατέρα του τον Κρόνο, και μοίρασε την εξουσία με τα αδέρφια του, τα οποία τον βοήθησαν. Οι νέοι "θεοί" για να στερεώσουν την εξουσία τους, αν και Τιτάνες οι ίδιοι, τα έβαλαν με τους άλλους Τιτάνες που υποστήριζαν τη βασιλεία του Κρόνου και τους νίκησαν σε ένα δεκαετή τρομακτικό πόλεμο, που ονομάσθηκε Τιτανομαχία.

Φαίνεται ότι οι νέοι "θεοί" μοίρασαν την αυτοκρατορία τους (αυτή που βρήκαν από τον Κρόνο) διότι όλοι οι μύθοι αναφέρουν ότι: " Κατά τη μοιρασιά της εξουσίας τους η θάλασσα έπεσε στον Ποσειδώνα, ο Κάτω Κόσμος στον ’δη, και στον Δία ο Ουρανός και η Γη ". Ο Δίας λοιπόν έγινε ο υπέρτατος κυβερνήτης.

Ο Ποσειδώνας που διαφέντευε τη θάλασσα, όλα τα παράλια, τα νησιά, τις λίμνες και όλα τα υδρόβια όντα, έκτισε το παλάτι του, σύμφωνα με πολλούς αρχαίους συγγραφείς, στον Ατλαντικό ωκεανό, σ' ένα νησί επάνω, στο νησί της Ατλαντίδας. Έγινε ο νέος βασιλιάς της Ατλαντίδας και μοίρασε το νησί σε δέκα τμήματα. Σε κάθε τμήμα όρισε ένα γιο του σαν βασιλιά. Το κεντρικό νησί το έδωσε στο πρωτότοκο γιο του τον ’Ατλαντα (αυτός ήταν άλλος από τον Ατλάντα το γιο του Ιαπετού). Τους δέκα γιους που έγιναν βασιλιάδες τους έκανε με την ωραιότατη Ατλαντίδα Κλειτώ, θυγατέρα του Ευήνωρα και της Λευκίππης και ήταν οι εξής: Ο ’Ατλαντας, ο Γάδειρος,ο Αμφήρης, ο Ευαίμωνας, ο Μνησέας, ο Αυτόχθονας, ο Ελάσιππος, ο Μήστορας, ο Αζάης και ο Διαπρεπής. Ο Ποσειδώνας και οι απόγονοί του συνέχισαν τη γενιά των Ατλάντων. Επί της εποχής τους η ακμή και η αυτοκρατορία των Ατλάντων επεκτάθηκε.

Ποσειδώνας

Γιος του Κρόνου και της Ρέας, αδερφός του Δία και του Πλούτωνα, ένας από τους 12 θεούς του Ολύμπου. Κατά τη διανομή της παγκόσμιας εξουσίας, μετά την εκθρόνιση του Κρόνου, πήρε το βασίλειο των θαλασσών. Ο θεός αυτός είχε πολλά παλάτια. Το ένα χτίστηκε από τον Ήφαιστο και βρισκόταν στη κορυφή του ιερού βουνού Όλυμπος, όπως και των άλλων Ολυμπίων. Ένα δεύτερο από αστραφτερό μάλαμα τον περίμενε στα βάθη της θάλασσας, όπου περνούσε τις μέρες και τις νύχτες του κοντά στη Αμφιτρίτη. Το παλάτι αυτό το τοποθετούσε ο Όμηρος κοντά στις Αιγές, χωρίς να φανερώνει σε ποια αιγαιοπελαγίτικη γωνιά φαντάζεται τη πολιτεία αυτή. Ένα τρίτο υπήρχε στο νησί της Ατλαντίδας στον Ατλαντικό ωκεανό, όπου εκεί είχε παρέα την Κλειτώ. Το παλάτι αυτό ήταν πολυτελέστατο, και το περιγράφει με καταπληκτικές λεπτομέρειες ο Πλάτωνας.

Για τη γέννησή και την ανατροφή του υπάρχουν διάφοροι μύθοι: Στην Αρκαδία ιστορούσαν πως όταν η Ρέα γέννησε τον Ποσειδώνα, τον έκρυψε σε μια φάτνη ανάμεσα στα ζώα και παρουσίασε στον Κρόνο ένα νεογέννητο πουλάρι, σαν παιδί τους. Έτσι ο Κρόνος κατάπιε το πουλάρι και ο Ποσειδώνας γλίτωσε από τον πατέρα του. Στη Ρόδο έλεγαν ότι η Ρέα έδωσε το νεογέννητο να το προστατέψουν οι Τελχίνες, οι πρώτοι κάτοικοι της Ρόδου, και ότι αυτοί μαζί με την Καφείρα, μια κόρη του Ωκεανού, ανέθρεψαν τον θαλασσινό "θεό". ’λλη παραλλαγή αναφέρεται στη "Θεογονία" του Ησίοδου: Ο Κρόνος, που κατάπινε τα παιδιά του, κατάπιε και το νεογέννητο Ποσειδώνα. Αργότερα ο Δίας που ήταν ο μόνος που γλίτωσε, νικώντας τον πατέρα του, τον ανάγκασε να ξεράσει όλα τα παιδιά του. Έτσι ο Ποσειδώνας και τ' άλλα αδέρφια του, απελευθερώθηκαν.

Το όνομα Ποσειδώνας φαίνεται ότι σχετίζεται ετυμολογικά με τις λέξεις: πότος, πόντος και ποταμός. Του αποδίδονταν τα επίθετα "κυανοχαίτης" για το χρώμα των κυμάτων, "γαιήοχος", επειδή το νερό των θαλασσών περιβάλλει τη Γη, "ευρυκρείων", δηλ. πανίσχυρος. Ακόμα: άναξ, ενάλιος, θαλάσσιος, ευρυθάλασσος. Ήταν κύριος όλων των θαλασσινών θεοτήτων. Όλα τα θαλάσσια φαινόμενα αυτός τα προκαλούσε. Αυτός έστελνε τις τρικυμίες και έφερνε πίσω τη γαλήνη. Ονομαζόταν ακόμα: "ενοσίγαιος", "ενοσίχθων", "κινάκτωρ γαίας", επειδή προκαλούσε τους σεισμούς και σύντριβε τους βράχους με την τρίαινά του. Έτσι, στη Θεσσαλία π.χ., όταν ο Πηνειός πλημμύρισε τη χώρα, ο θεός χτύπησε με την τρίαινά του τα Τέμπη και άνοιξε μια χαράδρα για να χυθούν τα νερά στη θάλασσα. Γι' αυτό και οι Θεσσαλοί τον αποκαλούσαν "Πετραίο". Ορμητική και ακάθεκτη, όπως το στοιχείο στο οποίο εξουσίαζε, ήταν και η οργή του για εκείνους που έδειχναν ασέβεια στο πρόσωπό του. Έτσι, τον Οδυσσέα, επειδή τύφλωσε το γιο του Πολύφημο τον Κύκλωπα, τον έκαμε να περιπλανηθεί στις θάλασσες και τον απομάκρυνε από την πατρίδα του, έως ότου ο Δίας σε κάποια στιγμή απουσίας του αδερφού του και των άλλων θεών βοήθησε στην επιστροφή του δυστυχισμένου ήρωα. Μίσος μεγάλο είχε και κατά της Τροίας, από τότε που ο βασιλιάς Λαομέδοντας αρνήθηκε την αμοιβή που του είχε υποσχεθεί όταν μαζί με τον Απόλλωνα έχτισε τα τείχη της πόλης. Γι' αυτό και έστειλε θαλάσσιο τέρας κατά της χώρας και κατά την πολιορκία υποστήριξε με κάθε τρόπο τους Έλληνες.

Σαν "θεός" της θάλασσας ο Ποσειδώνας μπορεί να ταξιδεύει με το χρυσό του άρμα πάνω στα κύματα, που ανοίγουν χαρούμενα πάνω στο πέρασμά του και ούτε καν το νοτίζουν, την ίδια ώρα τα δελφίνια προβάλλουν από το βυθό στην επιφάνεια σκιρτώντας γύρω από το αμάξι του θεού τους. Και στο γιο του τον γίγαντα Ωρίωνα είχε ο "θεός" δώσει τη χάρη να περπατά πάνω στη θάλασσα χωρίς να βουλιάζει. Του ίδιου "θεού" δώρο ήταν ότι τα καράβια των Φαιάκων πετούσαν πάνω στα κύματα με τη γρηγοράδα που έχει ο στοχασμός του ανθρώπου.

Οι αρχαίοι Πελασγοί θεώρησαν τον Π. όχι μόνο θεό της θάλασσας, αλλά γενικά όλων των νερών που ήταν στην επιφάνεια ή στα έγκατα της Γης, δηλ. των λιμνών, των πηγών και των ποταμών. Ήταν ακόμα και "Ίππιος" ο Π., επειδή λεγόταν ότι αυτός έπλασε το άλογο και δίδαξε την ιππηλασία, γι' αυτό και τον θεωρούσαν προστάτη των ιππικών αγώνων.

Ο Ποσειδώνας με τη Κλειτώ έκανε τον ’τλαντα και άλλους εννιά γιους τους οποίους έκανε βασιλιάδες μοιράζοντας το βασίλειο του στα νησιά της θάλασσας.

Η νόμιμη σύζυγος του Ποσειδώνα ήταν η κόρη του Ωκεανού Αμφιτρίτη. Στην προσπάθειά του για να την κατακτήσει τον βοήθησε ένα δελφίνι. Όταν ο Ποσειδώνας την πλησίασε, γεμάτος επιθυμία, εκείνη τον φοβήθηκε κι έτρεξε να εξαφανιστεί μέσα στο θαλασσινό βασίλειο του ’Ατλαντα. Τότε ο Ποσειδώνας έστειλε πολλούς φίλους του να ψάξουν να τη βρουν κι' ανάμεσα σ΄ αυτούς το δελφίνι, που την ανακάλυψε στα νησιά του ’Ατλαντα, τη βεβαίωσε για τις σοβαρές προθέσεις του Ποσειδώνα και την έπεισε να το ακολουθήσει στη συνάντησή του με το θαλασσινό θεό. Γι' αυτό έλεγαν, ο Ποσειδώνας από τότε τίμησε το δελφίνι θεσπίζοντας να το θεωρούν ιερό και ονομάτισε για χάρη του στον ουρανό τον αστερισμό του Δελφίνος. Με την Αμφιτρίτη απέκτησε τρία παιδιά: Τον Τρίτωνα με το λεπιδωτό σώμα και την ουρά ψαριού, τη Ρόδη, που έγινε σύζυγος του Ήλιου και μητέρα του Φαέθωνα, και τη Βενθεσικύμη.

Σε αρχαία κείμενα, έχουν καταγραφεί μια στρατιά από άλλα παιδιά, που απέκτησε με διάφορες άλλες θεές, νύμφες ακόμα και θνητές γυναίκες, τα οποία έγιναν ηγέτες, πολεμιστές, ναυτικοί, οικιστές και ήρωες. Μνημονεύουμε μερικά από τα παιδιά του, που έχουν σχέση με το θέμα μας:

Ο Νηλέας, βασιλιάς της Πύλου και ο Πηλέας, βασιλιάς της Ιολκού, τους γέννησε με την θνητή Τυρώ. Τον Ναύπλιο, ιδρυτή της Ναυπλίας την οποία οχύρωσε με κυκλώπεια τείχη, τον γέννησε με την Αμυμώνη. Ο Παλαιστίνος βασιλιάς της θράκης. Ο Πελασγός γενάρχης των Πελασγών (μια από τις φυλές των προελλήνων), τον γέννησε με την Ωκεανίδα Μελίβοια, που έφθασε μέχρι τη Θεσσαλία, όπου έκτισε και πόλη στην οποία έδωσε τ' όνομά της. Η Ρόδος, ηγέτιδα της Ρόδου, που σώθηκε από τον κατακλυσμό, την γέννησε με την "θεά" Αφροδίτη. Ο Χίος, πρώτος οικιστής της Χίου. Ο Λέλεξ γενάρχης της φυλής των Λελέγων (μια από τις φυλές των προελλήνων). Ο Ωρίων, κυνηγός των Πλειάδων, τον γέννησε με την Αμαζόνα Ευρυάλη

Μνημονεύεται συνήθως ως πατέρας αγροίκων και σκληρών ανδρών ή τεράτων (Ανταίου, Πολυφήμου, Κύκνου, Βουσίριδος, Αμύκου, Κερκύονος κ.α.) ή και ίππων. Π.χ. με τη γοργόνα Μέδουσα απέκτησε τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο, και τον Χρυσάορα, πατέρα του τρισώματου γίγαντα Γηρυόνη που είχε τα περίφημα βόδια και που εξοντώθηκε από τον Ηρακλή.

Η λατρεία του Π. ήταν διαδομένη σ' ολόκληρη την Ελλάδα, τη Ν Ιταλία και τα ιωνικά νησιά. Προς τιμή του θυσίαζαν άσπρους και μαύρους ταύρους, αγριογούρουνα και κριάρια. Επίσης διοργάνωναν ιππικούς αγώνες στον Ισθμό της Κορίνθου, κατά τα Ίσθμια. Στη Ν. Ιταλία ο Π. ταυτίστηκε από τους Ρωμαίους με το θαλάσσιο θεό Neptunus

Ιστορική ανάλυση και σχόλια

Και γι' αυτόν το θεό βλέπουμε σε πολλούς μύθους τη σχέση του όχι μόνο με πολλές αρχαιοελληνικές πόλεις και νησιά αλλά και με νησί στον Ατλαντικό ωκεανό. Από τις τρεις μυθικές παραλλαγές για τη γέννησή του και την ανατροφή του πιο πιθανές φαίνονται να είναι οι δυο τελευταίες δηλ αυτή που επικρατεί στους Ρόδιους και αυτή που μας λεει ο Ησίοδος: α) ο Ποσειδώνας γεννήθηκε από τον Κρόνο και την Ρέα που ζούσαν στον Ατλαντικό ωκεανό β) το νεογέννητο παιδί είτε φυλακίσθηκε σε ανήλιαγη φυλακή από τον Πατέρα του (τον "κατάπιε" ο Κρόνος, λεει ο Ησίοδος στο μύθο), είτε η μητέρα του πρόλαβε και τον μετάφερε στη Ρόδο, για να τον γλιτώσει από την οργή του άντρα της που "κατάπινε" τα παιδιά της. Εκεί τον προστάτευαν οι Τελχίνες, οι πρώτοι κάτοικοι, και τον έτρεφε η Καφείρα, που ήλθε από τον Ωκεανό. Δηλαδή η Ρέα δεν τον άφησε στη τύχη του. Το ίδιο άλλωστε έγινε και με τον Δία στη Κρήτη. Ο Ποσειδώνας όταν μεγάλωσε, βοήθησε τον Δία και τους άλλους "θεούς", που αργότερα ονομάσθηκαν "Ολύμπιοι", να ανατρέψουν την εξουσία των Τιτάνων του Κρόνου και του Ιαπετού, με δεκαετή πόλεμο, την Τιτανομαχία. Όταν οι νέοι "θεοί" ήλθαν στην εξουσία και μοίρασαν ξανά τον κόσμο δια κλήρου, ο Ποσειδώνας πήρε την εξουσία της θάλασσας και των νερών. Έγινε ο νέος βασιλιάς της Ατλαντίδας, αφού πρώτα τιμωρήθηκαν οι προηγούμενοι (ο ’Ατλας, ο Προμηθέας και οι άλλοι γιοι του Ιαπετού) και τη χώρισε σε δέκα γεωγραφικές ζώνες, για να βασιλέψουν οι δέκα γιοι που απέκτησε με τη Κλειτώ. Οι ’Ατλαντες επί της εποχής του Ποσειδώνα και του πρωτότοκου γιου του ’Ατλα ανέπτυξαν τη ναυσιπλοία (Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Ποσειδώνας ταξίδευε με το χρυσό του άρμα πάνω στα κύματα που άνοιγαν χαρούμενα...και ο γιος του Ωρίων μπορούσε να περπατά πάνω στη θάλασσα χωρίς να βουλιάζει, αυτό δείχνει ότι οι ’Ατλαντες ήταν και κατασκευαστές πλοίων). Ο Πλάτων και οι Αιγύπτιοι ιερείς αναφέρουν ότι είχαν 1200 πλοία, ο δε Όμηρος αναφέρει για αυτοκινούμενα πλοία. Πολλοί δε μύθοι αναφέρουν ότι ο Ποσειδώνας ήταν γεννήτορας περίεργων τεράτων, όπως π.χ. του φτερωτού αλόγου Πήγασου, που μια εξήγηση δίνεται αν υποθέσουμε ότι οι ’Ατλαντες ήταν και κατασκευαστές ιπτάμενων συσκευών (ή μήπως ήταν έμβλημα του Ποσειδώνα, όπως η τρίαινα και το δελφίνι;)

Η γενιά και οι απόγονοι του Ποσειδώνα που έχουν καταγραφεί σε αρχαία κείμενα αποτελούν στρατιά από αρχαίους ήρωες, αρχηγέτες, οικιστές, πολεμιστές, ιερείς και μύστες, ναυτικούς, νύμφες ακόμη και "θεούς". Έχουμε όμως τη γνώμη ότι αν υπήρξε πραγματικά η Ατλαντίδα και ο Ποσειδώνας ήταν βασιλιάς της, από τους τόσο πολλούς ήρωες που μνημονεύονται για παιδιά του, οι άμεσοι και γνήσιοι απόγονοι του δεν είναι δυνατό να ξεπερνούν τους είκοσι.. Οι υπόλοιποι ήταν φαίνεται τοποτηρητές των Ατλάντων στις αποικίες τους. Όταν καταποντίστηκε η Ατλαντίδα, απ΄ όπου αντλούσαν τη δύναμη τους, για να συνεχίσουν να ασκούν άνετα την εξουσία τους, θεοποίησαν τον Ποσειδώνα και βασίλευαν δικαιωματικά σαν απόγονοί του. Από τα ιερατεία αργότερα, που οι ίδιοι τα οργάνωσαν, καταγράφηκαν ως γιοι, θυγατέρες ή εγγόνια του Ποσειδώνα.

ΠΗΓΗ