Οι Άγιοι Τόποι. Χάρτης του 1759 ("Terra Sancta sive Palæstina").
Διαβάστε τις μέχρι τούδε ανευρεθείσες 154 Ελληνικές πόλεις της Παλαιστίνης, κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, η οποία περιλάμβανε τα σημερινά κράτη Ισραήλ, Ιορδανία, Λίβανο και Συρία, σύμφωνα με χάρτη του κ. Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου, Καθηγητή της Ιστορίας της Επιστήμης!..
Η Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού.
Χάρτης του κ. Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου, Καθηγητή της Ιστορίας της Επιστήμης, ο οποίος έγινε ειδικά για το έργο μας: "Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός".
ΟΙ 154 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Κατωτέρω παραθέτουμε έναν αλφαβητικό πίνακα του κ. Κων/νου Γεωργακόπουλου, Καθηγητή της Ιστορίας της Επιστήμης, ο οποίος εμφανίζει τις μέχρι τούδε ανευρεθείσες 154 Ελληνικές πόλεις της Παλαιστίνης, κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, η οποία περιλάμβανε τα σημερινά κράτη Ισραήλ, Ιορδανία, Λίβανο και Συρία.
Περιττό να πούμε ότι τις πόλεις αυτές μνημονεύουν πάρα πολλοί αρχαίοι Έλληνες, Λατίνοι και Ιουδαίοι ιστορικοί και συγγραφείς, όπως για παράδειγμα ο Ηρόδοτος, ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Πλούταρχος, ο Παυσανίας, ο Στοβαίος, ο Βιργίλιος , ο Ιώσηπος και άλλοι.
Ο πίνακας έχει ως ακολούθως:
1. Αβέλα Βαταναίας
2. Αβίλη (Ιορδάνης)
3. Αβίλη (Φοινίκη)
4. Αγκάλη
5. Άδρα
6. Άδουρα (Ιδουμαία)
7. Άζωτος (Ashdod: Πεντάπολις Φιλισταίων)
8. Αιαλών
9. Αιλία (Eyiat)
10. Αινών (Σαμάρεια)
11. Αίρη (Πεντάπολις Φιλισταίων)
12. Άκη
13. Ακκαρών (Πεντάπολις Φιλισταίων)
14. Ακράβατα
15. Αμάθη
16. Αμαθούς (Ιουδαία)
17. Ανθηδών (πλ. Γάζα)
18. Αντιόχεια η προ Ίππου (πλ. Τιβεριάς)
19. Αντιόχεια (Γέρασα)
20. Αντιπατρίς (Ιουδαία, ΒΔ Ιόππης)
21. Απολλωνία (μετ. Ιόππης-Καισαρείας )
22. Άραδος (εκβ. Ελευθέρου /ομοσπονδία: Τύρος, Σιδών, Άραδος)
23. Άρβηλα (Γαλιλαία)
24. Αρέθουσα (Ιδουμαία)
25. Αρέθουσα (Ιουδαία)
26. Αρεόπολις (επί Αρνώνος)
27. Αρίνδηλα (Ιτουραία)
28. Άρκη (Φοιν)
29. Αρχελαϊς (Ιουδαία)
30. Αρχελαίς (μετ. Ιεριχούς-Σκυθοπόλεως / Πτολεμαίος / Δ. Ιουδαία)
31. Ασκαλών (Asguelon /ΒΔ Γάζας)
32. Άστυρα
33. Βαιταρρούς
34. Βαλανέαι (: Λευκάς)
35. Βάλδας (Φοιν.)
36. Βάσηρα (Φοιν.)
37. Βηθανία (Δεκάπολις)
38. Βερενίκη – Πέλλα
39. Βόστρα
40. Βότρυς (Φοιν Β. Βύβλος .)
41. Bουκόλων πόλις
42. Γάβα (Ιουδαία / Α. Καισάρειας )
43. Γάβαλα (Φοιν.)
44. Γάδαρα (Δεκάπολις)
45. Γάδαρα (Ιουδαία /ΝΑ Ιόππης)
46. Γάδωρα (Δεκάπολις)
47. Γάζα (Φιλιστ. /τέως Καδύτις)
48. Γαζαίων Λιμήν (Επ. Nazle)
49. Γάζωρος
50. Γέθη (Φιλιστ. Tel – Es - Safi)
51. Γέραρα (Φιλιστ. / έδρα βασιλέων)
52. Γέρασα (Πολύβιος/30χιλ. β. Αman)
53. Γιγγλυμώτη (Φοιν)
54. Γίππα (ή Γίττα ;)
55. Γάαρα
56. Γυναικόσπολις
57. Δάβειρα (Γαλιλ. Τ. Φιλωτέρεια)
58. Δαμασκός (Δεκάπολις)
59. Δημητριάς (Ν. λίμνης Γεννησαρέτ)
60. Δίον (Δεκάπολις / Husn)
61. Διόσπολις (τ. Λύδδα / ΝΑ Ιόππης)
62. Δίφροι (Φοιν)
63. Δώρος (Φοιν.)
64. Έβοδα
65. Εκρών (Φιλιστ)
66. Ελαία (Φοιν. Μετ. Τύρου –Σιδώνος)
67. Ελευθερόπολις (μετ. Ιεροσόλυμα –Ασκαλόν)
68. Ελούσα (πλ. Αραβίας)
69. Έμεσα (Φοιν.)
70. Έμμαθα
71. Εσεβών
72. Επτάπηγον (Ettarga / B. λίμνης Γεννησαρέτ)
73. Ζόρα
74. Ηλιούπολις (Δεκάπολις)
75. Θήβαι
76. Θήνα (Σαμάρεια )
77. Ιάμνεια (Φιλιστ. Μετ. Αζωτη-Ιόππης/5 χιλ. ακτή / Iebna)
78. Ιεριχός (-ώς)
79. Ιήνυσας (λιμήν /Ηρόδοτος/ μετ. Γάζας –Αιγυπτ. συνόρων)
80. Ίμυρα
81. Ίνα (Δεκάπολις)
82. Ιόππη (Yafa)
83. Ιουλιάς (Βηθσαϊδά)
84. Ιππόνη (Δεκάπολις)
85. Ίππος (Δεκάπολις / πα. Γαλιλαία)
86. Ιτύκη
87. Ιωτάπατα (Γαλιλαία)
88. Κάδυτις (πλ. Θαλάσσης > Γάζα > Ιεροσόλυμα)
89. Καισάρεια (μετ. Ιόππης –Τύρου /τ. Στρατωνίς)
90. Καισάρεια η Φιλίππου (πηγές Ιορδάνου / τ. Πανιάς)
91. Κάναθα
92. Καναλά (Δεκάπολις)
93. Καπιτωλιάς
94. Κάρνη (= Κάρνιον /Φοιν.)
95. Κορεαί (Β. Ιουδαία, δεξ. Παραποτ. Ιορδάνου .Β. Ιεριχούς / Kurana)
96. Κροκοδείλων πόλις
97. Κρομμύων πόλις (πλ. Ασκαλών)
98. Λάρισα (Ιδουμαία)
99. Λαχίς
100. Λεοντόπολις (Φοιν. / μετ. Βηρυτ. – Σιδώνος)
101. Λήγιον (Leggio, πλ. Θαβώρ / 15 χιλ. Ναζαρέτ)
102. Λίσα
103. Λύδδα (Σαμάρεια (< Διόσπολις)
104. Μάζαινα
105. Μάμυις
106. Μαριαμμία (Φοιν)
107. Μάρμη
108. Μάρσιππος (Φοιν)
109. Μαρσύα (Μάρισα).
110. Μαχαιρούς (Ιουδαία / Mukawir / 60 σταδ. Ν. Θαλ.)
111. Μέδεβα
112. Νάζαρα (Ναζαρέτ / El Nazira)
113. Νεάπολις ( Nablus / Σαμάρεια)
114. Νέσσοινα
115. Νικόπολις (Emaus)
116. Νίειβις (Περαία, πλ. Τίγρητος)
117. Νόμβα (Ιουδαία)
118. Πανεάς (= Πάνειον /Φοιν)
119. Πάφανα (Δεκάπολις)
120. Πέλλα (Δεκάπολις)
121. Περιστερή (Φοιν)
122. Πέτρα (Περαία, πλ. Ιορδάνου)
123. Πέτρα (Ιδουμαία, πλ. Αραβίας)
124. Πηγαί
125. Πλάτανος (Φοιν.)
126. Πορφυρών (Φοιν,)
127. Πτολεμαίς (τ. Άκκα)
128. Πύργος Στράτωνος ( > Καισάρεια)
129. Ραφάνεια
130. Ραφία
131. Σαμουλίς
132. Σάρηπτα
133. Σεβάστεια (<Σαμάρεια / όρος Somer = Σαμάρειον)
134. Σέκελλα
135. Σελεύκεια (τ. Άβιλα /Περαία / Ιδρ. Σέλευκος Νικ.)
136. Σεπφωρίς (Γαλιλαία /Sefuri / Δοκαισάρεια)
137. Σίκυμα (Σαμάρεια)
138. Σκυθόπολις (Beth – Shan /Δεκάπολις / 600 σταδ. Ιεροσόλυμα, αρ. Ιορδάνου)
139. Σόανα (Δεκάπολις)
140. Συκαμίνων (Φοιν)
141. Σύναγγος (Φοιν.)
142. Σώζουσα
143. Τάβαι (Περαία)
144. Ταριχέαι (- εία) (Ιουδαία /Λίμνη Γεννησαρέτ)
145. Τιβεριάς (Tiberiya /Γαλιλαία)
146. Τύρος
147. Φαινά
148. Φάραθος (Γαλιλαία)
149. Φασαηλίς (Ιουδαία)
150. Φιλαδέλφεια (Δεκάπολις)
151. Φιλωτέρεια (Ν. λίμνης Γεννησαρέτ)
152. Χάλκη
153. Χαλκίς (Ιδουμαία)
154. Χαράκμωβα (Μουβουχάραξ).
Παλαιστίνη 1981 - 2014
1881: Η πρώτη μαζική μετανάστευση εβραίων στους Αγίους Τόπους, κυρίως από τη Ρωσία και την Υεμένη.
1896: Δημοσιεύεται το «Der Judenstaat» («Το κράτος των Εβραίων»), η «βίβλος» του σιωνισμού, από τον βιεννέζο δημοσιογράφο Τέοντορ Χερτζλ.
1897: Γίνεται το πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο στη Βασιλεία.
1916: Υπογράφεται η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς - Πικό, προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής.
1917: Ενώ οι Άραβες νικούν τους Οθωμανούς και ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Μπάλφουρ, υπογράφει τη διακήρυξη που φέρει τ' όνομά του, και υπόσχεται στους σιωνιστές μια πατρίδα στην Παλαιστίνη. Παρ' όλ' αυτά, τον επόμενο χρόνο η Αγγλία καταλαμβάνει την περιοχή.
1920: Βάσει της Συνθήκης των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919), η Μεγάλη Βρετανία αναλαμβάνει τη διοίκηση του σημερινού Ισραήλ, ξεπουλώντας τους Άραβες συμμάχους της. Την ίδια περίοδο ξαναρχίζει η εντατική μετανάστευση και ιδρύεται η πρώτη σιωνιστική ένοπλη ομάδα αυτοπροστασίας («Χαγκάνα»). Μετά την εμφάνισης της «Χαγκάνα», οι Βρετανοί τονίζουν ότι δεν επιδιώκουν να μετατρέψουν ολόκληρη την Παλαιστίνη σε εθνική εστία των Εβραίων, θέτουν τις προϋποθέσεις για τη συγκρότηση νομοθετικού συμβουλίου (αποτελούμενο από Άραβες και Εβραίους) και εξαγγέλλουν ότι στο εξής κριτήριο για την εισροή εβραίων μεταναστών θα είναι η ικανότητα απορρόφησής τους από την παλαιστινιακή οικονομία. Τελικά, όμως, το συμβούλιο δεν δημιουργείται, λόγω αντιδράσεων και από τις δύο πλευρές.
1929: Καθώς η συνεχής έλευση Εβραίων αλλοιώνει τα πληθυσμιακά χαρακτηριστικά, οι Άραβες εξεγείρονται και σκοτώνουν 130 άτομα. Το Λονδίνο συνιστά τον περιορισμό της ανάπτυξης της εβραϊκής εθνικής εστίας και ανακοινώνει νέους περιορισμούς σχετικά με τη μετανάστευση των Εβραίων και την αγορά γαιών από τη σιωνιστική κίνηση. Οι αντιδράσεις, όμως, αναγκάζουν τη Μεγάλη Βρετανία να παραιτηθεί από την προσπάθεια. Έτσι οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ως 1936, όποτε ξεσπούν κανονικές ένοπλες μάχες μεταξύ Αράβων και Εβραίων με βρετανική ανοχή.
1937: Ενώ ο ξεσηκωμός των παλαιστινίων βρίσκεται σε εξέλιξη, η Μεγάλη Βρετανία ανακοινώνει σχέδιο «μοιράσματος» των Αγίων Τόπων μεταξύ Εβραίων και Αράβων. Όλο και μεγαλύτερος αριθμός εβραίων συρρέει στην Παλαιστίνη, λόγω των διωγμών από τους Ναζί.
1944: Η εβραϊκή οργάνωση «Ιργκούν», με επικεφλής τον κατοπινό ισραηλινό πρωθυπουργό Μενεχέμ Μπέγκιν, κηρύσσει τον πόλεμο στους Βρετανούς.
1947: Αποφασίζεται από τον ΟΗΕ η διαίρεση της Παλαιστίνης (Εβραϊκό Κράτος 55%, Παλαιστινιακό Κράτος 43%, Ιερουσαλήμ διεθνής πόλη). Οι Άραβες αρνούνται και καθώς στρατεύματα συγκεντρώνονται γύρω από τους εβραϊκούς οικισμούς, ο Μπεν Γκουριόν κηρύσσει την ανεξαρτησία του Ισραήλ το 1948. Ακολουθεί ο πρώτος αραβο-ισραηλινός πόλεμος, στον οποίο οι Ισραηλινοί νικούν και περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι αναγκάζονται να γίνουν πρόσφυγες.
1956: Ο αιγύπτιος ηγέτης Νάσερ εθνικοποιεί το κανάλι του Σουέζ, με αποτέλεσμα να δεχθεί συντονισμένη επίθεση από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ. Οι ΗΠΑ, όμως, παίρνουν το μέρος της Αιγύπτου και η τριεθνής συμμαχία αναγκάζεται σε υποχώρηση. Με την παρέμβασή τους αυτή, οι ΗΠΑ κερδίζουν το ρόλο του «ρυθμιστή» της περιοχής, ρόλο που μέχρι τότε διαδραμάτιζε η Μεγάλη Βρετανία.
1967: Υπό την καθοδήγηση του Νάσερ συγκεντρώνονται αραβικά στρατεύματα στα ισραηλινά σύνορα, αλλά δέχονται αιφνιδιαστική επίθεση. Ο πόλεμος διαρκεί μόλις έξι μέρες και έχει ως αποτέλεσμα τη συντριβή των Αράβων και των υπερδιπλασιασμό των εδαφών του Ισραήλ. Ο ΟΗΕ αντιδρά εκδίδοντας το ψήφισμα 242, το οποίο προβλέπει άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου ψηφίσματος ακόμη εκκρεμεί.
1968: Η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνη, η οποία ιδρύθηκε το 1964, παρουσιάζει σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Τον επόμενο χρόνο ο αρχηγός της Φατάχ, Γιάσερ Αραφάτ, εκλέγεται αρχηγός της οργάνωσης.
1987: Ξεσπά η πρώτη Ιντιφάντα. Ιδρύεται η «Χαμάς» («Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης»), η παλαιστινική οργάνωση, που τα επόμενα χρόνια θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διαμάχη.
1993: Υπογράφεται η συμφωνία του Όσλο μεταξύ της PLO και του κράτους του Ισραήλ. Αρχιτέκτονες της συμφωνίας, οι ηγέτες των δύο μερών Γιτζάκ Ράμπιν και Γιάσερ Αραφάτ, υπό την αιγίδα του αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον. Αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και αναγνωρίζεται το δικαίωμα των παλαιστινίων να ελέγχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής.
2000: Ξεσπά η δεύτερη Ιντιφάντα.
2002: Το Ισραήλ αναγείρει τείχος κατά μήκος της Δυτικής Όχθης για να προστατεύσει τα εδάφη του από τις παλαιστινιακές επιθέσεις αυτοκτονίας.
2003: Παρουσιάζεται ο «Οδικός Χάρτης», ένα σχέδιο για τη λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, που προτάθηκε από το λεγόμενο κουαρτέτο (ΗΠΑ, Ε.Ε, ΟΗΕ, Ρωσία).
2004: Επιχείρηση «Μέρες Μετάνοιας»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, σε απάντηση της εκτόξευσης πυραύλων Κασάμ από παλαιστίνιους μαχητές κατά του Ισραήλ, με θύματα δύο παιδιά. Από την επιχείρηση των Ισραηλινών σκοτώνονται περίπου 130 Παλαιστίνιοι. Ένα μήνα αργότερα, ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Γιάσερ Αραφάτ, πεθαίνει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και τον διαδέχεται ο Μαχμούτ Αμπάς.
2005: Ισραηλινές δυνάμεις και έποικοι αποχωρούν από τη βόρεια Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος) ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, υφίσταται εγκεφαλικό επεισόδιο και τον διαδέχεται ο Εχούντ Όλμερτ.
2006: Η «Χαμάς» κερδίζει την πλειοψηφία τω εδρών στις παλαιστινιακές εκλογές.
2006: Επιχείρηση «Καλοκαιρινή Βροχή»: Οι Ισραηλινοί εισβάλουν και πάλι στη Γάζα, μετά την αιχμαλωσία ενός στρατιώτη από παλαιστίνιους μαχητές. Η ισλαμική οργάνωση Χεζμπολάχ επιτίθεται από το νότιο Λίβανο κατά του Ισραήλ, αιχμαλωτίζει δύο ισραηλινούς στρατιώτες και σκοτώνει άλλους οκτώ. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικές επιδρομές κατά του Λιβάνου και ναυτικό αποκλεισμό της χώρας.
2007: Η «Χαμάς» και η «Φατάχ» αποφασίζουν τον διαμοιρασμό της εξουσίας στα παλαιστινιακά εδάφη. Η «Χαμάς» αναλαμβάνει την εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας και εκδιώκει την «Χαμάς».
2008: Το Ισραήλ εξαπολύει αεροπορική επιδρομή στη Λωρίδα της Γάζας, με στόχο τη «Χαμάς». Τουλάχιστον 225 άτομα σκοτώνονται και 700 τραυματίζονται.
2010: Ισραηλινοί στρατιώτες πραγματοποιούν καταδρομική επιχείρηση σε πλοία που επιχειρούν να σπάσουν το ναυτικό αποκλεισμό και να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Πολλοί ακτιβιστές, κυρίως Τούρκοι, σκοτώνονται ή τραυματίζονται. 32 Έλληνες που συμμετέχουν στην αποστολή συλλαμβάνονται και θα επαναπατριστούν τρεις μέρες αργότερα. Η επίθεση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ οι Ισραηλινοί κάνουν λόγο για «πράξη αυτοάμυνας».
2011:«Χαμάς» και «Φατάχ» συμφιλιώνονται.
2012: Η μεγαλύτερη επιδρομή του Ισραήλ στην Γάζα, μετά το 2008, σε αντίποινα για τον βομβαρδισμό εδαφών του από ρουκέτες της «Χαμάς»
2014: Μετά την απαγωγή και τη δολοφονία τριών νεαρών ισραηλινών στα μέσα Ιουνίου στη Δυτική Όχθη, οι Ισραηλινοί εξαπολύουν στρατιωτική επιχείρηση με την κωδική ονομασία «Ακλόνητος Βράχος» εναντίον της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας στις 8 Ιουλίου. 1410 Παλαιστίνιοι νεκροί και 59 Ισραηλινοί (31 Ιουλίου).
Κι ένα άρθρο του Δημήτρη Καζάκη:
Ο Γιαχβέ της παλαιάς διαθήκης δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό της Καινής. Ο πρώτος είναι θεός εκδικητής κατά τα πρότυπα της ασσυριακής και περσικής ειδωλολατρικής παράδοσης.
Η αρχαιολογική σκαπάνη και όχι οι βιβλικοί μύθοι μας έχουν δώσει τελεσίδικη άποψη για το τι ήταν οι φυλές του Ισραήλ στην αρχαιότητα.
Άρπαγες και επιδρομείς πρώτα στα πλαίσια των αποκαλούμενων «λαών της θάλασσας», όπως όλες οι πρωτόγονες φυλές νομάδων της εποχής. Κι όπως όλες οι πρωτόγονες φυλές που σφάζονταν και μεταξύ τους γέννησαν τον μύθο του Μωυσή που δήθεν τις ένωσε, εξοστράκισε τους θεούς που είχε κάθε φυλή και επέβαλε τον έναν και μοναδικό, τον Γιαχβέ. Και βέβαια δεν ήταν ποτέ κατατρεγμένοι από τους Αιγύπτιους, όπως ισχυρίζεται ο βιβλικός μύθος.
Αντίθετα καταδιώχτηκαν από τους Φαραώ, ιδίως τον Ραμσή τον Β΄ για να γλυτώσει η περιοχή του Δέλτα από τις επιδρομές τους.
Από που κι ως που έχει δικαίωμα να υπάρχει το σημερινό κράτος του Ισραήλ; Από που αντλεί το δικαίωμα;
Επίσημα επικαλείται τον σιωνισμό και τους βιβλικούς μύθους.
Ο σιωνισμός είναι μια φυλετική θεωρία που αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τις θεωρίς περί Αρίων και είναι δίδυμη ιδεολογία του ναζισμού.
Από πότε τα έθνη θεμελιώνονται σε φυλετικές αντιλήψεις; Από πότε η Εβραίοι έγιναν φυλή; Επειδή το ήθελαν οι σιωνιστές, οι οποίοι συνεργάστηκαν με ότι πιο σκοταδιστικό υπήρξε από καθεστώς της εποχής. Από τον χειρότερο διώκτη των εβραίων του 19ου αιώνα, τον τσάρο, που του πρότειναν να τους ιδρύσει αυτός ένα κράτος του Ισραήλ προκειμένου να μαντρώσουν τους τόσο μισητούς εβραίους από τους υπηκόους του. Μέχρι τον Χίτλερ και τους ναζί με τους οποίους οι σιωνιστές συνεργάστηκαν καθ΄ότι ομοϊδεάτες.
Το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι διέλυσαν το ανύπαρκτο «κράτος του Ισραήλ» το 133 μ.Χ. σημαίνει ότι οι όποιοι σιωνιστές που μιλούν εξονόματος των Εβραίων έχουν δικαιώματα στην Παλαιστίνη;
Πρώτον, οι Ρωμαίοι διέλυσαν τα δυο εβραικά βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα – που ήταν φόρου υποτελή σ’ αυτούς από την εποχή που ο Ιούδας Μακαβέος, βασιλιάς του Ισραήλ,έγινε «φίλος της ρωμαϊκής συγκλήτου και του λαού» το 164 π.Χ. – και κατέστρεψαν τον ναό του Σολωμόντα στην Ιερουσαλήμ για να μετατρέψουν σε αμιγές ρωμαικό προτεκτοράτο ολόκληρη την Παλαιστίνη.
Οι Ρωμαίοι έδρασαν με τον συνήθη τρόπο τους. Μετά την εξέγερση του 133 των Ισραηλιτών, που δεν ήταν εθνική, αλλά φυλετική και θρησκευτική, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να καταλύσουν κάθε κέντρο θρησκευτικής και φυλετικής αναφοράς των Ισραηλιτών, για να μην υπάρξει άλλη ανάλογη εξέγερση.
Οι σφαγές και οι διωγμοί ήταν τέτοιοι που πολλοί έφυγαν από την Παλαιστίνη.
Αυτό μπορεί στη θρησκευτική μυθολογία να αποκαλείται διασπορά, αλλά στην ιστορία αποκαλείται μετανάστευση λόγω διωγμών.
Οι περισσότεροι ισραηλίτες διατήρησαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη και εγκαταστάθηκαν σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα από τις Ρωμαικές αρχές, δημιουργώντας τα δικά τους θρησκευτικά γκέτο.
Το ερώτημα όμως παραμένει.
Από που κι ως που θεμελιώνουν οι σιωνιστές δικαίωμα στην Παλαιστίνη, επειδή τους έδιωξαν οι Ρωμαίοι το 133 μ.Χ.; Και οι πληθυσμοί που παρέμειναν και πλήθυναν στην περιοχή, άλλοι σημιτικής καταγωγής κι άλλοι όχι, τι είναι; Παρείσακτοι; Κακώς έμειναν; Ή συνεργάτες των Ρωμαίων κι επομένως δικαίως τους σφάζουν κατά χιλιάδες οι σιωνιστές από τότε που εγκαταστάθηκαν στην παλαιστίνη;
Ακόμη κι αν δεχτούμε την μυθολογία περί εβραικής διασποράς επί Ρωμαίων, τότε γιατί οι Εβραίοι θα έπρεπε να επιστρέψουν στη γη του Ισραήλ ως κυρίαρχη δύναμη; Στη γη της Παλαιστίνης, σ’ αυτήν που σήμερα κατέχει το επίσημο Ισραήλ, υπήρχαν πάνω από 6 βασίλεια έως την εποχή των Ρωμαίων. Τα δύο από αυτά ήταν εβραικά. Αυτό του Ισραήλ και το άλλο του Ιούδα.
Τα δυο αυτά βασίλεια προσκάλεσαν του Ρωμαίους προκειμένου να διασφαλίσουν την εξουσία τους οι βασιλείς τους έναντι των διαρκών απειλών από τα άλλα γύρω βασίλεια.
Σήμερα οι σιωνιστές του Ισραήλ κατέχουν έδαφος πολύ μεγαλύτερο της ιστορικής παλαιστίνης.
Γιατί άραγε; Ιστορική κληρονομιά;
Και ρωτώ:
από που προκύπτει το δικαίωμα των εβραίων σιωνιστών να κατακτήσουν την Παλαιστίνη εκδιώκοντας και εξοντώνοντας μαζικά το γηγενή αραβικό πληθυσμό, ο οποίος ζει στην ίδια περιοχή πολύ περισσότερους αιώνες; Γιατί θα έπρεπε να φτιάξει ένα κράτος με φυλετικά κριτήρια και θρησκευτικό φονταμενταλισμό; Ποια σύγχρονη δημοκρατία στηρίζεται στον φυλετισμό και τον θρηκευτικό φονταμενταλισμό;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση των αντισημητικών διωγμών ανά τους αιώνες, από την γέννηση και την επικράτηση της ιδεολογίας του σιωνισμού.
Ο σιωνισμός έχει την ίδια αφετηρία με τον αντισημιτισμό, που ήθελε πάντα τους Εβραίους ξεχωριστή φυλή μέσα στα καθαρόαιμα έθνη. Γι’ αυτό και αντισημίτες – από τους τσαρικούς πογκρομιστές, έως τους ναζί – συνεργάστηκαν άριστα με τους σιωνιστές. Οι μεν γιατί έτσι μπορούσαν να ξεφορτωθούν από τις χώρες τους το μισητό στοιχείο και οι δε γιατί μπορούσαν να τους συγκεντρώσουν σε μια «εθνική εστία» και να επιβάλλουν όλα τα πογκρόμ και τις γενοκτονίες που πηγάζουν από την ιδεολογία τους.
Τα έθνη και τα κράτη δεν συγκροτούνται στην βάση καμιάς φυλετικής καθαρότητας, αλλά στη βάση της δημοκρατίας όπου ο λαός είναι ενιαίος ανεξάρτητα θρησκείας και καταγωγής. Με την ίδια λογική που οποιοσδήποτε έχει δημοκρατική ευαισθησία θα ήταν ενάντια στο κράτος του Χίτλερ, με το ίδιο σκεπτικό οφείλει να είναι ενάντια και στο σημερινό κράτος του Ισραήλ ως άκραία ρατσιστικό, φονταμενταλιστικό και προιόν εθνοκάθαρσης στη γη της Παλαιστίνης.
Στην Παλαιστίνη μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κράτος, το ενιαίο κράτος της Παλαιστίνης, όπου Άραβες και Εβραίοι είναι απολύτως ισότιμοι ως πολίτες του ίδιου κράτους. Όποιος δεν το θέλει, δεν διαφέρει σε τίποτε από τους ναζί και την σιωνιστική τους παραλλαγή.
Και τέλος, αντισημίτης είναι εκείνος που ξεχωρίζει τον Εβραίο ως φυλή μέσα στο κράτος όπου κατοικεί.
Γενιές και γενιές προοδευτικών εβραίων διανοητών και άλλων από την εποχή της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης απέδειξαν ότι οι εβραίοι δεν είναι τίποτε περισσότερο από θρησκευτική κοινότητα κι όχι φυλετική, όπως τους θέλουν οι αντισημίτες και οι σιωνιστές.
Επομένως ο εβραίος δεν είναι τίποτε περισσότερο από πολίτης του κράτους όπου κατοικεί με εβραϊκό θρήσκευμα. Γερμανός εβραϊκού θρησκεύματος, Γάλλος εβραϊκού θρησκεύματος, Έλληνας εβραϊκού θρησκεύματος, κοκ. Μόνο ο ρατσιστής ξεχωρίζει τον Εβραίο ως φυλή.
(ΥΓ. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΝ: ?????????)
Κι ένα άρθρο του Δημήτρη Καζάκη:
Βιβλικοί μύθοι,κράτος του Ισραήλ,σιωνισμός, αντισημιτησμός.
Ο Γιαχβέ της παλαιάς διαθήκης δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό της Καινής. Ο πρώτος είναι θεός εκδικητής κατά τα πρότυπα της ασσυριακής και περσικής ειδωλολατρικής παράδοσης.
Η αρχαιολογική σκαπάνη και όχι οι βιβλικοί μύθοι μας έχουν δώσει τελεσίδικη άποψη για το τι ήταν οι φυλές του Ισραήλ στην αρχαιότητα.
Άρπαγες και επιδρομείς πρώτα στα πλαίσια των αποκαλούμενων «λαών της θάλασσας», όπως όλες οι πρωτόγονες φυλές νομάδων της εποχής. Κι όπως όλες οι πρωτόγονες φυλές που σφάζονταν και μεταξύ τους γέννησαν τον μύθο του Μωυσή που δήθεν τις ένωσε, εξοστράκισε τους θεούς που είχε κάθε φυλή και επέβαλε τον έναν και μοναδικό, τον Γιαχβέ. Και βέβαια δεν ήταν ποτέ κατατρεγμένοι από τους Αιγύπτιους, όπως ισχυρίζεται ο βιβλικός μύθος.
Αντίθετα καταδιώχτηκαν από τους Φαραώ, ιδίως τον Ραμσή τον Β΄ για να γλυτώσει η περιοχή του Δέλτα από τις επιδρομές τους.
Από που κι ως που έχει δικαίωμα να υπάρχει το σημερινό κράτος του Ισραήλ; Από που αντλεί το δικαίωμα;
Επίσημα επικαλείται τον σιωνισμό και τους βιβλικούς μύθους.
Ο σιωνισμός είναι μια φυλετική θεωρία που αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τις θεωρίς περί Αρίων και είναι δίδυμη ιδεολογία του ναζισμού.
Από πότε τα έθνη θεμελιώνονται σε φυλετικές αντιλήψεις; Από πότε η Εβραίοι έγιναν φυλή; Επειδή το ήθελαν οι σιωνιστές, οι οποίοι συνεργάστηκαν με ότι πιο σκοταδιστικό υπήρξε από καθεστώς της εποχής. Από τον χειρότερο διώκτη των εβραίων του 19ου αιώνα, τον τσάρο, που του πρότειναν να τους ιδρύσει αυτός ένα κράτος του Ισραήλ προκειμένου να μαντρώσουν τους τόσο μισητούς εβραίους από τους υπηκόους του. Μέχρι τον Χίτλερ και τους ναζί με τους οποίους οι σιωνιστές συνεργάστηκαν καθ΄ότι ομοϊδεάτες.
Το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι διέλυσαν το ανύπαρκτο «κράτος του Ισραήλ» το 133 μ.Χ. σημαίνει ότι οι όποιοι σιωνιστές που μιλούν εξονόματος των Εβραίων έχουν δικαιώματα στην Παλαιστίνη;
Πρώτον, οι Ρωμαίοι διέλυσαν τα δυο εβραικά βασίλεια του Ισραήλ και του Ιούδα – που ήταν φόρου υποτελή σ’ αυτούς από την εποχή που ο Ιούδας Μακαβέος, βασιλιάς του Ισραήλ,έγινε «φίλος της ρωμαϊκής συγκλήτου και του λαού» το 164 π.Χ. – και κατέστρεψαν τον ναό του Σολωμόντα στην Ιερουσαλήμ για να μετατρέψουν σε αμιγές ρωμαικό προτεκτοράτο ολόκληρη την Παλαιστίνη.
Οι Ρωμαίοι έδρασαν με τον συνήθη τρόπο τους. Μετά την εξέγερση του 133 των Ισραηλιτών, που δεν ήταν εθνική, αλλά φυλετική και θρησκευτική, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να καταλύσουν κάθε κέντρο θρησκευτικής και φυλετικής αναφοράς των Ισραηλιτών, για να μην υπάρξει άλλη ανάλογη εξέγερση.
Οι σφαγές και οι διωγμοί ήταν τέτοιοι που πολλοί έφυγαν από την Παλαιστίνη.
Αυτό μπορεί στη θρησκευτική μυθολογία να αποκαλείται διασπορά, αλλά στην ιστορία αποκαλείται μετανάστευση λόγω διωγμών.
Οι περισσότεροι ισραηλίτες διατήρησαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη και εγκαταστάθηκαν σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα από τις Ρωμαικές αρχές, δημιουργώντας τα δικά τους θρησκευτικά γκέτο.
Το ερώτημα όμως παραμένει.
Από που κι ως που θεμελιώνουν οι σιωνιστές δικαίωμα στην Παλαιστίνη, επειδή τους έδιωξαν οι Ρωμαίοι το 133 μ.Χ.; Και οι πληθυσμοί που παρέμειναν και πλήθυναν στην περιοχή, άλλοι σημιτικής καταγωγής κι άλλοι όχι, τι είναι; Παρείσακτοι; Κακώς έμειναν; Ή συνεργάτες των Ρωμαίων κι επομένως δικαίως τους σφάζουν κατά χιλιάδες οι σιωνιστές από τότε που εγκαταστάθηκαν στην παλαιστίνη;
Ακόμη κι αν δεχτούμε την μυθολογία περί εβραικής διασποράς επί Ρωμαίων, τότε γιατί οι Εβραίοι θα έπρεπε να επιστρέψουν στη γη του Ισραήλ ως κυρίαρχη δύναμη; Στη γη της Παλαιστίνης, σ’ αυτήν που σήμερα κατέχει το επίσημο Ισραήλ, υπήρχαν πάνω από 6 βασίλεια έως την εποχή των Ρωμαίων. Τα δύο από αυτά ήταν εβραικά. Αυτό του Ισραήλ και το άλλο του Ιούδα.
Τα δυο αυτά βασίλεια προσκάλεσαν του Ρωμαίους προκειμένου να διασφαλίσουν την εξουσία τους οι βασιλείς τους έναντι των διαρκών απειλών από τα άλλα γύρω βασίλεια.
Σήμερα οι σιωνιστές του Ισραήλ κατέχουν έδαφος πολύ μεγαλύτερο της ιστορικής παλαιστίνης.
Γιατί άραγε; Ιστορική κληρονομιά;
Και ρωτώ:
από που προκύπτει το δικαίωμα των εβραίων σιωνιστών να κατακτήσουν την Παλαιστίνη εκδιώκοντας και εξοντώνοντας μαζικά το γηγενή αραβικό πληθυσμό, ο οποίος ζει στην ίδια περιοχή πολύ περισσότερους αιώνες; Γιατί θα έπρεπε να φτιάξει ένα κράτος με φυλετικά κριτήρια και θρησκευτικό φονταμενταλισμό; Ποια σύγχρονη δημοκρατία στηρίζεται στον φυλετισμό και τον θρηκευτικό φονταμενταλισμό;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση των αντισημητικών διωγμών ανά τους αιώνες, από την γέννηση και την επικράτηση της ιδεολογίας του σιωνισμού.
Ο σιωνισμός έχει την ίδια αφετηρία με τον αντισημιτισμό, που ήθελε πάντα τους Εβραίους ξεχωριστή φυλή μέσα στα καθαρόαιμα έθνη. Γι’ αυτό και αντισημίτες – από τους τσαρικούς πογκρομιστές, έως τους ναζί – συνεργάστηκαν άριστα με τους σιωνιστές. Οι μεν γιατί έτσι μπορούσαν να ξεφορτωθούν από τις χώρες τους το μισητό στοιχείο και οι δε γιατί μπορούσαν να τους συγκεντρώσουν σε μια «εθνική εστία» και να επιβάλλουν όλα τα πογκρόμ και τις γενοκτονίες που πηγάζουν από την ιδεολογία τους.
Τα έθνη και τα κράτη δεν συγκροτούνται στην βάση καμιάς φυλετικής καθαρότητας, αλλά στη βάση της δημοκρατίας όπου ο λαός είναι ενιαίος ανεξάρτητα θρησκείας και καταγωγής. Με την ίδια λογική που οποιοσδήποτε έχει δημοκρατική ευαισθησία θα ήταν ενάντια στο κράτος του Χίτλερ, με το ίδιο σκεπτικό οφείλει να είναι ενάντια και στο σημερινό κράτος του Ισραήλ ως άκραία ρατσιστικό, φονταμενταλιστικό και προιόν εθνοκάθαρσης στη γη της Παλαιστίνης.
Στην Παλαιστίνη μπορεί να υπάρξει μόνο ένα κράτος, το ενιαίο κράτος της Παλαιστίνης, όπου Άραβες και Εβραίοι είναι απολύτως ισότιμοι ως πολίτες του ίδιου κράτους. Όποιος δεν το θέλει, δεν διαφέρει σε τίποτε από τους ναζί και την σιωνιστική τους παραλλαγή.
Και τέλος, αντισημίτης είναι εκείνος που ξεχωρίζει τον Εβραίο ως φυλή μέσα στο κράτος όπου κατοικεί.
Γενιές και γενιές προοδευτικών εβραίων διανοητών και άλλων από την εποχή της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης απέδειξαν ότι οι εβραίοι δεν είναι τίποτε περισσότερο από θρησκευτική κοινότητα κι όχι φυλετική, όπως τους θέλουν οι αντισημίτες και οι σιωνιστές.
Επομένως ο εβραίος δεν είναι τίποτε περισσότερο από πολίτης του κράτους όπου κατοικεί με εβραϊκό θρήσκευμα. Γερμανός εβραϊκού θρησκεύματος, Γάλλος εβραϊκού θρησκεύματος, Έλληνας εβραϊκού θρησκεύματος, κοκ. Μόνο ο ρατσιστής ξεχωρίζει τον Εβραίο ως φυλή.
Δημήτρη Καζάκη
(ΥΓ. ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΝ: ?????????)
*******************
loading...
Τα περισσότερα άρθρα είναι αναδημοσιεύσεις που αξίζει να διαβαστούν επειδή κατά τη γνώμη μας ακόμα και μέσα σε κάποιο ψέμα κρύβεται πάντα μια αλήθεια. Στόχος είναι μέσα από την πολύπλευρη ενημέρωση να αποκαλυφθεί. Ή κρίση είναι πάντα δική σας.
*******************
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου