«Πλησιάζαμε στο Ουσάκ. Η φήμη του ερχομού μας είχε προηγηθή. Ανδρες, γυναικόπαιδα καί γέροι μας περίμεναν… και μόλις
ζυγώσαμε χύμηξαν εναντίον μας σάν κοράκια. Άρχισαν να μας χτυπούν μέ ξύλα, μέ πέτρες, μέ σίδερα, μέ κεραμίδια. Μας πετούσαν παλιά τσουκάλια, ότι άχρηστο είχαν, φτάνει νά ήταν βαρύ καί νά μας προξενούσε πόνο.
Ήσαν καί κάτι παλιόπαιδα, οπλισμένα μέ σουγιάδες. Έπεφταν επάνω μας καί κομμάτιαζαν τίς σάρκες μας. Κι” όλοι διασκέδαζαν τρομερά με τίς «κουμπότρυπες», πού μας άνοιγαν οι μικροί καννίβαλοι… Θυμήθηκα πόσες φορές είχα δώσει το συσσίτιό μου σέ Τουρκόπουλα- τριγύριζαν τήν ώρα τής διανομής τούς λόχους κι” έφευγαν μέ τά τσουκάλια γεμάτα. Θυμήθηκα πόσο βοηθούσεν ό Στρατός μας τούς Τούρκους χωριάτες…
Οί συνοδοί μας έβλεπαν τό άγριο ξυλοκόπημα καί γελούσαν μέ τήν καρδιά τους. Είχαν βαρεθή νά μάς δέρνουν καί παρώτρυναν τούς άλλους νά μάς χτυπούν αλύπητα…
Οί Τούρκοι γιά νά μάς βασανίσουν ακόμη περισσότερο, μάς υπέβαλλαν στό έξης μαρτύριον: Έφερναν έξω άπό τά συρματοπλέγματα κουβάδες γεμάτους νερό καί τούς άδειαζαν χάμω, μπροστά στά μάτια μας. Τούς παρακαλούσαμε, τούς ικετεύαμε νά μάς δώσουν λιγάκι νά βρέξουμε τά χείλη μας… Εκείνοι, όμως εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν μέ τήν αγωνία μας…
Ήταν ή ώρα δύο τ” απόγευμα τής 22ας Αυγούστου, όταν είδα ενα απαίσιο θέαμα, πού ποτέ δέν θά μπορέσω νά τό ξεχάσω: Πολλοί αιχμάλωτοι, ξετρελλαμένοι άπό τήν δίψα είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στ” αποχωρητήρια κι έπιναν βρωμόνερα… Ποτέ δέν θά μπορούσα να φαντασθώ, ότι ή απόγνωσις μπορεί να σπρώξη τόν άνθρωπο σέ τέτοιο φρικτό σημείον… Οί Τούρκοι σκοποί παρακολουθούσαν τήν οικτρά κατάσταση τών αιχμαλώτων καί γελούσαν.»
ΥΓ. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΝ: Ο παππούς μου δεν πιάστηκε αιχμάλωτος... Ήταν ή 4 ή 7 ετών.... Δεν ενθυμούμαι... Γεννήθηκα 27 Αυγούστου.... 27 Αυγούστου τους έκαιγαν και είχαν βγει λιμάνι να τους πάρουν τα καράβια.... Θυμάμαι μου έλεγε κάθε φορά στα γενέθλια μου, την ώρα που με αγκάλιαζε και συγχρόνως έκλαιγε και με έσπρωχνε μακρυά με μένος...
"Ήμασταν στο λιμάνι και περιμέναμε... Πίσω το Αϊβαλί καιγόταν.... Τα σπίτια μας.... Σε μας τα παιδιά είχαν κρύψει ο,τι θεωρούσαν πολύτιμο.... Μέχρι και στις κορδέλες των κοριτσιών υπήρχαν χρυσαφικά... Κάναμε το Σταυρό μας να μη μας πάρουν είδηση.... Αν κάποιον το καταλάβαιναν τον έπαιρναν παράμερα... Όλη την οικογένεια... Τους έσφαζαν... Δε μας άφηναν να φύγουμε... Μας πυρπολούσαν.... Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό.... λυπητερό, αλλά συνάμα πιο όμορφο από ένα πλοίο να φλέγεται στη μέση της θαλάσσης...."
Από τη Σμύρνη κατέληξε Κωνσταντινούπολη (άλλες μαγικές ιστορίες εκεί... για ψάρια μισοψημένα στο συντριβάνι) .... από εκεί Αίγυπτο και ταξίδιαν στα Ιεροσόλυμα (κι άλλες ιστορίες αξέχαστες εδώ... για αγκαθωτούς θάμνους τριανταφυλλιάς και τα ρούχα του Ιησού...) ... Τελος Αθήνα όπου πείνασε.... κι από οδοντοτεχνίτης "κατέληξε" χασάπης στη Βαρβάκειο....
Έχω ιστορίες κι από άλλους προγόνους.... Για όσους ακόμη με θεωρούν πλαστό και Μη Πατριώτη...
ζυγώσαμε χύμηξαν εναντίον μας σάν κοράκια. Άρχισαν να μας χτυπούν μέ ξύλα, μέ πέτρες, μέ σίδερα, μέ κεραμίδια. Μας πετούσαν παλιά τσουκάλια, ότι άχρηστο είχαν, φτάνει νά ήταν βαρύ καί νά μας προξενούσε πόνο.
Ήσαν καί κάτι παλιόπαιδα, οπλισμένα μέ σουγιάδες. Έπεφταν επάνω μας καί κομμάτιαζαν τίς σάρκες μας. Κι” όλοι διασκέδαζαν τρομερά με τίς «κουμπότρυπες», πού μας άνοιγαν οι μικροί καννίβαλοι… Θυμήθηκα πόσες φορές είχα δώσει το συσσίτιό μου σέ Τουρκόπουλα- τριγύριζαν τήν ώρα τής διανομής τούς λόχους κι” έφευγαν μέ τά τσουκάλια γεμάτα. Θυμήθηκα πόσο βοηθούσεν ό Στρατός μας τούς Τούρκους χωριάτες…
Οί συνοδοί μας έβλεπαν τό άγριο ξυλοκόπημα καί γελούσαν μέ τήν καρδιά τους. Είχαν βαρεθή νά μάς δέρνουν καί παρώτρυναν τούς άλλους νά μάς χτυπούν αλύπητα…
Οί Τούρκοι γιά νά μάς βασανίσουν ακόμη περισσότερο, μάς υπέβαλλαν στό έξης μαρτύριον: Έφερναν έξω άπό τά συρματοπλέγματα κουβάδες γεμάτους νερό καί τούς άδειαζαν χάμω, μπροστά στά μάτια μας. Τούς παρακαλούσαμε, τούς ικετεύαμε νά μάς δώσουν λιγάκι νά βρέξουμε τά χείλη μας… Εκείνοι, όμως εξακολουθούσαν να διασκεδάζουν μέ τήν αγωνία μας…
Ήταν ή ώρα δύο τ” απόγευμα τής 22ας Αυγούστου, όταν είδα ενα απαίσιο θέαμα, πού ποτέ δέν θά μπορέσω νά τό ξεχάσω: Πολλοί αιχμάλωτοι, ξετρελλαμένοι άπό τήν δίψα είχαν πέσει μπρούμυτα μέσα στ” αποχωρητήρια κι έπιναν βρωμόνερα… Ποτέ δέν θά μπορούσα να φαντασθώ, ότι ή απόγνωσις μπορεί να σπρώξη τόν άνθρωπο σέ τέτοιο φρικτό σημείον… Οί Τούρκοι σκοποί παρακολουθούσαν τήν οικτρά κατάσταση τών αιχμαλώτων καί γελούσαν.»
Αιχμάλωτοι των Τούρκων, Χρήστου Σπανομανώλη
ΥΓ. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΝ: Ο παππούς μου δεν πιάστηκε αιχμάλωτος... Ήταν ή 4 ή 7 ετών.... Δεν ενθυμούμαι... Γεννήθηκα 27 Αυγούστου.... 27 Αυγούστου τους έκαιγαν και είχαν βγει λιμάνι να τους πάρουν τα καράβια.... Θυμάμαι μου έλεγε κάθε φορά στα γενέθλια μου, την ώρα που με αγκάλιαζε και συγχρόνως έκλαιγε και με έσπρωχνε μακρυά με μένος...
"Ήμασταν στο λιμάνι και περιμέναμε... Πίσω το Αϊβαλί καιγόταν.... Τα σπίτια μας.... Σε μας τα παιδιά είχαν κρύψει ο,τι θεωρούσαν πολύτιμο.... Μέχρι και στις κορδέλες των κοριτσιών υπήρχαν χρυσαφικά... Κάναμε το Σταυρό μας να μη μας πάρουν είδηση.... Αν κάποιον το καταλάβαιναν τον έπαιρναν παράμερα... Όλη την οικογένεια... Τους έσφαζαν... Δε μας άφηναν να φύγουμε... Μας πυρπολούσαν.... Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό.... λυπητερό, αλλά συνάμα πιο όμορφο από ένα πλοίο να φλέγεται στη μέση της θαλάσσης...."
" Αντώνιος Μπερτζομπίτης - Σμυρνιός"
Από τη Σμύρνη κατέληξε Κωνσταντινούπολη (άλλες μαγικές ιστορίες εκεί... για ψάρια μισοψημένα στο συντριβάνι) .... από εκεί Αίγυπτο και ταξίδιαν στα Ιεροσόλυμα (κι άλλες ιστορίες αξέχαστες εδώ... για αγκαθωτούς θάμνους τριανταφυλλιάς και τα ρούχα του Ιησού...) ... Τελος Αθήνα όπου πείνασε.... κι από οδοντοτεχνίτης "κατέληξε" χασάπης στη Βαρβάκειο....
Έχω ιστορίες κι από άλλους προγόνους.... Για όσους ακόμη με θεωρούν πλαστό και Μη Πατριώτη...
*******************
*******************
loading...
Τα περισσότερα άρθρα είναι αναδημοσιεύσεις που αξίζει να διαβαστούν επειδή κατά τη γνώμη μας ακόμα και μέσα σε κάποιο ψέμα κρύβεται πάντα μια αλήθεια. Στόχος είναι μέσα από την πολύπλευρη ενημέρωση να αποκαλυφθεί. Ή κρίση είναι πάντα δική σας.
*******************
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου