Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, καταστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε, λύνονται με δύο τρόπους, εάν δεν αποφασίσουν λαοί και πολιτικοί να συναισθανθούν το μέγεθος της ευθύνης τους...
Περνάει ο καιρός άσκοπα, χωρίς να δίνεται λύση, αλλ’ ούτε και προοπτική για την έξοδο από την κρίση. Την οποία ο υπογραφόμενος άπειρες φορές έχει εντοπίσει όχι μόνον στον οικονομικό τομέα, αλλά κυρίως στην απουσία κράτους με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συναγωνίζονται σε λαϊκισμό, χωρίς να γίνονται πιστευτές οι εξαγγελίες τους, γεγονός που αποτυπώνεται στις επανειλημμένες δημοσκοπήσεις. Αντί δε, η διαπιστούμενη έλλειψη εμπιστοσύνης, να συνεφέρει τους πολιτικούς και να σοβαρευθούν, αυξάνει απεναντίας την τάση επικοινωνιακών τεχνασμάτων, προς παραπλάνηση του λαού ουσιαστικώς. Και τούτο διότι μού είναι αδύνατο να δεχθώ πως υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι πιστεύουν αυτά που λένε.
Με ευθύνη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, η ελληνική οικονομία χάνει μέρα με τη μέρα την εμπιστοσύνη των αγορών, με αποτέλεσμα η χώρα να κινδυνεύει να μπει σε νέο κύκλο αποσταθεροποίησης.
Στην Ισπανία και Πορτογαλία, Ιταλία και Κύπρο βρήκαν τρόπους να συμφωνήσουν τα κόμματα μεταξύ τους σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, και δείχνει θετικά σημάδια η οικονομία τους.
Στην Ελλάδα αποκλείεται να συμβεί αυτό, διότι ο «τρισκατάρατος» παλαιοκομματισμός, αντί να εξοβελισθεί με την πάροδο των χρόνων και τον παραδειγματισμό από τα παθήματα ολόκληρων δεκαετιών, επανέρχεται με το χειρότερο πρόσωπό του. Οι Μαυρογυαλούροι του παρελθόντος ωχριούν εμπρός στους τωρινούς. Έφθασε μάλιστα ο κ. Δημαράς, που μπορεί να μην έχει μεν μεγάλη πολιτική βαρύτητα, αλλά για την εντιμότητά του ουδείς αμφιβάλλει, να υπενθυμίσει τον εξοστρακισμό που υφίσταντο οι συκοφάντες στην αρχαία Αθήνα.
Υπήρξαν, κατά την συζήτηση περί ψήφου εμπιστοσύνης προ ημερών, προτάσεις για συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας (από τους κ.κ. Λυκούδη, Μωραΐτη, Σηφουνάκη, Κουίκ), τις οποίες συμπύκνωσε ο κ. Κρεμαστινός, προτείνοντας από το βήμα της Βουλής, συγκρότηση κυβέρνηση εθνικής ενότητας, σε περίπτωση που η κυβέρνηση δεν μπορέσει να εξασφαλίσει του 180 βουλευτές που απαιτούνται για την εκλογή Προέδρου Δημορκατίας.
«Μία τέτοια κυβέρνηση θα καταστήσει τη χώρα ισχυρότερη στη διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του χρέους. Με μεγάλη επιμήκυνση; Ό,τι είναι το καλύτερο. Με πάγωμα του χρέους; Με πάγωμα του χρέους. Με διαγραφή του χρέους; Ό,τι είναι το καλύτερο για τη χώρα. Μόνο μία τέτοια κυβέρνηση μπορεί να διεκδικήσει με μεγάλη επιτυχία έναν τέτοιο στόχο» δήλωσε ο κ. Κρεμαστινός.
Είναι αναμφισβήτητο, πως οικειοθελώς οι πολιτικοί μας δεν πρόκειται να αγωνισθούν ενωμένοι για παράκαμψη των προβλημάτων μας. Το έχει αποδείξει περιτράνως η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους. Διψασμένοι για την εξουσία, άλλοι για να την διατηρήσουν, άλλοι για την κατακτήσουν, έχουν στραμμένη προς τα εκεί την προσοχή και τις δραστηριότητές τους.
Ούτε εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, που προβλέπει τρόπο συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας, όταν η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο, είναι πιθανό να γίνει. Παραλλήλως, εμείς, οι τυπικώς πολίτες, δε καταλάβαμε φαίνεται πόσο δραματική είναι η κατάσταση και συμπεριφερόμαστε χειρότερα και από πριν. Όχι μόνον ο καθένας για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για τον άλλον, αλλά και σε βάρος του άλλου.
Ο «σώζων εαυτόν σωθήτω». Λησμονήσαμε όμως, ότι δεν είμαστε Ροβινσώνες, αλλά μέλη μιας κοινωνίας. Η δε δική μας σωτηρία, εξαρτάται από την σωτηρία όλης της κοινωνίας. Ο καθένας μόνος του, μπορεί να σωθεί βεβαίως φεύγοντας από τον τόπο. Στην Ευρώπη και αλλού, μπορούν να σταδιοδρομήσουν κάποιοι πτυχιούχοι θετικών επιστημών ή εξειδικευμένοι εργάτες. Όσοι άλλοι έφυγαν, ή γύρισαν πίσω, ή ζουν σε καθεστώς «γκασταρμπάιτερ». Τα εκατομμύρια των Ελλήνων που μένουν στον τόπο τους;
Γνωρίζω ότι είναι δυσάρεστο, αλλά οφείλω να το πω. Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, καταστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε (και με καθημερινή χειροτέρευση των πραγμάτων, επειδή εξαντλήσαμε τα «ασημικά της γιαγιάς»), λύνονται με δύο τρόπους, εάν δεν αποφασίσουν λαοί και πολιτικοί να συναισθανθούν το μέγεθος της ευθύνης τους: Ή με καταστροφή μετά από πόλεμο, ή με πλήρη καταστροφή για οικονομικούς λόγους. Για να ξαναρχίσει η κοινωνία από την αρχή, όπως επανήρχιζε η ζωή στις επανειλημμένες γεωλογικές ανακατατάξεις.
Υπάρχει βεβαίως και η σύσταση του Ηρακλείτου: «Άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν» («Κρεμάστε όλους τους ώριμους πολιτικούς, και δώστε την εξουσία στα παιδιά», ως τα μόνα μη διεφθαρμένα). Αντί για κρεμάλες στην εποχή μας, έχουμε την ψήφο. Θα στείλουμε τους λαϊκιστές στα σπίτια τους; Αμφιβάλλω.
Ο Μακεδών
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου