Ὁ Μῦθος τύλιξε τὰ πλοκάμια του γύρω ἀπὸ τὶς πλαγιὲς τοῦ βουνοῦ ποὺ ἀγρύπνησε στὶς μᾶχες τῶν Θεῶν…
Γιατὶ ὃταν ὁ πόλεμος ξέσπασε ἀνεξέλεγκτα μεταξὺ τῶν παλαιῶν καὶ τῶν νέων Θεῶν, στὴν Ὂθρυ εἶχαν καταφύγιο καὶ ἀπαντοχὴ οἱ παλαιοὶ Τιτᾶνες· ἐκεῖ στρατοπεδεύσαν, ἐκεῖ δέχονταν τὶς ἐπιθέσεις τῶν νέων θεῶν, τῶν Ὀλύμπιων.
Ἦταν λυσσαλέες οἱ μᾶχες μεταξύ τους, συντάραξαν τὸν κόσμο ὁλάκαιρο. Τεράστια βράχια πέταγαν οἱ θεοὶ ἀπὸ τὸν Ὂλυμπο καὶ τὴν Ὂθρυ ἀντίστοιχα. Τράνταζε ἡ γῆ συθέμελα καὶ τεράστιες πληγές ἂνοιγαν στὸ κορμί της.
Ἦταν ὃμως οἱ Κύκλωπες αὐτοὶ ποὺ χάρισαν στὸν Δία τὸν Κεραυνὸ καὶ τὴν ἀστραπή, ἐνῶ στὸν Ποσειδῶνα χάρισαν τὴν τρίαινα καὶ στὸν Ἂδη τὴν κυνέα, τὴ σκούφια ἀπὸ σκυλοτόμαρο ποὺ τὸν ἒκανε ἀόρατο. Καὶ μὲ ὁρμή σκόρπισε ὁ Δίας τοὺς κεραυνοὺς καὶ ἀπὸ τὸ στιβαρὸ του χέρι ἡ φλόγα ἀπλώθηκε παντοῦ καὶ καταβρόχθισε λαίμαργα τὰ τεράστια δάση· καὶ γιγαντωμένη ἡ φλόγα ἒτρεξε ἀπὸ τὴν μιὰ ἂκρη τῆς γῆς στὴν ἂλλη καὶ ἒβρασαν τὰ νερὰ τοῦ καταγάλανου Ὠκεανοῦ καὶ τοῦ ἀπέραντου Πόντου.
Καὶ σὰν οἱ τρεῖς Ἑκατόγχειρες πέταξαν τὰ βράχια στοὺς Τιτᾶνες ποὺ τοὺς καταπλάκωσαν, τὸτε τέλειωσε ἡ μάχη ποὺ τάραξε τὴν πλάση ὃλη…
Καὶ ἦταν μεγάλη ἡ νίκη αὐτὴ τῶν Ὀλύμπιων καὶ πολύνεκρη, γι’αὐτοὺς ποὺ ἀντιτάχθηκαν στὴν ἐξουσία τοῦ Δία· καὶ ἒγινε αὐτός, ὁ μοναδικὸς κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος.
Ἒκτοτε, γαλήνη ἀπλώθηκε κάτω ἀπὸ τὴν δίκαιη ἐξουσία τῶν Ὀλύμπιων, καὶ ἦρθε καὶ ἂλλος θεὸς μετὰ, ποὺ δὲν πολέμησε ὁ ἲδιος γιὰ νὰ βασιλεύσῃ, ἀλλὰ οἱ ἂνθρωποι· καὶ μόνο τῶν ἀνθρώπων οἱ ἐνέργειες ἀνατάραζαν πιὰ τὸ ἣσυχο βουνό…
Αθηνά, αρ. φύλ. 1902, 28.08.1852
«Ἐκ Λαμίας μᾶς γράφουν, ὅτι ὁ Νομάρχης ἀνεκάλυψε τερατώδεις ὀδόντας, ἀπολελιθωμένους, εἰς τὴν κορυφὴν ὑψηλοῦ τινος ὄρους, Ὄρθρυς ὀνομαζομένου. Οἱ ὀδόντες οὗτοι μετακομισθέντες εἰς τὸ Νομαρχικὸν κατάστημα ἤδη, ἀνήκουσι, κατὰ τὴν ὁμολογίαν τοῦ Νομάρχου, εἰς ἀρχαῖα θηρία, τὰ ὁποῖα οἱ γεωλόγοι ὀνομάζουσι παλαιοθηρία ἢ μαστόδοντα, ὡς ἐκ τοῦ σχήματος τοῦ ἄκρου τῶν ὀδόντων. Εἷς ἐξ αὐτῶν τῶν ὀδόντων πρέπει νὰ ζυγίζῃ πλέον τῶν τεσσάρων ὀκάδων (σμ. πάνω ἀπὸ 11 κιλὰ ), ἑπομένως ὁ ὄγκος τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ σώματος τῶν θηρίων τούτων, τὰ ὁποῖα ἔζων εἰς Φθιώτιδα πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Δευκαλίωνος, θὰ ἦτο, τίς οἶδε, πόσον μέγας. Ἰδοὺ ὕλη γεωλογικῆς ἐρεύνης, ἀξία τῆς σπουδῆς τῶν φυσικοϊστορικῶν».
ΠΡΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
Περὶ ἀνακαλύψεως ἀπολιθωμένου Δράκοντος.
Ἐπισκεφθεὶς κατὰ τὴν ἐπιστροφήν μου ἐκ τοῦ χωρίου Γλύφας τὸ ἀρχαῖον κυκλωπικὸν φρούριον τῆς Κρεμαστῆς Λαρίσσης, ὅπερ κατὰ τὴν γνώμην τῶν ἀρχαίων ποιητῶν καὶ ἱστοριογράφων ἦτον ἕδρα τῆς ἐπικρατείας τοῦ Ἀχιλλέως, ἀνεκάλυψα μεταξὺ τῶν πεπτωκότων λίθων τοῦ ἀσύλου τοῦ φρουρίου, δράκοντα ἀπολιθωμένον, ἤτοι ὄφιν ἐκ τοῦ γένους τῶν (Βόας Costrutor) τῶν Εὐρωπαίων.
Ὁ ὄφις οὗτος ἀπελιθώθη, καθόσον δύναμαι νὰ συμπεράνω εἰς μεταγενέστερον κατακλυσμὸν τοῦ τῶν Παλαιοθηρίων, καθότι, ἐκτὸς τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν δύο τρίτων τοῦ μήκους τοῦ ἑαυτόῦ σώματος διετηρήθη τὸ κυλινδροειδὲς σχῆμά του.
Ὑπάρχουσι δὲ ἐντὸς τῆς δεξιᾶς παρειᾶς τῆς κοιλίας τοῦ πελωρίου τούτου ὄφεως ὄργανά τινα συμπεφυμένα ἐπιμήκη καὶ σηριγγώδη, τὰ ὁποῖα εἶναι ἢ μέρος τοῦ πεπτικοῦ σωλῆνος, ἢ τὰ αἱματοφόρα ἀγγεῖα τοῦ ὄφεως, τὸ τελευταῖον συμπέρασμα μοὶ φαίνεται πιθανώτερον, ὡς ἐκ τῆς ἀνατομικῆς χώρας τῶν ὀργάνων καὶ τῆς διατηρήσεως αὐτῶν.
Εἶπον ἀνωτέρω, ὅτι ὁ ὄφις οὗτος ἀπελιθώθη εἰς κατακλυσμὸν μεταγενέστερον τοῦ τῶν παλαιοθηρίων. Ἡ γνώμη αὕτη ὑποστηρίζεται ἐκ τοῦ, ὅτι ἅπασα ἡ ἐξωτερικὴ ἐπιφάνεια τοῦ ὄφεως ὑπάρχει περικεκαλυμμένη ἀπὸ σταλακτίτας, δεικνύοντας ὅτι, ὅτε τὰ ὕδατα ἐκάλυψαν τὰ ὄρη καὶ τὰ πεδία τῆς Θεσσαλίας, ὁ ὄφις εὑρίσκετο ἐντὸς σπηλαίου, τὸ ὁποῖον ἦτο τὸ καταφύγιον αὐτοῦ, ὅπου πνιγεὶς ἐκ τῆς πλημμύρας ἐκαλύφθη ὑπὸ τῶν σταλακτιτῶν τοῦ σπηλαίου, ἀποσυρθέντων τῶν ὑδάτων. Τοῦτο δεικνύει καὶ ἡ ὕψωσις τῆς κεφαλῆς τοῦ ὄφεως, ὅστις πνιγόμενος, ἐπροσπάθει νὰ σωθῇ ὑψώνων πρὸς τὰ ἄνω τὴν κεφαλήν.… […]…
Παρακαλῶ λοιπὸν καὶ αὖθις τὸ Ὑπουργεῖον, νὰ διατάξῃ τὴν δημοσίευσιν ἀμφοτέρων τῶν ἀνακαλύψεων διὰ τῆς γαλλιστὶ ἐκδιδομένης ἐν Ἀθήναις ἐφημερίδος, ὁ Ἀθηναϊκὸς Παρατηρητής, διὰ νὰ λάβωσι γνῶσιν αὐτῶν οἱ γεωλόγοι τῆς Εὐρώπης εἰς οὓς ἀνήκει νὰ κρίνωσι περὶ αὐτῶν.
Ἐν Λαμίᾳ τῇ 6 8βρίου 1852.
Ὁ Νομάρχης Φθιωτιδοφωκίδος, Ζυγομαλᾶς».
Αθήνα, αρ. φύλ. 1928, 21.11.1852
«Ὁ ἰσόβιος Γραμματεὺς τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας τῶν ὡραίων τεχνῶν Κ. Ραοὺλ Ροσιὲτ ἀνήγγειλεν εἰς μίαν τῶν τελευταίων συνεδριάσεων τῆς Ἀκαδημίας τῶν ἐπιστημῶν τὰς ἐν Φθιώτιδι γενομένας γεωλογικὰς ἀνακαλύψεις τοῦ Κ. Α. Ζυγομαλᾶ. Ἡ οὐσιώδης αὕτη ἀνακάλυψις τοῦ πρώην Νομάρχου Φθιώτιδος διήγειρεν ἐπὶ τοσοῦτον τὴν προσοχὴν τῆς Ἀκαδημίας, ὥστε αὕτη ἀμέσως διώρισεν εἰδικὴν ἐπιτροπήν, ὅπως ἐνασχοληθῇ ἐπὶ τῶν ἀνακαλύψεων τούτων, περὶ τῶν ὁποίων ἔμελλε νὰ διαλάβῃ καὶ εἰς τὰ ἐβδομαδιαῖα πρακτικὰ τῆς συνεδριάσεως».
Ἂφησε θύματα ἡ μάχη τῶν θεῶν… Ἡ γῆ ταρακουνήθηκε συθέμελα, φωτιὰ ξεπήδησε καὶ κατέκαψε, ἒβρασε ὁ Ὠκεανὸς, ἀνυψώθηκε· καὶ τὰ βαριὰ βήματα τῶν θεῶν ἂφησαν σημάδια στὴν ἀφράτη γῆ…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου