Η καταπολέμηση της «διεθνούς τρομοκρατίας» και τα σχέδια της Ουάσιγκτον στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας
Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του πρόεδρου Μ. Ομπάμα , οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι τους, επιθυμούν διακαώς να «λύσουν τα προβλήματα» με τους «ιδρυτές του χαλιφάτου» στη Μέση Ανατολή.
Πρόκειται για τις αναδυόμενες ισλαμικές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν με αμερικανική και Σαουδαραβική «συνδρομή», ελέγχοντας περιοχές στο Ιράκ, την Συρία, την Λιβύη, κινούμενες από την ανατολή προς τις χώρες του Μαγκρέμπ και του Σαχέλ.
Αλλά γιατί υπάρχει τόση βιασύνη τώρα, ενάντια στην τρομοκρατία; Το πιο πιθανό είναι ότι η επόμενη κατεύθυνση τους θα είναι προς την Κασπία Θάλασσα.
Εάν πάμε πίσω στο 1998, σε μια ομιλία του Dick Cheney σε ιδιοκτήτες εταιρειών πετρελαίου, αναφέρει ο ίδιος ότι,
«δεν θυμάμαι άλλο προηγούμενο , όταν έτσι ξαφνικά μια τεράστια εδαφική έκταση «εν μια νυκτί», απέκτησε τόσο μεγάλη στρατηγική σημασία, όσο έχει πλέον καταστεί η λεκάνη της Κασπίας Θάλασσας».
Επίσης ο γερουσιαστής Sam Brownback είχε επίσης δηλώσει ότι,
«οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τεράστια συμφέροντα στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, την Κεντρική Ασία και τον Καύκασο. Αυτό αποτελεί μια περιοχή ζωτικών, πολιτικών και οικονομικών αμερικανικών συμφερόντων».
Η «μετάφραση» από την αμερικανική πολιτική της ορολογίας του όρου «ζωτική περιοχή», αφορά αποκλειστικά και μόνο «τα θεμελιώδη συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών», τα οποία η Ουάσιγκτον έχει σε όλο τον κόσμο, και για τα οποία είναι έτοιμη να δώσει μεγάλες μάχες. Εδικά όταν πρόκειται για χώρα ή περιοχή, η οποία έχει την ατυχία να ενδιαφέρει άμεσα την Αμερική. Και θα ήταν αφελές να ελπίζουμε ότι η Κασπία Θάλασσα, μια τεράστια περιοχή στην οποία υπάρχει μια έντονη διαμάχη μεταξύ των χωρών που συνορεύουν, αλλά και τα συμφέροντα πολυεθνικών επιχειρήσεων, υπηρεσιών πληροφοριών από την Ευρώπη, την Κίνα, την Τουρκία, την Ιαπωνία, έως τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν, θα την παρακάμψουν τα «γεράκια» της Ουάσιγκτον.
Στα επίσημα έγγραφα των Ηνωμένων Πολιτειών που αναφέρονται για την Κασπία θάλασσα, υπήρχε έντονη ανησυχία ήδη από το 1997, όταν οι συντάκτες της έκθεσης «Εθνικής Στρατηγικής Ασφάλειας στο νέο αιώνα» , είχαν δηλώσει δημοσίως ότι,
« ο τομέας της ενεργειακής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών εισέρχεται στη λεκάνη της Κασπίας θάλασσας με τα δυναμικά αποθέματα πετρελαίου να ανέρχονται σε 200 δισεκατομμύρια βαρέλια».
Για αυτόν τον λόγο εκπονήθηκαν σχέδια, για τον έλεγχο της Κασπίας Θάλασσας, προσελκύοντας σημαντικούς πολιτικούς και πνευματικούς παράγοντες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανάμεσά τους ήταν και τα λεγόμενα «Think Tank», όπως το Heritage Foundation, η εταιρεία «Rand», το Κέντρο Εθνικής Ασφάλειας του Hudson Institute, το Ίδρυμα της Εθνικής Στρατηγικής του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας, το αμερικανικό συμβούλιο ασφαλείας, το Συμβούλιο Εθνικής Άμυνας, το Κέντρο για τη Διεθνή Ασφάλεια και τον Αφοπλισμό και το Κέντρο Ελέγχου πολιτικής ασφάλειας. Έτσι όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα «σηκώσανε τα μανίκια τους», έχοντας ως άμεσο προϊστάμενο τους στον Λευκό Οίκο, τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Al Gore.
Τα μέλη του «Kaspian club» επίσης, ήταν «ιερά τέρατα» της αμερικανικής πολιτικής σκηνής όπως ο , Dick Cheney, και ο William Perry, ο πρώην επικεφαλής του προσωπικού του Λευκού Οίκου John Sununu, ένας πρώην συνεργάτης του Μπιλ Κλίντον στο ινστιτούτο CIS, ο Blekker Coit, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Lloyd Bensten, ο γερουσιαστής Sam Brownback και «αυτοπροσώπως» ο ίδιος ο Zbigniew Brzezinski.
Επίσης όλους αυτούς τους πλαισίωναν εμπειρογνώμονες οι οποίοι , αν και δεν έγιναν ευρέως γνωστοί στο ευρύ κοινό, ανήκουν στα γραφεία της υπηρεσίας του Langley και του Πενταγώνου.
Όπως συμβαίνει συνήθως με την ρεαλιστική προσέγγιση των αμερικανών πολιτικών, το θεωρητικό πρόβλημα και ο έλεγχος πάνω από την Κασπία Θάλασσα, και κατ’ επέκταση της αμερικανικής παρουσίας εκεί , ήρθε με συγκεκριμένες δράσεις της αμερικανικής διπλωματίας στην περιοχή.
Επιπλέον, η «πολιτική πράξη» είναι σαφώς πιο μπροστά από την «θεωρία».
Από το 1994, το Πεντάγωνο ζήτησε να δημιουργηθεί μια «ειδική σχέση» με τις πολιτικές ελίτ των χωρών της Κασπίας .
Επίσης το 1994, το Καζακστάν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ «Σύμπραξη για την Ειρήνη» .
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, για παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 2002, έφτασαν στο Καζακστάν 200 αμερικανοί στρατιωτικοί για να εκπαιδεύσουν τις ορεινές δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων του Καζαχστάν .
Παραμένει μυστήριο όμως το πώς η εκπαίδευση μάχης του στρατού του Καζακστάν μέσω τέτοιου τύπου προγραμμάτων , χρησιμοποιείται από το Πεντάγωνο για τον έλεγχο των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, της χώρας .
Αλλά από μόνα τους , όλα αυτά τα «προγράμματα συνεργασίας» δεν είναι κρίσιμης σημασίας. Το κύριο εργαλείο «ελέγχου» για τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και θα είναι οι στρατιωτικές βάσεις, και συγκεκριμένα η δημιουργία ενός τέτοιου τύπου βάσεων πέριξ της Κασπίας Θάλασσας, αποτελώντας ύψιστο καθήκον της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής των ΗΠΑ .
Σύμφωνα με το σχέδιο ελέγχου των αμερικανικών ινστιτούτων πάνω από την Κασπία Θάλασσα , η στρατιωτική παρουσία στην περιοχή θα επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν σημαντικά την επιρροή τους με « ενεργό έργο» και στον ρωσικό Καύκασο, λόγω εγγύτητας.
Ω, και ένα ωραίο μπόνους, η «στενή περικύκλωση» του «αναξιόπιστου και απρόβλεπτου» Ιράν.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Καζακστάν τον Απρίλιο του 2002, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ κατέστησε σαφές στην στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας, ότι ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη στενών δεσμών με την χώρα αυτή.
Ο υπουργός Άμυνας Μουχτάρ Altynbayev είπε ότι, το Καζακστάν είναι έτοιμο να θέσει στην διάθεση του ΝΑΤΟ, τρεις στρατιωτικές βάσεις. Και απέστειλε για τον λόγο αυτό αξιωματικούς στην Ουάσιγκτον. Ωστόσο, υπήρχε ένα «αλλά».
Στην εμβάθυνση της εταιρικής σχέσης του με την άλλη πλευρά του ατλαντικού, το Καζακστάν κατέστησε σαφές ότι, θα συνεργαστεί επίσης με τη Ρωσία και την Κίνα, χωρίς να δώσει προτεραιότητα στις σχέσεις του με κάποια από τις τρεις εταίρους.
Τα γεωστρατηγικά παιχνίδια με τις τρείς υπερδυνάμεις του προέδρου Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ καλά κρατούν , αλλά όχι για πολύ .
Την περίοδο 2004-2005, με την ίδρυση της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο Καζακστάν, οι Ηνωμένες Πολιτείες «προσπάθησαν» να ανατρέψουν τον Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, κατά τη διάρκεια της «πορτοκαλί επανάστασης», με ένα κύμα « επαναστάσεων» που σάρωσε τον πρώην Σοβιετικό χώρο.
Το σενάριο για την επανάσταση στο Καζακστάν το «έγραψε» ο πολιτικός αναλυτής Μπρους Τζάκσον σε ένα ειδικό πρόγραμμα του Ιδρύματος Μάρσαλ στην Ευρώπη, και το «ίδρυμα Παπανδρέου», αλλά την τελευταία στιγμή τα σενάρια αυτά ακυρώθηκαν.!
Αντί αυτού εγκρίθηκε ένα άλλο σχέδιο, που αφορούσε όχι την υλοποίηση ενός πραξικοπήματος , αλλά την εμβάθυνση της συνεργασίας των ΗΠΑ, με το καθεστώς του Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ. Όπως αναφέρεται στο αμερικανικό έγγραφο,
« μιλάμε για ένα κράτος, στο οποίο υπάρχουν κρυμμένες φιλοδοξίες της πολιτικής ελίτ , που στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου παίζει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην Κεντρική Ασία, και είναι πρόθυμη να συντονίσει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή, με αντάλλαγμα την διεθνή αναγνώριση της, τρέφοντας παράλληλα την αδήριτη επιθυμία της για την κυριαρχία στην Κεντρική Ασία.»
Ωστόσο, ο λόγος για την ακύρωση του σχεδίου υλοποίησης της «πορτοκαλί επανάστασης», και την εγκατάσταση στο Καζακστάν αμερικανικής στρατιωτικής βάσης είχε και πιο πεζά αίτια, από «την πολιτική συνεργασίας με τον Ναζαρμπάγιεφ». Λόγω της παρουσίας των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, είχαν δημιουργηθεί σοβαρά οικονομικά προβλήματα και διαφορές με τους συμμάχους των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Για αυτόν τον λόγο οι Ηνωμένες Πολιτείες απλά δεν μπορούσαν να διαθέσουν τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για την «παγκόσμια κυριαρχία» τους στον πλανήτη.
Στην πραγματικότητα, η διαφαινόμενη οικονομική κρίση, και στην συνέχεια η δημιουργία από την Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, στρατιωτικών βάσεων στην Κασπία Θάλασσα, είναι πράγματα αλληλένδετα . Αλλά η απειλή δεν εξαφανίστηκε ,αλλά έπρεπε απλά να αναβληθεί. Και τώρα, προφανώς, σχεδιάζεται να επεκταθεί η παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή με άλλους τρόπους . Δεδομένου ότι η γεωστρατηγική σημασία της Κασπίας Θάλασσας κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου δεν έχει μειωθεί, οι αντιφάσεις μεταξύ των πέντε κρατών, δεν λένε να «κλείσουν».
Τα μεγαλεπήβολα αμερικανικά σχέδια σε σχέση με το Μπακού, είναι ένα άλλο θέμα για συζήτηση. Το Τουρκμενιστάν εμφανίζεται ως «αδύναμος κρίκος» στην περιοχή .
Αρκετά αποκαλυπτική από την άποψη αυτή έιναι τα υποστηριζόμενα από την δύση σχέδια , για την κατασκευή υπόγειου αγωγού φυσικού αερίου στην Κασπία Θάλασσα μήκους 300 χιλιομέτρων, που θα συνδέει το λιμάνι του Turkmenbashi στα δυτικά με τον τερματικό σταθμό κοντά στο Μπακού.
Είναι φυσικό ότι για το έργο αυτό αντιδρά έντονα η Ρωσία, αλλά και το Ιράν που είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στην περιοχή. Και, το σημαντικότερο είναι ότι αγωγός αυτός, δρα κατά του Πεκίνου, καθώς τεράστιες ποσότητες του φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν θα διακινούνται προς την Δύση. Το Τουρκμενιστάν μέχρι το 2020 θα είναι σε θέση να παράγει 155 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου.
Στην πραγματικότητα, σε αυτήν την ιστορία, φαίνεται καθαρά η «ιδιαιτερότητα» της Κασπίας Θάλασσας, που την καθιστά ένα από τα σημαντικότερα γεω-στρατηγικά σημεία του πλανήτη , η κατοχή του οποίου είναι άκρως απαραίτητο για την «παγκόσμια κυριαρχία» των ΗΠΑ. Μαζί με τη συνήθη οικονομική σημασία της, η περιοχή αποτελεί μια πηγή τεράστιων ενεργειακών πόρων για ορισμένες χώρες, όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, την Τουρκία, την Ιαπωνία, την Ρωσία και το Ιράν.
Ακούγεται παράδοξο, αλλά τα πραγματικά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας , καθώς και οι φιλικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, χώρες, είναι λιγότερο σημαντικοί από την κολοσσιαία γεωστρατηγική θέση της ίδιας της Κασπίας. Η κατοχή της οποίας επιτρέπει σε όποιον την κατέχει, να επεκτείνει σημαντικά την ζώνη επιρροής του , αποδυναμώνοντας στρατηγικά την Κίνα, καθώς και την Ρωσία και το Ιράν.
Για παράδειγμα, κανείς δεν κρύβει το γεγονός ότι, τόσο η CIA όσο και το αμερικανικό Υπουργείο Ενέργειας, μαζί με μια σειρά από πολιτικούς ηγέτες, και «αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς», «υποτιμούσαν» σε συστηματική βάση τους πραγματικούς ενεργειακούς πόρους της Κασπίας Θάλασσας, προβάλλοντας ως δικαιολογία το τεράστιο κόστος εξόρυξης, ανάπτυξης και μεταφοράς των υδρογοναθράκων.
Πριν από δύο χρόνια, η Ουάσιγκτον είχε εκφράσει το ενδιαφέρον της για την χρήση του μεγάλου λιμένα του Turkmenbashi (πρώην Krasnovodsk), όπου κάποτε υπήρχε μια βάση του Ναυτικού της ΕΣΣΔ στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας .
Οι αμερικανοί άρχισαν να πιέζουν για τον σκοπό αυτό το Τουρκμενιστάν. Οι υποδείξεις τους όμως αγνοούνταν συστηματικά από την τοπική κυβέρνηση , με αποτέλεσμα στην συνέχεια να ξεκινήσουν οι προετοιμασίες για την αποσταθεροποίηση της χώρας, με δύναμη κρούσης τις « ανταρτικές ομάδες» , που είχαν έδρα στο γειτονικό Αφγανιστάν.
Στα τέλη Μαΐου του 2014 πραγματοποιήθηκε η πρώτη «αναγνωριστική κρούση » όπου μαχητές για αρκετές μέρες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα σε διάφορες περιοχές των συνόρων του Τουρκμενιστάν. Όμως όπως ξαφνικά «φούντωσε» έτσι ακριβώς ξαφνικά «τελείωσε» η δράση τους. Αλλά στα στρατόπεδα τους στο αφγανικό έδαφος και κοντά στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν, υπάρχουν μεγάλες αποθήκες όπλων και πυρομαχικών, οι οποίες ενδεχομένως θα ενεργοποιηθούν εναντίον του Τουρκμενιστάν την «ώρα «Χ»».
Το Τουρκμενιστάν στην περίπτωση αυτή περιορίζεται σε δύο επιλογές:
α. είτε να πάει «μαζί με την δύση» στην «συμμαχία κατά της τρομοκρατίας» και να επιτρέψει στο έδαφος του την εγκατάσταση «ειρηνευτικής δύναμης» , είτε να επιδιώξει να αποκτήσει την εγγύηση ή την ουδετερότητα της Ρωσίας και της Κίνας …
Στο Αστραχάν, στις 29 Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσει η τέταρτη σύνοδος κορυφής των κρατών της Κασπίας.
Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί επίσημα,
«ο κύριος στόχος θα είναι να καθοριστεί το καθεστώς της Κασπίας Θάλασσας με την διεθνή συνεργασία στην περιοχή της Κασπίας».
Ο «πόλεμος κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», στον οποίο έχουμε δει μια κλιμάκωση το τελευταίο διάστημα και οι σχετικές αποφάσεις που συζητήθηκαν κατά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, ερμηνεύονται ως μια νέα φάση των αμερικανικών προσπαθειών με κατεύθυνση την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας.
Η καταιγίδα που έρχεται θα αλλάξει την κατάσταση στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, βρίσκοντας σε πολύ μειονεκτική την Μόσχα και τις άλλες χώρες που συνορεύουν εκεί .
ΔΙΑΔΩΣΤΕ:
Τα περισσότερα άρθρα είναι αναδημοσιεύσεις που αξίζει να διαβαστούν επειδή κατά τη γνώμη μας ακόμα και μέσα σε κάποιο ψέμα κρύβεται πάντα μια αλήθεια. Στόχος είναι μέσα από την πολύπλευρη ενημέρωση να αποκαλυφθεί. Ή κρίση είναι πάντα δική σας.
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου